Jahonnoma

Tarixiy roman

BIRINChI KITOB

Bu kitobni ismi Munavvaru o‘zi yorug‘ kunlarni ko‘rmagan, dardlarga qul bo‘lgan, o‘n gulidan bir guli ochilmay so‘lgan onaizorimning qalbimga otash, shuurimga nur, irodamga kuch, bardoshimga madad va ustin bo‘lmish muborak ruhlariga bag‘ishlayman. Muallif.

1. KIShAN

Yong‘oqning kurtaklari quyoshni to‘sib turgan barglarni turtib, “qornini silash” uchun joy qidirayotgan payt. Novcha, mo‘ylovdor bir yigit yong‘oq bargini uzib oldi-da, qo‘lida aylantirib yerga tashladi. So‘ng yo‘lakning o‘zi kelgan va qarshi tomonlariga alangladi.

“Nima gap?”

Qo‘ltig‘idagi ovoz uzatgichdan kelgan sasdan u cho‘chib ketdi.

“Darvozani taqillat!”

U qo‘llari titrayotganini sezdi. Nega qo‘rqayapti? Ilgarilari bunday topshiriqlarga ko‘p borgan. Nega bugun o‘zini boshqacha sezayapti?

U Mirtemirni televizorda ko‘p ko‘rgan. Dastlab moziyga bag‘ishlab ko‘rsatuv olib borishgandi. Keyin uning felьetonlarini o‘qib turdi. Bir kun ishxonasida visir-visir boshlandi. Viloyat ichki ishlar boshqarmasiga yangi tayinlangan boshliqni Mirtemir gazetada tanqid qilib yozibdi.

So‘ng Oliy Kengash majlisida ko‘rdi uni. Karimovga: “Bu yurtni onangiz tuqqan emas! Nega hammani quvg‘in qilasiz?!” deganda uni tinch qo‘ymasliklari ko‘nglidan kechgandi. La‘nat shaytonga, deyish kerak ekan. Mana endi…

Sharq etib darvozaning eshigi ochildi.

-Assalomu -alaykum, keling o‘g‘lim,-dedi oltmishni qoralagan, istarasi issiq bir ayol mehribonchilik bilan.

-S…salomalaykum. Men “Lenin yo‘li”danman, gazetdan. Mirtemir aka kerak edilar…

-U kishi poytaxtdalar. Men qaynonalari bo‘laman. Biror gapingiz bor edimi?

-Shunday…birga ishlaganmiz. Bugun uchrashuvga kelishgan edik.

-Agar va‘da bergan bo‘lsalar, keladilar, bolam, ichkariga kiring.

-Mayli, keyinroq kelaman.

-Ismingiz nima edi? Nima deb qo‘yay?

-Abdulla, Abdulla keluvdi, deb qo‘ying.

U shunday dedi-yu zippilaganicha muyulish tomonga ketdi.

-Nima gap?-dedi uni mashinada kutib o‘tirgan o‘ris yigit.

-Yo‘q ekan. Hali kelmapti.

O‘ris yigit ovoz uzatgichning tugmasini bosdi:

“Men to‘rtinchi.Ob‘ekt uyida yo‘q”, dedi.

“To‘rtinchi. Panaroqda kut!Ob‘ekt hozir shaharga kirdi. Senga yordamchilar yuborayotibman”.

Oradan yarim soat o‘tar-o‘tmas oq rangli “Jiguli” yong‘oq ostiga kelib to‘xtadi. Mirtemir sport kiyimida edi. Salom-alikdan so‘ng qaynonasi:

-Abdulla degan yigit bilan uchrashuvingiz bor ekan. “Lenin yo‘li”da ishlarkan, kechroq keling, deb qo‘yibman, -dedi.

-Abdulla… “Lenin yo‘li” dedimi yo …

-“Lenin yo‘li” dedi.

Gazetaning nomi o‘zgarganiga bir yil bo‘ldi, qolaversa Abdulla degan yigit yo‘q. Abdulla aka, degan qorovul bo‘lardi. U ham bo‘shab, nonvoylikka o‘tib ketganiga ko‘p bo‘ldi.

-Aya, men bolalarni olib ketishim kerak. Meni yo‘qotishga azm qilishibdi.

-O‘g‘lim, vahima qilmang, birovni yo‘qotish oson ish bo‘ladimi?

-Aya, uni bilmaysiz. Jinniligi tutsa o‘z bolasini ham yo‘qotadi, hali-ku men…

-Yanabirorta gap o‘tdi-mi, bolam?

-Ayajon, keyin tushuntirarman, ko‘nglim sezib turibdi, kech bo‘ladi. Tezroq poytaxtga ketishimiz kerak. Mayli o‘sha yerda ushlab qamashsin. Bu yerda menda xusumati bo‘lganlar bor.

-Oshdamlaganman. Mehmoningizni chaqiring, bir chimdimdan yeb olinglar, aylanay bolam, qo‘rqmang, Xudoning o‘zi asraydi.

-Mayli bolalar kiyinaverishsin. Siz oshni suzing.

Mirtemir shunday deb tashqariga chiqdi va “Jiguli” ichida o‘tirgan yigitni ichkariga chorladi.

-Mirtemir aka, men ovqatlanganman, agar biroz vaqtimiz bo‘lsa, mashinaga benzin quyib kelay. Yo‘lda bormi, yo‘qmi?-dedi haydovchi yigit.

-Benzinni yo‘ldan topamiz. Qani ichkari kiraylik,oshtayyor!-Mirtemir shunday deb ko‘cha boshiga qaradi. Ikkita mashina turardi.

-Kuzatishayapti, ablahlar. Hech bo‘lmasa ko‘rinmasdan kuzatishsa ekan. Qancha-qancha o‘g‘ri, muttahamlar bor, ularni kuzatishsa-chi?!-dedi biroz qizishib.

-Qo‘yavering, ularning yegan noni halol emas,-shofer yigit ham o‘sha yoqqa qaradi.

Mashinada o‘tirganlar miltiqqa o‘xshagan narsani ko‘rsatib qo‘yishganday bo‘lishdi.

-Suratga olishdi. “Fotorujьe” degani shu,-tushuntirdi Mirtemir.

Ular ichkariga kirishganda darvozaxonadagi stol ustiga bir tovoqoshqo‘yilgandi. Yirik-yirik to‘g‘ralgan sariq sabzisi gurunchning ustiga tortilgan oshdan bir qoshiqdan olib ulgurmaslaridan to‘s-to‘polon boshlanib ketdi. Mashinalar birin-ketin katta tezlikda kelib, “g‘iyillagan”cha to‘xtab, ichidan baquvvat-baquvvat yigitlar otilib tushib, ichkariga bosib kirishardi. Bir zumda darvozaxona odamga to‘ldi. Hovlining atrofi mashinalar bilan “o‘rab” olindi.

-Hech kim qimirlamasin,-dedi ichkariga kirgan bo‘yi uzun kishi.

-Nima gap, Rustam?-deya o‘rnidan turdi Mirtemir.

-Rustam, pustam yo‘q. Sen qamoqqa olinding! Qani qo‘liga kishanur!

Ikki yigit bir hatlab Mirtemirning qo‘llarini qayirgancha oldinga tortishdi.

-Dadajon, dada,-deb yugurib chiqishdi egiz qizlar Fotima va Zuhra.-Dadamni qo‘yib yubor, dada…dada…

-Bolalarni ichkariga olib kir!-buyruq berdi Rustam o‘ris yigitlardan biriga. U go‘daklarni chinqiratgancha ichkariga itardi.

-Bolalarga tegma, nomard,-dedi ko‘z yoshlarini artishga ulgurmagan ayol. U Mirtemirning umr yuldoshi -Rohila.

-Nomard kimligini ko‘rsatib qo‘yaman! O‘chir ovozingni!-dedi Rustam unga.

-Ayolga baqirmang,-Mirtemir Rustamga yuzlandi.

-Ayolmish…Ayolini o‘ylagan erkak uyida jim o‘tiradi. Kim qo‘yibdi senga arboblar bilan o‘ynashishni?!

-Siz avval menga sanksiyani ko‘rsating! Tintuv qarori qani?

-Bu jinni-pinni bo‘lganmi? Balki, hali advokat ham so‘rar. Qani tintuvni boshlanglar!

-Avval bular qo‘llarini, cho‘ntaklarini ko‘rsatishsin. Nashsha yo qurol uloqtirib, keyin topdik, deydigan odatlari bor,-Mirtemir chetda indamay turgan polkovnikka qaradi.

-Qo‘rqmang, nashsha yoki qurol topish kerak bo‘lsa, keyin ham qog‘ozga qo‘shib qo‘yaveramiz, -dedi u masxaraomuz ohangda.

-Unda qo‘shnilarni chaqiring.

-Bizning o‘z “qo‘shnilarimiz” bor,-deb kuldi u yana.

Bosqinchilar oyoq kiyimlari bilan xonalarga otilib kirib hamma yoqni tita boshlashdi.

-Sizlar nega qarab turibsizlar?-Rustam ichkariga kirishga iymanib turgan uch-to‘rt o‘zbek yigitiga o‘dag‘ayladi. Yoki, sizlarga alohida taklif kerakmi?

Yigitlardan biri oyoq kiyimini yechdi-da, “Uzr, yanga” deb ichkariga kirdi. Qolganlari ham xuddi yo‘qotgan narsasini topgan bolalarday yengil tortib shu holni takrorlashdi.

