“Кўзларингга кириб ухласам,
Совқотмасмидим!”
Бу-совқотган одамнинг гапи! Менинг гапим!
Бу-“кўзларинг иссиқ – меҳрли” демоқчи бўлган одамнинг гапи!
Бу-нега сени ташлаб кетдим, сенсиз ҳаётим музликка, совуқ ваҳшатга айланди, деган дарвешнинг гапи!
Бу- шоирнинг шунчаки эҳтиросли сатридир балки?
Ахир биз, мазмун излаймиз, мазмунсизликдан!
Ахир биз, мазмун тополмаймиз мазмунликлардан!
“Шуҳратнинг тоғидан қулаган куни
Ўлгани унинг!”
Бу-унинг шуҳрат топганига ишора…
Бу-унинг шуҳрат чўққисига етганидан даракдир балки?
Бу унинг золимга, яланғоч шоҳга, иқтидор касалига айлангани ҳақидаги шунчаки гапдир?
Балки, бу ундан умидни узинг, у одамлик водийсидан ҳайвонот ўрмонига бош Continue reading
Filed under: Kundalik | Leave a comment »
You must be logged in to post a comment.