Fotima goh dadasiga, goh mirshablarga qaray-qaray, qo‘rqa-qo‘rqa dadasining yoniga keldi. Mirtemir jajji ko‘zlarida yosh halqalanib turgan, rangi oqargan, kulcha yuz qizalog‘ini bag‘rigabosib, silliq, mayin sochlarini silagisi keldi. Kishan…Shunda ham ikki qo‘lini birvarakayiga ko‘tarib qiziga intildi.

-Qo‘lingni tort!-o‘shqirdi Rustam.

Fotima cho‘chib tushdi. “Hiq-hiq” etib yig‘lay boshladi.

-Sen payg‘ambarning nevarasimisan, nega baqirasan?-Mirtemir anchadan buyon jilovlab turgan jahlini “qo‘yib” yubordi.

-Sansirama!

-Sizlashga arzimaysan! Seni odam deb yurgandim. “Aka, aka” deb likanglab kelarding-ku! Bu qizaloqning tug‘ilgan kunida aytilmagan mehmon bo‘lib kelmaganmiding?! Seni tuz uradi!

-Men seni tanimayman! Hali tuhmatga ham ustaman, degin. Tag‘in millat, Vatan haqida gapirarmish bu kishi!

-Dasturxonimizdan yegan nonlaringiz ko‘r qiladi sizni,-dedi Rohila. -Eh, dadasi, ana sizga do‘stu birodar, ana sizga xalqingiz.

-Bular xalq emas, bular xalqning chiqindisi, qo‘y, yig‘lama, Rohil, hammasi yaxshi bo‘ladi.

-Yaxshi bo‘ladi… Qani kel bu yoqqa qizim. Endi dadangni olib ketishadi…

U qizini bag‘rigabosib, yum-yum yig‘lar edi. Mirtemir ezilib ketdi. Eh, Rohil, seni qiynab yubordim. Men bilan qancha azoblarga sherik bo‘lding? Azob, tahqir ko‘rish uchun tug‘ilgan ekansan-da. Uyimizni yondirib yuborishganda, ikki qizing bilan qor ustida qolding. Toshkentda eshikni buzib, narsalarni yomg‘ir ostiga chiqarib tashlashganda to‘rt bolang bilan jahannam azobini chekding. Men majlisda so‘zlayotganimda uyga bostirib kirib, sizlarni qo‘rqitishganda, dunyo ko‘zingga olov bo‘lib ko‘rindi. Hammasiga chidading, bunga ham bardosh topasan!

Balki, sen borliging uchun men bu yo‘lga kirdim, sen borliging uchun bu yo‘ldan qaytmadim. Agar yonimda sen bo‘lmasang, senga ishonmasam boshqalar kabi indamas bo‘lib qolarmidim?

Lekin sening aybing nima? Sochlaringga oq oraladi. Xastalik orttirding. Sen ham boshqa ayollar kabi bashang kiyinib, mehmondorchiliklarda, to‘yma-to‘y, tomoshama-tomosha yurishni istarsan, balki?! Yo‘q, sening baxting, shodliging to‘rt bolang! Ularning tabassumi to‘y, qahqahasi tomosha. Bilaman, hozir ham o‘zing haqingda emas, men to‘g‘rimda o‘ylayapsan. Qurib qolgan lablarimga qarab qo‘yishingdan sezayapman, “Ishqilib, yuragingiz bardosh bersin” deyapsan. Tangridan iltijo qilib, menga omonlik istayapsan.

Onang, Salomat ayaga o‘xshaysan. Dono ayol. Bir chetda kuzatib turibdilar. Faqat mening ko‘zimga boqadilar. “Bolam, qo‘rqmang”, dedilar, boya. Nahotki qo‘rqqanga o‘xshadim. Rangim o‘zgardimi? Faqat, faqat labim qurib qolayapti. Biror aybim, jinoyatim bo‘lsa-ki, qo‘rqsam. Shunday bo‘lishini bilardim. Mana bular allaqanday qog‘ozlar qidirishayapti. Bilishmaydiki, ularni qiziqtirgan hujjatlar uyda saqlanmaydi…

Ikki yigit Mirtemirning xonasidan allaqanday qog‘ozlarni olib, bosh siltab o‘qib chiqishdi. Keyin Mirtemirga ko‘z qisib, ularni “keraksiz” uyumga qo‘shishdi.

…Imo-ishora bilan xayrixohliklarini bildirishmoqda, o‘yladi Mirtemir. Ha, bu yigitlar gap nimadaligini tushunishadi. Lekin fikrlarini aytolmaydilar. Nima ham qilishsin?! Bu ishga osonlikcha o‘tishmagan. “G‘ing” deyishsa, pattalarini qo‘llariga tutqazishadi. Ular shoshmasdan, beparvolik bilan tintishardi. Rustam esa jonbozlik ko‘rsatib, xonadan-xonaga o‘tar, yigitlarni do‘qlardi.

Bir o‘ris yigit muhim hisoblangan qog‘ozlarni ro‘yxatga ola boshladi. Gazetachining nimasi ko‘p, qog‘ozi. Ba‘zilarini erinmay oxirigacha qiziqib o‘qishardi. Oltita papkada odamlardan kelgan xatlar bor edi. Uch soatlar chamasi o‘qishdi.

Rustam Mirtemirning yoniga kelib, unga eshittirib:

-Bular bir piyola choy ham berishmaydi,-dedi.

-Anaoshsuzilgan, o‘tirib yeb olinglar,-dedi qaynonasi,-Hozir choy ham damlayman.

Mirtemir miyig‘ida kulib qo‘ydi. Rustam tik turgancha sovub qolgan oshdan ikki-uch qoshiq yedi. Keyin qo‘ltig‘ida papka tutgan polkovnikka ishora qildi. U indamadi.

Tintuv sakkiz soat davom etdi. Bu orada ellikka yaqin mashina kelib ketdi. Mirtemirning qarindosh-urug‘lari kelishdi. Ularni hovliga kiritishmadi.

Polkovnikning qo‘lidagi ovoz uzatgich ishlab turardi. “Ob‘ektni generalning huzuriga olib kelinglar. Tintuvni yakunlanglar. Nima, tillo topdingizlarmi, buncha cho‘zilib ketdi?”, degan ovoz keldi undan oqshom chog‘i.

Ular Mirtemirni darvozadan olib chiqishayotganda ko‘zi qaynotasiga tushdi. Bir kunda bukchayib qolibdi. Chiroq yorug‘ida yuzi tundlashgani sezilib turardi. U Mirtemirni quchoqlab oldi.

-O‘g‘lim, bardoshli bo‘ling. Erkak kishi bukilmaydi. Bolalardan xavotir olmang. Sizni ota-onangizning arvohlari qo‘llasin…

“Ota-onangiz… “Bu so‘zlar Mirtemirning qalbini eritib yubordi. Qalbi tomchilarga aylanib, ko‘ziga yugurdi. O‘zini arang tutdi. Ota…Otasini o‘ldirishganiga yigirma yildan oshdi. Qotillar qolib, boshqalar qamalib ketdi. Onasi qirq ikki yoshida kamqonlik kasalligidan ko‘z yumdi. Minglab onalar juvon yoshida ana shu darddan olamdan o‘tishgani unga tinchlik bermasdi. Uni siyosatga boshlagan ham shu dard. Onalar sog‘lom bo‘lmas ekanlar millat sog‘lom bo‘lmaydi, degan fikr uni hech tark etmasdi.

-Mirtemir aka, uzr, biroz qo‘pollik qildim. Ana u iflos polkovnik boshliqqa “Bu ikkalasi do‘st”, deb aytibdi.

Rustamning gapi Mirtemirning xayollarini bo‘ldi. Nima deyapti? Shu qadar qo‘rqoq, ojiz edimi u? O‘zi qanday tanishishgandi? Ha,  Payariqda. Bir kishining bo‘hton bilan qamalgani bois borgandi, Mirtemir. O‘shanda Rustam unga qo‘shilib yurdi. Haqiqatgo‘y yigitga o‘xshagani uchun Mirtemirga ma‘qul bo‘ldi. Keyin u viloyatga ishga o‘tganda Mirtemirnikiga kelib-keta boshladi. Kishi shu qadar ham o‘yinchi bo‘larkan-da?! Asli o‘yinchi bo‘lmaganlarga og‘ir. Yurgan yo‘lda kaltak yeydilar. Bundaylar esa…

2. TO‘XTAYEV

Mirtemir Rustamga javob qilmadi. Mashina bir zumda viloyat Ichki ishlar boshqarmasiga yetib keldi. Oldinda, orqada bir necha mashinalar kuzatib keldi. Mirtemirni olib tushisharkan, mirshablar tomoshaga chiqishganini ko‘rdi. Ular bosh irg‘ab unga salom bergan bo‘lishar, keyin hech kim ko‘rmadimi, deb atrofga alanglashardi.

Rustam “5″ raqami yozilgan tugmani bosdi. Liftga yana ikki qurolli yigit ham chiqdi. Nega bu qadar vahima, o‘yladi Mirtemir. Bularning boshqa ishi yo‘q-mi? Bugun yuzdan ziyod kishi u bilan ovora.

General o‘tiradigan xona eshigi ochiq ekan. Boshliq o‘rnidan turib, eshik tomonga yurdi.

-Kishanni yech,-dedi. So‘ng:

-Salom,-deb qo‘lini uzatdi Mirtemirga.

Mirtemir generalning yuzida allaqanday horg‘inlik sezdi. Kun bo‘yi xonasidan chiqmay o‘tirgani, “operatsiya”ga boshchilik qilgani sezilib turardi.

Ilgarilari bu xonaga Mirtemir ko‘p kelgan. General har qanday shoshilinch ishi bo‘lsa ham uni darrov qabul qilardi. Tugmani bosib qahva buyurardi. Keyin ish og‘irligidan nolirdi.

Mirtemirning esida, ikki yil avval bu xonada Gayran degan armani o‘tirardi. Bokuda ozarbayjonlar bilan armanlar o‘rtasida to‘qnashuv chiqqanida Gayran bir kechada 200 nafar qochqinni shaharga g‘ayri rasmiy yerlashtirib, hujjatlarini qonunlashtirib bergan.

O‘shanda viloyatgaPo‘lat Majidovich “birinchi” bo‘lib kelgan kunlar edi. Mirtemir katta yig‘inda masalani ochdi. Janjallar boshlandi. Oxiri Gayranni qo‘shni viloyat ichki ishlar boshqarmasiga boshliq muovini qilib ko‘chirishdi. Viloyat deputatlari sessiyasida Uyg‘un To‘xtayevning nomzodi uning o‘rniga ko‘rsatildi.

Sessiya bahslar bilan o‘tayotgan edi. Deputatlar Rossiyadan kelgan “mehmon” kadrlarni tasdiqlamaslik kayfiyatida. Viloyat ijroiya qo‘mitasi raisining muovini Leonov birinchi bo‘lib “sindi”.

-Bu kishi Rossiyadan emas,-kuldiPo‘lat Majidovich,-Poytaxtdan. Biz birga ishlaganmiz.

Keyin To‘xtayev o‘zi haqida gapirdi.

-Men ham san‘atkor oilasidanman,-dedi u,-Radio, televizorda klassik ashulalarni aytadigan xalq artisti Nilufarxon To‘xtayeva umr yo‘ldoshim bo‘ladilar.

Zalda yengil kulgi bo‘ldi. Mirtemirning unga rahmi keldi. Nima bo‘lsa ham tasdiqlanishini istayapti. Balki odamlarda rahm-shafqat uyg‘otmoqchidir? Balki mehr qozonmoqchidir? Axir biz mashhur odamlarga boshqacha qarab o‘rganmaganmizmi? U ko‘p istiholaga borib, so‘zga chiqmadi.

Sessiyadan so‘ng unga nohaq qamalgan saylovchilari va tumandagi jinoyatchiliklar haqida takroran deputat so‘rovi kiritdi. To‘xtayev bir haftadan keyin javob qildi. Javob ilgari Gayran yozgan javobning nusxasi edi. Shundan keyin u gazetada To‘xtayevning ish usuli haqida tanqidiy chiqish qildi.

Bir kun To‘xtayev sim qoqib:

-Mirtemir aka, bu yerda ishlash og‘ir ekan. Iltimos, menga maslahatlar berib turing,-dedi.

Tushunadigan odam ekan deb, tez-tez uchrashib turdi. Oralarida samimiyat bor edi. Faqat poytaxtda Mirtemirga nisbatan tazyiq boshlanganda u ham o‘zgardi. Mirtemir surgunga uchrab, shahriga kelishi hamonoq ortidan kuzatuvchilar, ayg‘oqchilar qo‘yadigan odat chiqardi.

Bir kuni Mirtemir kuzatuvchini ushlab oldi. U haqiqatdan ham To‘xtayevning odami ekan. Mirtemir Islom Karimovga, Oliy Majlisga va Bosh Prokurorga deputatlik so‘rovi yozdi. Xalq deputati haqidagi va boshqa qonunlarda qayd etilgan huquqlari toptalgani uchun To‘xtayevga chora ko‘rilishini so‘radi.

Oradan hafta kechib, To‘xtayevga general unvoni berildi. Mirtemir tushundiki, To‘xtayev ijrochi. O‘zi bilmasdan uning “yaxshi” ishlayotganini yuqoridagilarga qayd etibdi.

-O‘shanda generallik unvonimga qo‘l qo‘ymay qaytarishgandi. Sizning shikoyatingizdan keyin o‘zlari so‘rab olishdi,-dedi To‘xtayev unga o‘tiring ishorasini qilib.-Agar siz Gayranga qarshi chiqmaganingizda bu joy menga nasib qilmasdi. Qarangki, taqdir ekan, uka, endi siz bilan mashg‘ulmiz.

-Har holda bu safar qahva buyurmasangiz kerak, taqsir.-dedi Mirtemir.

-Hozir buyuramiz-da, uka…

U eshik yonida tik turgan yordamchisiga qaradi:

-Okangga qahva olib kel, achchiqroq bo‘lsin,-dedi.

-Xo‘sh…o‘zi yomon yigit emassiz. Xalq deb kayg‘urib yuribsiz. Kuyunchaksiz. Lekin uka, odamlar yaxshilikni bilishmaydi. Siz qancha-qancha odamlarni himoya qildingiz, asrab qoldingiz, bilishdimi? Bilishmaydi. Do‘stingiz hatto yomonlab maqola yozdi. Bu dunyo shunaqa. Mansabda bo‘lsangiz qulluq qilishadi. Yiqilgan kuningiz ustingizga chiqib tepishadi. Qani endi sizni birov himoya qiladimi?!

Sizga bitta hikoya aytib beraman. Bir boy odam bor ekan. Dunyo kezib bir shaharga kelsa, odamlar ochdan o‘layotganmish. Butun boyligini sarflab ularni saqlab qolibdi. Hamma kuch yig‘ib, ish-ish bilan ketibdi. Haligi boy birdan xastalanib qolibdi. Tabiblar dori-darmonga ko‘p pul surashibdi. Yurtiga qaytib ketishga ham imkoni yo‘q. Xastaligi kuchayib ketaveribdi. Tabiblar tashvishga tushibdilar. Chunki xastalik yuqumli ekan. Keyin xalq ham tashvishga tushibdi. Yig‘ilib bir qarorga kelibdilar. Tunda u yotgan joyga bostirib kirib, uni o‘ldirib, keyin kuydirib, kulini daryoga oqizibdilar.

Ana shunaqa, o‘zini uylagan odamgagina bu dunyoda yer bor, uka, siz bo‘lsangiz hovliqib ketdingiz. Mansab, ishonchni xalq yo‘lida sarflayman, dedingiz. Ham mansabsiz, ham ishonchsiz qoldingiz…

Mirtemir javob qilmadi. Uyg‘un To‘xtayev uzoq gapirdi. Nasihat ustiga nasihat. O‘zini oqil, dono ko‘rsatib, Mirtemirni ahmoq, adashgan ko‘rib, uning “ko‘zini ochmoq” istardi.

Mirtemir hayron. Bu gaplar nimaga kerak? Nima istaydi bu odam? Nega vaqtni cho‘zayapti? Yoki shu qadar bekorchimiki, suhbatdoshga zoriqib o‘tirgan ekan? Yo‘q, bu yerda boshqa gap bor. U nimanidir yo kimnidir kutayotibdi…

Shu orada telefon jiringladi.

-Nega bermaydi? Boshi nechta? Bu kattaning topshirig‘i ekanligini biladimi, o‘zi? – u shunday deb jahl bilan telefon dastagini qo‘ydi. So‘ng Mirtemirga yuzlandi.

-Qarang-a, prokuror sanktsiyaga imzo chekmabdi. Baxtingiz bor ekan, shekilli? Shunaqa mardlar ham topiladi.

U qayergadir sim koqa boshladi.

-Po‘lat Majidovich keldilarmi? – deb so‘radi.-Yaxshi. Kelishlari bilan menga xabar qilsangiz. Davlat ahamiyatidagi muhim masala bor.

Keyin ko‘p nuqtali dastagning bir tugmasini bosdi.

-Kattalar qayerda?-deb so‘radi.

-Hozir Kattaqo‘rg‘ondan Adliya vaziri Alisher Mardiyevning ma‘rakasidan qaytishdi. Shu damda hokimning dala hovlisida. Vazirimiz o‘rtoq Almatov, respublika MXX raisi Aliyev ham o‘sha yerdalar, o‘rtoq general!

-Yaxshi meni xabardor qilib tur!-General o‘zi aylanadigan stulda “liq” etib yana Mirtemirga yuzlandi:

-Ko‘rdingizmi uka, sizni deb odamgarchilikdan ham qoldik. Vazirimizning yonlarida yurishim kerak edi, siz bilan bachakilashib o‘tirishga majburman…

Mirtemirning xayoli oilasida. Nima qilishayotgan ekan?

Xavotirlanmasa ham bo‘ladi. Qaynotasining gaplari unga dalda bo‘ldi. Aqlli, ko‘pni ko‘rgan odam. Gapirishni emas, eshitishni yaxshi ko‘radi. Odamni bir ko‘rganda taniydi. Olma artishiga qarab kishining fe‘l atvori haqida xulosa chiqara oladi.

Esida millat vakili bo‘lgan kunlari edi:

“Bolam poytaxtga borayapsizu ko‘nglim behuzur,-dedi u.-Oddiy odamlarni sevmaydilar. Umuman hukumatga ko‘p yaqin yurmang”.

O‘shanda Mirtemir qaynotasidan biroz ranjigandek bo‘lgandi. Vaqt kechgani sayin qaynotasi haq ekanligi isbotlandi.

Uning xayolini generalning gapi bo‘ldi.

-Sizni ba‘zilar yo‘ldan ozdirishdi. Ishonuvchan yigit bo‘lganingiz uchun aldashdi. O‘zlari chetda qolib, sizga o‘xshaganlarni ilgari surishdi.

-Bu masalada siz haq emassiz, taqsir…-Mirtemir nihoyat javob qildi.

Shu payt telefon jiringladi.

-Eshitaman! Labbay!-general o‘rnidan turib gaplasha boshladi. U “xo‘p”, “xo‘p” der ekan rangi biroz o‘zgardi. Jahli chiqa boshladi.

Telefon dastasini yeriga qo‘ydi-da Mirtemirga o‘dag‘aylay ketdi:

-Sen jo‘jaxo‘rozga kitob yozishni kim qo‘ydi? Qachondan beri yozuvchi bo‘lib qolding? Mard bo‘lsang otingni qo‘yib yozmaysanmi? Qanaqa terror haqida yozding? Almatov senga nima yomonlik qildi?

Savollar toshdek yog‘ila boshladi. General boshqa odamga aylandi. Shu paytgacha ko‘rsatib o‘tirgan iltifoti tugadi. Endi u ishga kirishgandi.

Kim bilan gaplashdi ekan? Vazir bilanmi? Qaysi kitob haqida so‘rayapti? Ha, “Erk yo‘li” kitobi. Uni Mirtemir yozgan emas. Lekin ichida uning xotiralari ham bor.

-Sendan so‘rayapman, kitobni qachon yozding? Qayerda chiqdi?

-Bu so‘roqmi?

-So‘roqmi – po‘roqmi, javob ber!

-Oldin menga qamoqqa olinishim haqidagi hujjatni, uyimni tintuv qilish hakidagi qog‘ozni ko‘rsating!

-Sen baqirma, bola!

-Baqiraman. Bu yer Chili emas. Har bir harakatingizga javob beradigan kun yaqin…

-Javob beradigan kun keldi. Faqat men emas, sen javob berasan!

-Men javob bermayman sizga. Oldin hujjatlarni ko‘rsating…

-Hujjat!-general “mana hujjat” deb unga tarsaki tortib yubormoqchi bo‘ldi-yu, bunga jasorati yetmadi, shekilli, qo‘llari Mirtemirning boshida to‘xtab qoldi.-Hali tilingni sug‘irib olaman seni!

Yanatelefon jiringladi.

-Assalomu-alaykum,Po‘lat Majidovich, general yana yumshoqqina bo‘lib qoldi.-Ha, men qo‘ng‘iroq qilgandim…. Gaplashdim, kattakon maslahatchilariga ko‘rsatma beribdilar. Lekin… keyin gap-so‘z bo‘lib ketmasmikan? Bularni qiynab-qiynab odam qilish kerak. Balki o‘zingiz oqsoqol yoki maslahatchilari bilan gaplashasizmi? Hech bo‘lmasa bir-ikki oy vaqt kerak. Ertagayok bu xabar chiqsa, odamlar ko‘tarilib ketishi mumkin. Kremenogen sharoit og‘ir. Uyining yonida ham ancha-munchasi o‘ralashib yuribdi. Ularni “obrabotka” qilish, tayyorlash kerak…

Po‘lat Majidovich nimadir dedi. General:

-Yaxshi, men kutaman. O‘zimda bo‘laman. Ha, hamma yoqda odamlarimiz bor,-deb suhbatni yakunladi.

U gapini tamomlab, yana Mirtemir o‘tirgan tomonga o‘tdi:

-Ko‘rdingizmi, yana men joningizga aro kirayapman. Hayotingizni saqlab qolayapman, siz bo‘lsangiz allaqanday qog‘ozlarni so‘raysiz.

Birdan esiga nimadir tushdi-yu, u shoshib telefon yoniga bordi. Uch raqamli nomerni terdi.

–Allo! Kechirasiz,Po‘lat Majidovich! Bu prokuror sanktsiya bermayotganmish… Yaxshi…yaxshi… kutaman.

U tugmali dastagni bosdi. Qizil chiroq yondi.

-Eshitaman, o‘rtoq general!

-Hozir tezda tayyoragohga yetib bor! Vazir qog‘oz beradilar. Tezda olib kel!

-Ketdim, o‘rtoq general!

-Ko‘rdingizmi, sizni deb vazirni ham kuzatishga chiqolmadim. O‘zi qanaqa kitob edi? Tag‘in chet elga boribsizmi? Nima bor edi? U yerda sizga non pishirib berisharmidi? Gazetaga yozibsiz, yana. O‘zimizda gazeta kamlik qiladimi? Chetga borib, Vatanga tosh otishga or qilmadinglarmi? Endi mustaqil bo‘lganimizda uni yo‘qotmoqchimisizlar? Yo‘q, yo‘l qo‘ymaymiz. Bunga osonlikcha erishganimiz yo‘q. Moskva degan balodan arang qutildik…

Qutilganmish, o‘yladi Mirtemir. Hamma gap shunda-ku! Moskvaning quli bo‘lib o‘tirishibdi. O‘zimizning milliy pulimizni tezroq chiqaraylik, chegaramizni o‘rnataylik, armiyamizni yarataylik, deb baloga qoldik-ku?! Bular kechagina “Mustaqillik – ofat” deb o‘tirishgan edi. Darrov o‘zgarib qolishdi-ya? O‘zgarishadi-da! Shu bir soatning ichida necha marta turlandi-yu…

Odamzot qiziq! Uni tushunish amri mahol. Kunimiz ana shundaylarga qolgani uchun ham ahvol og‘irlashib ketayapti. Qancha-qancha ishlar bor. Kimningdir uyiga o‘g‘ri tushayapti. Kimnidir o‘ldirishdi. Bular esa nima bilan mashg‘ul? Davlat ahamiyatidagi masala emish…

Yanatelefon jiringladi.

-Eshitaman,Po‘lat Majidovich! Xo‘p…xo‘p… Kechirasiz… Xo‘p… xo‘p…

General telefon dastagini sharaqlatib qo‘ydi-yu, birdan tutoqib ketdi:

-Ko‘rdingmi, sen badbaxt uchun shunday ulug‘ odamni “onangni” deb so‘kibdilar. Oraga tushgan odam til tortmay o‘ladi-ya…

“Onangni” deb kim so‘kishini Mirtemir yaxshi biladi. Bu general uchun yangilik. Ammo poytaxtdagi hamma rahbarlarning kunlik eshitadigan “rahmati” bu. Esida… Uni oynai jahonga rahbar etib tayinlashdi.

-Oq yo‘l!-dedi o‘sha hammani onangni deb so‘kadigan katta.

-Rahmat, lekin ikki shartim bor,-dedi Mirtemir.

-Shart bilan tug‘ilgansiz-da, qani nima ekan?

-Avvalo, boshqa rahbarlarga o‘xshatib meni ham “onangni”, deb so‘kmaysiz. O‘sha kuni televizordan javob qilaman… keyin otib tashlasangiz ham. So‘ng… Ertadan boshlab meni yomonlab kelishadi. Darrov xulosa chiqarmasdan, yuzma-yuz qo‘yib, keyin chora ko‘rsangiz…

-Men (…) emasman, bildingizmi? Kimni so‘kishni bilaman, uka. Sizga bitta misol aytib beray: Gossnab boshlig‘ini bilasiz, Sharipov. Shuni so‘kkandim, ertasiga ariza yozib, ishdan bo‘shatishimni so‘rab xat yuboribdi. Kasal bo‘lib qolibdi. O‘g‘il bola ekan, qo‘ng‘iroq qilib kechirim so‘radim…

General hamon savol yog‘dirardi. Mirtemir javob qilmayotganidan achchig‘i chiqib, xonada u yokdan bu yoqqa, bu yoqdan u yoqqa borib kelardi. Bo‘yi past, qorni katta odam qaysi bir hayvonchaga o‘xshab pildirab yurganga o‘xsharkan, tez yurganda. Mirtemirning kulgisi qistadi. Lekin kuladigan payt emas. Masala jiddiy. Prezident fikridan qaytmabdi.

Bu fikr unda ikki yil avval paydo bo‘lgandi. O‘shanda Oliy Kengash majlisidan keyin ustozi Ahmadjon akani chaqirib, “Bu bolangni qamoqda chiritaman, o‘ldirib yubortiraman” degan ekan. Keyin ham yana aytgan. O‘ziga ham bir marta aytdi. Ikki-uch topshiriq berdi-yu, aytgan odamlari uddalamadi. Nahotki, endi uning niyati amalga oshsa?! Naxotki bu general shunga boradi? Qo‘rqayapti, qo‘rqadi ham. Bir kishini o‘ldirib yuborish osondir balki, unga. Lekin bugungi shov-shuvlardan keyin qiyin. Hamma tushunadi. Bildirmasdan qilishganda bu ishni, balki bo‘lardi? U ham qiyin. O‘tgan yili kasalxonada urinishdi. Yaqinda poytaxtda nomersiz mashina bilan “turtib” ketmoqchi bo‘lishdi. Qirq yil qiron kelsa ham ajali yetgan o‘ladi, deydilar. Xudo ko‘rib turibdi hammasini.

O‘lim…o‘lim nima o‘zi? U qachon keladi? Qanday keladi? O‘limdan qo‘rqish kerakmi? O‘limni sevish kerakmi? Bu dunyo azob deymiz? Lekin yashashni yaxshi ko‘ramiz. U dunyo haqiqiy hayot deymiz. Ammo o‘limdan qo‘rqamiz. Nega?

Barcha chalkashliklar, adolatsizliklar o‘lim oldidagi qo‘rquv sabab dunyoga kelmaydimi? Agar bu general o‘limdan qo‘rqmasa, yashashni sevmasa bu qadar turlanarmidi?!

O‘lim kishi bilan yonma-yon yuradi. Faqat uni ko‘rmaymiz. Yonimizda ekanligini his qilmaymiz. Uni eslashdan qo‘rqamiz, hatto. Xayolan, ruhan o‘limning ichiga kira olamizmi? Kira olsak, uning “uyi”dan o‘ta olsakkina erkin yashay olamiz.

Balki hayot o‘limdan so‘ng boshlanar? Balki kishining ruhi bu dunyoda “kezib yurar”? Balki…To‘xta, nimalar haqida uylayapsan? Darrov o‘limni buyningga oldingmi? Insondek ko‘nikuvchan jonzot yo‘q. Shuncha tez o‘limga ko‘nikdingmi? O‘z odamligini unutgan bir kishi sening o‘limingga ko‘nika olmayapti-yu sen rizo bo‘lasanmi? U o‘z o‘limidan qo‘rqqani uchun sening o‘limingga ko‘nika olmayapti?! Sen esa…

To‘xta! Hali kurashmoq uchun vaqt tugamadi. O‘limning ham vaqti, joyi bor. Bularning qo‘lida o‘lish badbaxtlik emasmi? O‘lsang ham mardning qo‘lidan o‘lmok kerak. Hozir esa bu haqda o‘ylashning fursati emas. Darrov o‘ldirib yubormaydi. Uning o‘z o‘limidan qo‘rquvi bunga yo‘l bermaydi. Uning qo‘rquvi – sening fursating….

Eshik taqillab, novcha yigit kirdi:

-Ruxsat eting, o‘rtoq general!

-Olib keldingmi? Qani…

General papkani ochib qog‘ozlarni titkilay boshladi. “Erk yo‘li” kitobi. Uni ko‘paytirishibdi. Tavba, bular erinmay kitobni ham ko‘paytirishadi. Satrlarning ostiga chizilgan, chetiga savollar qo‘yilgan. General erinmay o‘qiy boshladi.

Orada:

-Butun dunyo tarixini yozibsan-ku!-dedi-Bu zanjirlar nimaning belgisi? Ha, haqorat bu! Tuzumga, Vatanga, millatga haqorat. O‘ho‘, she‘ri ham bor-ku! Xo‘sh, she‘rini keyin o‘qiymiz. Qani-qani…

U avval pichirlab o‘qiy boshladi. Keyin varaqlarni tez-tez o‘tkazib nimanidir qidira boshladi.

-Eh-he. O‘zlaring shaxsga sig‘inishni yomonlab, bu prezident bo‘laman degan ho‘qqinirosamaqtabsanlarku-a? Qizik… Qizik…

Rostdan ham u qiziqib ketdi. Tugmani bosib, qahva buyurdi. Keyin yaltayib o‘tirgancha o‘qishni davom ettirdi. Kitobdan boshini ko‘tarolmay qoldi. Keyin birdan o‘rnidan turib ketdi:

-Ha, mana topdik. 75-bet,-u ovoz chiqarib o‘qiy boshladi: “Shu o‘rinda Oliy Kengash 10-sessiyasi hakida batafsilroq to‘xtash kerak, deb o‘ylaymiz. Sessiya arafasida muxolifat liderining boshini yorib, kasalxonaga yotqizishdi”. To‘g‘ri qilishgan yotqizib,-o‘zidan qo‘shdi general.-Xo‘sh… Xo‘sh…

U osti chizilgan satrlarni o‘qiy boshladi:

-Mamlakatda diktatura o‘rnatildi… Muxolifat vakillarini ochiqchasiga terror qilishmoqda… Mana bu guvohnoma, ihm, ihm, mana bu ovoz uzatgich… Bu buyumlar qo‘lga tushib qolgan fuqaro kiyimidagi Izzatillo Sulaymonov degan mirshabning yonidan chiqqan…Tak Tak… Bilasanmi? – general Mirtemirga ko‘rsatgich barmog‘ini niqtadi.-Hozir ana shu Izzatillo ariza yozadi, tamom, prokuror ham (…) bo‘ladi.

U tugmani bosdi. Hech kim javob bermadi. Boshqasini bosdi.

-Semerka qani?-deb so‘radi.

-Shu yerda edi…

-Soat necha bo‘ldi?-uning qo‘lida tillo soat yaltirab turgan bo‘lsa-da qarashga fursati yo‘q edi, shakilli.

-Soat 21.15.

-Yaxshi. Top uni, menga kirsin! Xo‘sh davom etamiz: “Muxolifat rahbariyati sessiya ochiladigan kun yuz ming kishilik miting qilaylik, degan taklif bilan keldi. Hurmatli millatvakillari bu masalani mening uyimda muhokama qilishdi. Uzoq bahs, munozaradan keyin 2-iyulь kuni poytaxtda miting o‘tkazishga qaror qilindi”. Yaxshi… yaxshi…Yanabitta ayb bor…

Mirtemirning yodiga uyida to‘planishgani tushdi. Muxolifat rahbarlaridan biri “Mitingga qo‘shilasizlarmi?”, deb so‘radi. Ular muhokama qilishgani, hozir miting o‘tkazishga imkon yo‘qligi, hukumat talvasada ekanligi, bu harakat yigitlarimiz qamoqlarga olinishiga yo‘l ochajagi, nima bo‘lsa ham parlamentda bosh ko‘tarish zarurligini aytishdi. Deputatlar mitingga qo‘shilmaymiz, foydasiz, baribir yo‘l berishmaydi, degan qarorga kelishdi. Mirtemir ham shunday yozgandi. Kitob tahririda o‘zgartirishibdi.

Aslida kitobni bir olim yozgan va Mirtemir ham o‘qib bergandi. Keyin uni Turkiyaga olib borib, nashr etishdan oldin Iso Xolis tuzatib chiqqan.

-Nega bunday qildingiz?-deganda,

-Shu kerak bo‘ldi,-dedi Iso Xolis.

O‘shanda qattiq ranjigan edi. Nega o‘zgartirdi? Do‘stlari o‘qiganda Mirtemir yolg‘on yozibdi, deb o‘ylashadi. Qolgan gaplarga ham ishonishmaydi, deb xijolat bo‘lgandi.

Ilgari ham bir marta shunday bo‘lgandi. “Kundaga ko‘yilgan bosh” sarlavhali maqola yozib, “Iltimos, tahrir qilinmasin” degan qayd bilan jumxuriyat gazetasiga bergandi. Bir kun maqola chiqdi. Qarasa, sarlavhaning ostiga Karimovning so‘zlari qo‘yilgan. Boshidan qaynoq suv to‘kilgandek bo‘ldi. Bosh muharrir “Uka, shunday qilmasak, chiqmasdi” dedi. Mirtemir ancha vaqt bosh ko‘tarolmay yurdi. Har ikki holda ham g‘isht qolipdan ko‘chgan, u “qo‘lsiz” edi.

General ovozini qo‘yib yuborib o‘qiyotgan edi. Birdan to‘xtab qoldi. Keyin tarsakidan cho‘chib qolgan boladay qaltiroq ovozda, asta-sekin o‘qiy boshladi.

“Hokimiyat tinchimas edi, Oliy Kengashga chaqirishdi. Parlament raisi, Ichki ishlar vaziri, xavfsizlik qo‘mitasi raisi qo‘rqitishga urindilar. U terrorni to‘xtatishni, oshkoralik va demokratiyaga rioya qilinishini talab etdi. Deputatlar bilan jiddiy “ishlash” boshlandi. Avval viloyatlarga maxsus guruhlar yuborildi. So‘ng Bosh vazir o‘rinbosari Jo‘rabekov va maslahatchi Umurzoqov joylarga borib deputatlarni yakkama-yakka va to‘da-to‘da holida “bo‘yra” ustiga chiqardilar. Hukumatda qo‘rquv va jonsaraklik aralashib ketdi. Tili burro deputatlar maxsus nazorat ostiga olindilar.”

-Hm, hm… Pishib qolibsan, bola. Men ahmok, o‘rtaga tushib yuribman-a?

General boshini silkita-silkita yana ikki-uch sahifani o‘qidi. Shu payt bir urus yigit kirib keldi.

-Sulaymonovni top, o‘sha arizasini qayta yozsin. Yaxshilab yozsin. Deputat urgani, kaltaklagani hakida ham yozsin… ,-dedi unga general.

Yoppiray, o‘yladi Mirtemir. Urgani… kaltaklagani… Devday yigitni-ya… Ha, endi bular hech narsadan qaytishmaydi.

-Keyin, shaharga boshliqqa ayt, qarorni qayta yozsin, demak, deputatlikni suiiste‘mol qilib, xizmatdagi militsiya xodimini urgan, so‘roqsiz chet elga ketgan, chet el radiosiga, gazetasiga intervyu bergan. Buni 62-moddaga kvalifikatsiya qilsin, Vatan xoini, xo‘sh, keyin hukumatga qarshi kitob yozib, tuzumni ag‘darishga uringan, keyin sessiyada, yo‘q, matbuotda degin, sessiya televizordan ko‘rsatilgandi, Karimovni haqorat qilgan… Yetarli, tez yozib kelsin. Avval, prokurorga olib borsin, keyin menga keltirsin. Tasdiqlaydigan hujjatlar yetarli, degin… Ha, uyidan chiqdimi biror narsa?

-Bitta videokasetada o‘zining hukumatga qarshi gaplari, bittasida Karimovning gaplari to‘plangan… Keyin ikki-uchta hajviyalar…

-Yaxshi, kerak bo‘ladi. Mana bu kitobga tegishli hech gap yo‘qmi?

-Qanday kitob ekan?

-Bilmaysanmi? “Erk yo‘li”. Ma, ko‘r!

U tugmani bosdi yana:

-Rustam, bu yoqqa kel!

Rustam ichkariga kirib serrayib turib oldi.

-Ertalab, soat oltida uyini qayta tintuv qilasan. Mana bu kitobga oid biror narsa topasan. Soat yetti yarimda poytaxtga uchasan. Men aytib qo‘yaman, Vazirlikda kutishadi. Hukumat shifoxonasidan uning kasallik varaqasini olib qaytasan.

-Ertaga yakshanba…

-Ular ishlashadi, yakshanba kuni ham. Ulgurmasang, bolalarni olib borib qo‘y, tintib turishguncha qaytib kelasan.

-Xo‘p, o‘rtoq general!

-Sergeyga ayt, mahbusni olib ketsin! Ko‘rdingmi, sendan yashiradigan gapimiz yo‘q. Haqiqatni bilishga juda qiziqasan. Mana hamma gapni bilib olding. Qalay, rozimisan, mendan xafa emasmisan?

-Sizdan nega xafa bo‘lay. O‘rningizda boshqa birovi bo‘lsa ham farq bo‘lmasdi. Bilaman, ichingizni it tirnayapti, lekin noilojsiz,-Mirtemir gapi sal ko‘pol chiqqanini sezdi-yu, indamadi.

-Tiling boshingga yetdi, bola. Hali sen nonni “mamma” deb yuribsan. Bu dunyoda men bilan gaplashishing oxirgisi ekanligini sezmayapsanmi?

-Qo‘ying-e, hali ko‘p yashaysiz…

-O‘h-hu, masxaraboz ham ekansan-ku… Seni odam deb o‘tiribman-a? Jamiyat senga o‘shaganlardan qancha tez qutilsa shuncha tez tozalanadi!

-Jamiyatni tozalashni siz va biz emas, Tangri hal qiladi.

-Bore, taqdiringni ham Tangri hal qilsin!

-Rahmat! Hali ham umidim Tangridan…

-Olib ket buni, Tangrisini yoniga!

General qizarib ketgandi. Mirtemir xonadan chiqar ekan, u televizorni qo‘yishga urinayotganini ko‘rdi. Qo‘rqayapti. Nimadan? O‘ldirish qaroriga kelganidanmi? Bir kechada hali necha marta o‘zgaradi fikri. Qo‘rqoqninng fikri qat‘iy bo‘lmaydi.

Qabulxonada to‘rt-besh kishi sigaret tutatib o‘tirishardi. Hammasini tanidi. o‘rinbosarlar, yordamchilar…

-Salomaleykum… Sizlarni ham kuttirib qo‘ydik,-dedi Mirtemir. Ular indashmadi. Yuzlarida horg‘inlik, cho‘chish alomatlari bor edi.

-Gapirma,-dedi urus yigit Mirtemirning yelkasidan turtib.

3.RUSTAM

Rustam mushkul ahvolda qoldi. Ertalab ishga kelganda boshliq o‘rinbosari chaqirdi.

-Generalning huzuriga kiramiz,-dedi.

Ularni general darrov qabul qildi.

-Muhim topshiriq bor. Mirtemir bugun safardan qaytdi. Uni qo‘lga olish kerak. Shaxsan vazir shug‘ullanayapti bu ish bilan! Shahardan, rayonlardan odam olinglar! Bilasizlar, ichimizda uning odamlari bor. Agar operatsiya barbod bo‘lsa, boshlaringiz bilan javob berasizlar. Bu yerda men o‘zim rahbarlik qilaman operatsiyaga. Daqiqa-daqiqa ma‘lumot berib turasizlar,-dedi.

O‘rinbosar o‘ylab turdi-da:

-Rustam shu yerda qolaqolsin,-dedi.-Mirtemir bilan do‘stligi bor.

-Bilaman,-dedi general,-mana, “semyorka”ning suratlari. Og‘iz-burun o‘pishib turgan paytida suratga olingan. Endi Rustam o‘zini oqlashi kerak. Agar operatsiya yaxshi o‘tsa unvonini oshirishga imzo chekaman. Ozgina orqaga ketishini sezsam, Mirtemir bilan birga yotadi. Lekin sening chaqqonliging, jonkuyarliging yoqadi menga, bildingmi, bola.

-Bildim, o‘rtok general!-dedi Rustam.

-Sen, Vagif, uni shaxsan kuzatasan.

-Xo‘p o‘rtoq general.

-Mana uyining xaritasi. Orqada kichik eshik bor, suvning yonida. Ikkita mashina orqada tursin, hozirdanoq. Tepada institut binosi bor. Yuqori qavatdagi kuzatuvchilarni almashtiringlar. Bir oydan beri bekorchilikka o‘rganishdi. Hovlida, hammomdan qo‘shninikiga tuynuk bor. Uni e‘tibordan chetda qoldirmanglar. O‘sha rayonni butunlay o‘rab olinglar. Mashina kirmasin. Har qanaqa odamlar o‘tishmasin. Telefoni mutloq ishlab tursin. Bir gruppani qishlog‘iga jo‘natinglar. Yaqin qarindosh-urug‘larini kuzatuvga olinglar. Davlat avtonazorat xizmatiga topshiriq bering, qarindoshlarining mashinalari olib qo‘yilsin. Ha, telefonni Samarqanddan chetga chiqmaydigan qilib qo‘yinglar…

General bir zum o‘ylab qoldi-da yana davom etti:

-Tintuv paytida vahima Alinglar. Pachakilashib o‘tirsangizlar, xujjat talab qiladi. Hujjat so‘rashga og‘iz ochirmanglar. Qarshisidagi qo‘shnisi Mikrtchyan uyida o‘tirsin, o‘zimizning odam. Kerak bo‘lsa foydalanasizlar. Rustam, butun umid sendan! Seni odam qilmoqchiman, o‘zingni ko‘rsatadigan payt keldi. Vatan, millat takdiri turganda do‘st-ku do‘st, ota-onadan ham voz kechish mumkin, bildingmi?

-Bildim, o‘rtoq boshliq!

-Unda oq yul!

Rustam shu lahzada bu suhbatni eslar ekan, o‘shanda tizzasi qaltirab ketganini o‘yladi. Mirtemirning ko‘ziga qanday qaraydi? Xuddi tug‘ishgan akasiday yaxshi ko‘rardi uni.

Samarqandga kelishi bilan uchrashardi. Uning uyida qancha mehmon bo‘ldi. Qizaloqlarining tug‘ilgan kunida ham faqat u bor edi. Tag‘in umr yo‘ldoshi Ra‘no eshitib kolsa, nima deydi? U axir Mirtemirning xotini haqida haligacha havas bilan gapirib yuradi.

Nima kilish kerak? Boshqa iloji yo‘q. Unga qanday yordam qiladi? O‘zi gunohi nima ekan? O‘sha Karimovga qarshi gapirgani uchun endi payti keldi, shekilli, javob berilayapti. O‘zi to‘g‘ri odamga joy yo‘q ekan bu dunyoda.

Yodiga birga reydga chiqishgani tushdi. Shahardagi o‘n beshta yirik magazinni tekshirishgandi o‘shanda. O‘zi ham “kit”larning do‘konlari edi. Ertasiga uni boshliq chaqirib, “tinchit” dedi. Do‘konlardan yuz ellik ming so‘m yig‘ildi. Rustam uning uyiga bordi. Mirtemirning jahli chiqmadi.

-Nima qilaman, buni?-dedi kulib.-Men qimmatrok turaman.

-Yanagaplashaymi?,-dedi Rustam jiddiy ohangda.

-Ularning puli yetmaydi. Men o‘zimni sotmayman. Maqola tayyor, albatta chiqadi,-dedi Mirtemir qat‘iyatini buzmay.

Rustam o‘shanda “oramizga xafachilik tushdi”, deb o‘ylagandi, yo‘q, Mirtemir:

-Bilaman, Sizga topshiriq bo‘lgan,-deb qo‘yaqoldi.

Keyin gazeta tahririyatini “qo‘lga olish” topshirildi. Qancha pul suvga oqdi. Mirtemir janjal qilib bo‘lsa ham maqolani chiqardi. Shahar qalqib ketganday bo‘ldi. Shov-shuv shu qadar kuchaydi-ki yangi kelgan viloyat “birinchisi” Nazir Rajabov katta majlis o‘tkazdi.

Lekin baribir, tergov jarayonida tinchitildi, faqat bir yil cho‘zildi bu ish.

O‘shanda Mirtemir “tuzum o‘zgarmas ekan, hamma ishimiz befoyda” degandi.

Balki ana shunday voqealar uni kurashchiga aylantirgandir? Nima bo‘lganda ham nomi og‘izga tushdi. Mansabdorlar uning oldida xushomad qilib, orqasidan so‘kishar, oddiy odamlar esa maqtab yurishardi…

Rustam shu xayollar bilan uning uyining yoniga kelganda:

-Rustam,-degan ovozni eshitdi. Atrofga qaradi, hech kim yo‘q.

Kim bo‘ldiykan? Qulog‘imga eshitildi shekilli, deb uyladi.

-Rustam, men daraxat orqasidaman!

Tanish ovoz. Kim bo‘ldiykan? Iye, bu ikkinchi o‘rinbosarninng ovozi-ku! U nima qilib yuribdi? Balki topshiriq bilan bog‘liq gap bordir?! U atrofga allanglab daraxt panasaga o‘tdi.

-Qo‘rqma,-dedi o‘rinbosar.-Yur, narigi ko‘chaga o‘taylik.

Ular indamasdan qorong‘u yo‘lakdan ko‘chaga o‘tdilar.

(DAVOM ETADI).

4. LUTFILLO

Lutfillo boshliqlar ichida unchalik ko‘zga tashlanmasdan yuradigan kishi. Moskvada akademiyani bitirib kelgan kezlari majlislarda shartta-shurta gapirib, bir-ikki tanbeh olgandan so‘ng indamay yuradigan bo‘ldi. O‘zi aqlli, ko‘p narsaga farosati yetadi. Gayran ketganda ko‘pchilik uning boshliq bo‘lishini kutgandi. Qo‘polligi yo‘q. Qo‘l ostidagilarni tinglashni biladi. Ishning “ko‘zi”ni ko‘radigan odati bor. Murakkab masalalarda eng oxir gapiradi va ko‘pincha haq bo‘lib chiqadi. Yuqoridagilar nimagadir uni o‘stirishmaydi. Hozir nega keldiykin?! Boshliq yubordimikan?!

Rustam bilan barobar Lutfillo ham xayol surib borardi… Balki ertalab unga aytishim kerakmidi? Kechasi bilan o‘ylab, ertalab sotsa-chi? Yo‘q, bunaqa yigit emas. Necha marta sinovdan o‘tgan. Undan boshqasi eplolmaydi. Buning ustiga Mirtemir bilan yaqin…

Ular hiyla pana joyga borishganda Lutfillo so‘z ochdi:

-Rustam, sening oldinga kelishdan avval ko‘p o‘yladim. Ishonganim uchun keldim. General seni chiqarib yuborgach, uch o‘rinbosarini chaqirdi. Karimov: “Bu jo‘jaxo‘roz jonga tegdi, tinchitinglar” debdi. Vazifa senga yuklatiladigan bo‘ldi. Ertaga poytaxtdan qaytishing bilan… Bilaman, o‘zing ham qiynalayapsan. Lekin bu narsalar uzoq davom etmaydi. Ne-ne imperiyalar qulab, hamma sirlar ochilayapti. Qancha-qancha topshiriq bajargan kishilarning umri xazon bo‘ldi bugungacha. Ko‘rsatma berganlar esa yana minbarga chiqib, adolatdan gapirib yurishibdi. Gapning pust kallasi shu: Mirtemirni qutqazish kerak. Bunday yigitlar hali kerak. Nima deysan?

Rustam indamadi. Balki bu tuzoqdir? Balki yonida diktofoni bordir? Balki… yo‘q, hamma borsa ham bu qabihlikka Lutfillo bormaydi.

-Ikkalamiz ham olov bilan o‘ynashayapmiz. Yo yonib ketamiz, yo ishni pishiramiz,-qo‘shimcha qildi Lutfullo.

Oraga pul oraladimikan, o‘yladi Rustam. Yo‘q. Lutfilloning puli yetarli. Pul uchun o‘zini olovga tashlamaydi. Unda nima majbur qildi uni? Vijdonmi? Iymonmi? Ertangi kundan umidmi?

-Lutfillo aka, nima qilishim kerak?

-Avval roziliging kerak. Undan keyin nima qilishni gaplashamiz.

-Bu fikrni yana birov biladimi?

-Yo‘q! Sen, men va Alloh… Men kuysam, bolalarim sening bo‘yningda, sen kuysang…

-Bu ishga kattalar aralashgan. Kuysak ham birgalikda tamom bo‘lamiz. Uni o‘ldirisholmaydi, baribir.

-Senga yuklashadi, ertaga. Keyin kech bo‘lib qolishi mumkin.

…Menga! Meni nishonga olish uchun bu gapni aytayaptimi? Nega menga yuklashadi? Boya general “Senga ishonaman” deganda shunga sha‘ma qildimi?

-Biror joydan gap chiqmasligi uchun senga to‘xtashdi. Nima bo‘lganda ham Mirtemir bilan do‘st ekanligingni ko‘pchilik yaxshi biladi. Gap chiqsa ham ishonishmaydi, degan xulosaga kelindi.

-Qanday qutqazamiz?

-Sen avval o‘ylab ko‘r, qo‘rqsang rozilik berma! Gap shu yerga ko‘miladi. Qo‘rqmasang, bir fikrga kelamiz. Senga ochig‘ini aytaman. O‘tgan yili meni ishdan ketkazishmoqchi bo‘lishdi. Sababini bilmayman. Vazir buyruqqa imzo chekkandan keyin borib Mirtemirga uchrashdim. U mehmonxonada yashar ekan. Meni olib bordi xonasiga. Uzoq dardlashdik. Ertalab vazirning yoniga bordik. Vazir Karimovtopshiriq bergan, deb aytibdi. Bilmadim, nima qildi, buyruq uch kundan keyin bekor bo‘ldi. Vazir “Bu deputatga necha million berding?” deb so‘radi o‘shanda. Shundan bildimki, bitmaydigan ishni bitkazgan ekan. Keyin borimni yig‘ishtirib, uyiga olib bordim. Olmadi. “Sizga ming-ming odamning ishi tushadi. Shularning yarmi nohak ayblanganlar bo‘ladi. Shu yarimning yarmiga men uchun yordam qilsangiz, bas. Xudo menga ko‘maklashadi”, dedi. Uyalib ketdim. Shunda pulni oldi-da ichidan bir dona o‘n so‘mlikni so‘g‘irdi. “Buni metroga kiraverishdagi gadoyga beraman, savobi ikkimizniki”, dedi…

Lutfillo bu hakda Mirtemirdan biroz eshitgandi, lekin boshqarmada hech qanday so‘z aylanmagani uchun u qadar qiziqmagandi.

Lutfillo hikoyasini davom etdi:

-Meni vazirning gapi cho‘chitdi. U orqamdan odam qo‘yishi mumkin, deb Mirtemirning yoniga boshqa bormadim. Buning ustiga u uy olib mehmonxonadan chiqqan va oilasi bilan poytaxtda yashardi. Keyin eshitishimcha, bir kishiga “Lutfillo nomard yigit” debdi. Suroqlab turmaganim uchun shunday degan, shekilli. Mana endi qarzni uzadigan payt keldi.

Rustamning qo‘ngli yorishdi. Shu damda Lutfilloni quchoqlab olgisi keldi. Mard odam ekan.

-Bilasizmi, ichim yonib ketayapti. Agar ular aytgandek bo‘lsa, bosh ko‘tarib yurolmayman. Hatto xotinim ham “nomard ekansan” deydi. Men roziman. Faqat juda puxta o‘ylashimiz kerak.

-Hali prokuror hibs qaroriga qo‘l qo‘ymagani uchun ham ehtiyotdan Mirtemirni shahar KPZsiga olib ketishdi. U yerda mening yigitlarim bor. Ularni qamay olishmaydi. Juda nari borsa ishdan chetlatishadi. Mirtemir o‘shanda olmagan pulni shularga berarman. Og‘izlari yopiladi. Vaqt o‘tib, keyin ularni yana tiklaymiz yoki boshqa ish topib beramiz.

-Men nima qilishim kerak?

-Sen sahar soat olti yarimda Mirtemirning uyiga borishing kerak. Demak, oltida shaharga kirib, uni olasan.. Uyiga keltirasan. Qo‘shnilarinikiga o‘tib, o‘sha yerdan qochib ketadi.

-KPZdagi yigitlar meni ko‘rishadimi?

-Yo‘q. Qo‘l oyoqlari, ko‘zlari bog‘langan bo‘ladi. Kalit yonlarida turadi. Men yotoqxona tarafdan kuzataman. O‘sha paytda chiroqni, aloqani bir zumga o‘chiramiz. Bu mening ishim.

-U qo‘lga tushsachi?

Tushmaydi. Qo‘shnilardan biri bizning odam. U tayyor turadi. Orqa yo‘ldan mashinasi bilan olib chiqib ketadi. Sen fakat Mirtemirga. “Vasya”nikiga o‘t, keyin qayerdaligingni ikki kundan so‘ng Lutfilloga yetkaz, pochchasi orqali”, degin.

Ular yana qaytadan hamma ikir-chikirlarni gaplashdilar.

-Olti yarimda, albatta, Mirtemirning uyida bo‘l! Sezdirma. Do‘q-po‘pisaqil oila a‘zolariga. Keyin qo‘nalg‘aga ketaverasan…,-dedi Lutfillo.

Ular quchoqlashib, “Alloh qo‘llasin” deya xayrlashdilar.

5.BAChChAG‘AR

…Mirtemirni tergovchi o‘z xonasiga olib keldi. Tergovchi armani edi, shu sabab o‘rischa gapirdi:

-Sen kim bilan o‘ynashayapsan?

Mirtemir savolga javob berish o‘rniga xayolga toldi. Nima qilish kerak? Hozir u bilan o‘chakishsa, xo‘rlashadi. Savollarga javob bersa, past ketgan bo‘ladi. Ona tilida ish yuritilsin, deya dod-faryod qilganlardan biri o‘zi emasmidi? Endi tergovchiga rus tilida javob beradimi?

Darvoqe, uni nega bunga topshirishdi? Bu Gayranning odami emasmikan? Yodiga Karimovning bir gapi tushdi. O‘shanda sobiq Bosh vazirni quvginga olgandi: “U ishdan bo‘shatgan odamlarni topinglar, ana o‘shalarning qo‘liga topshiringlar, onasini ko‘rsatadi”, degandi. Keyin uning boshqalar haqida ham shunday xulosaga kelganini ko‘p eshitdi. Bu ham prezidentning buyrug‘i degan xulosaga keldi.

Tergovchi unga qarab aftini bujmaytirib turardi. Xonada chirog‘ yonayotganiga qaramay, stol ustidagi tunchiroqni ham yoqib qo‘ygandi. Shu bois ikki tarafda ham soyasi bor edi. Biri xira, biri yorqinroq. Mirtemir xuddi yangilik ixtiro qilgan kishidek yengil tortdi. Oldin sezmagan ekan. Insonning bitta soyasi bo‘ladi, deb yurardi. Qarangki, soya ham ikkita bo‘lishi mumkin ekan. Ha, sharoit insonni, balki uning soyasini ham o‘zgartirishi mumkin.

Soyalar egasining oviga tashlanmoqchi bo‘lgan kalxatdek edi. Ko‘zlari “lovullab” yonayotgandi:

-Gapirasanmi? Yoki…

Yoki nima? Uradimi, xo‘p ursin! So‘kadimi, xo‘p suksin! Ursa uradi, so‘ksa so‘kadi. Lekin buning oldida o‘zini yerga urmaydi.

-Tergov qilishga haqqing yo‘q! Hali ish qo‘zg‘atilgan emas!,-dedi nihoyat u.

-To‘g‘ri,-negadir tergovchi yumshoq ovozda javob qildi. – Hozir, azizim, birgalashib seni qamoqqa olish haqida qaror yozamiz. Qolganiga keyin ulguramiz.

-Meni boshim og‘riyapti,-dedi Mirtemir.

Bu o‘ylamay aytilgan va to‘g‘ri gap edi. Faqat boshi og‘riyotgani endi yodiga kelgandi.

-Unda qahva ichamiz!-tergovchi farmonni kutib turgandek, stoli yonidagi elektr choynakning simini qo‘liga oldi.-Ikki daqiqada qaynaydi.

U juda madaniyatli va ayni paytda juda madaniyatsizga o‘xshardi. Gaplari ham samimiy, ham masxaraomuz edi. Shu lahzada ajratib olish mushkul.

-Bilasanmi,-dedi u uzoq jimlikdan keyin,-nega bu ishni menga topshirishganini o‘ylayapman? Sen nega bizni yomon ko‘rasan?

-Nega yomon ko‘rar ekanman. Hatto yurtingda yer qimirlaganda ota-onasiz qolgan bolalardan ikkitasini olib boqishga ariza berganman.

Endi tergovchi bu gapning samimiyligi yoki masxaraomuzligi haqida o‘ylay boshladi.

So‘ng:

-Ikki bolani musulmon qilish bilan ish bitadimi?-dedi.

-Majburan musulmon qilish dinimizda yo‘q.

-Ammo kuch, zo‘ravonlikka qaramay diningizni qabul qilmaganmiz.

-Dinimizning hozirgi masalaga nima aloqasi bor?

-Qahva hozir bo‘lguncha mavzu topildi. Senga ko‘ra men nohaqmi?

-Sizlar hech qachon o‘zingizni nohaq deb hisoblamagansiz.

-Siz ozarbayjonlarga yordam berganda haqsiz, biz o‘zimiznikilarni qo‘llasak nima qilibdi?

-Afsuski, yordam berolmadik, yo‘l qo‘yishmadi.

-Mana bu nima?

U Turkiyadagi gazetada bu xususda bosilgan suhbatni Mirtemirning oldiga qo‘ydi.

Buni elchi yuborgan deb o‘yladi. Antaliyada, qurultoy ziyofatida ko‘rishgandilar. O‘shanda O‘zbekistonning Turkiyadagi elchisi Ubaydulla Aburazzoqov u bilan quchoqlashib, turkchasiga bosh urishtirib ko‘rishdi-da qulog‘iga “Butun dunyo sizni gapirayapti. Ablahlar qish kuni quvishdimi, uydan?” dedi.

Ha, ablahlik har turli ko‘rinishda bo‘lar ekan! Aks holda kichik bir gazetada bosilgan suhbatni darhol bularga yetkazadimi? Yetkazmasa, boshqa birov yetkazadi. U esa yonadi. Ammo u holda ham yonadi, bu holda ham. Chunki Karimov hech kimning xizmatini qadrlamaydi. Buni bilishadi, ammo balki qadrlab qolar deb o‘ylashsa kerak-da.

Keyinchalik ma‘lum bo‘ldiki, tergovchi vaqt o‘tkazayotgan, topshiriqni kutayotgan ekan. Shu bois gapni aylantirib, masalaning o‘ziga tegishli tomonlarini kovlatayotgandi. Bu bilan “Shunaqa! Elga navbat, sherga navbat!” demoqchi bo‘lardi.

-Qo‘shningni nega yozding? – dedi yana osmondan tosh tushgandek qilib.

-Qo‘shnimni…

-Ha, Mikirtchyanni!

-Men emas, u yozgandi, men ishlagan tahririyatga va Moskvaga.

-Nega?

-Nega bo‘lardi, biz boshqalarga yo‘l bermayotgan ekanmiz. Qarang-a, yo‘l bermaslik shunchaki, bir yilda yangi mashina oldi, dang‘illama uy qurdi, shahar kasalxonasida bosh hakim muovini bo‘ldi…

-Unda nega senning ustingdan xat yozdi?

-Topshiriq bilan. Yozishga yozdi-yu, keyin boshqa topshiriq bilan uzr so‘rab yozdi. Lekin u qachondir jazolanishi kerak. Uyida qurol sotadi. Tog‘li Qarabog‘dagi urushga yordam pulini ham u yig‘adi.

-Bas, bu sizga Oliy Kengash majlisi emas!

-Bu yer Oliy Kengash majlisidan yaxshiroq. U yerda bu gaplarni gapirib ko‘r-chi, darrov vatan xoini bo‘lasan.

-Shunday ham vatan xoinisan.

-Ha, endi Karimov va birodarlaringiz vatan bo‘lishsa, men vatan xoiniman-da.

-Aybini bo‘yniga olish yaxshi fazilat. Ertaga bularni birgalashib yozamiz.

-Men ruscha yozishni bilmaymanda,-kesatdi Mirtemir.

-Hechqisi yo‘q, men ham davlat tilini bilmayman, – tergovchi ham kesatdi. – Men yozaman, sen qo‘l qo‘yasan!…

Tergovchi “topshiriq” kutib turgani tez-tez telefonga qarashidan ham sezilardi. Nihoyat u kutgan qo‘ng‘iroq chalindi.

-Eshitaman, o‘rtoq general! – dedi u telefon trubkasiga yopishib qolgudek bo‘lib.-Xo‘p, xo‘p, xo‘p…

U telefon dastagini qo‘ydi-yu, biroz o‘ylanib, keyin boshqarma navbatchisiga sim qoqdi:

-Shahar KPZsiga xabar berdingiz-mi? Yaxshi! Borayapmiz,-dedi.

So‘ng Mirtemirga yuzlandi:

-Baxting bor ekan. Prokurorni topishmabdi. Bu kechani shaharda o‘tkazasan. Qani ketdik.

Ular yo‘lakka chiqishganda Mirtemir hayratda qoldi. Yarim kecha bo‘lishiga qaramasdan o‘n-o‘n besh kishi qatorlashib turishgandi.

Ular “xayriyat” degandek, yengil tortishdi. Demak, bir necha soatdirki, kutishmoqda.

-Ikki kishi men bilan, qolganlarga javob,-dedi tergovchi.

“Askarlar” apal-tapal tarqalishdi.

Mirtemirni temir panjarali mashinaga chiqarishdi. Besh daqiqada shahar mirshabxonasiga yetishdi. Tergovchi avval o‘zi ichkariga kirib hujrani aylanib chiqdi.

Keyin:

-Qalay? Oliy kengashning ishxonasiga o‘xshaydimi? Yoki hukumat sanatoriysigami?-dedi.-Har holda xalq orasiga kirib-chiqqan yaxshi-da!

Yaxshi gap! Mirtemirning xayolida nimadir yilt etdi. Bular o‘zlari bilmasdan yangi gap aytib qo‘yishadi. Darhaqiqat, xalq qamoqxonada. Mamlakat shu kecha-kunduz ulkan qamoqxonaga aylangan. Mahbuslarni istasalar uradilar, istasalar ishlatadilar. Har holda urmasdan, so‘kmasdan, ishlatmasdan, haqini yemasdan boqmaydilar.

-Ha, qamoq xalq bilan birga yashash demakdir,-kinoyaga kinoyamuz javob qildi Mirtemir.

-Mana bu ham xalqning nasibasidan bir parcha!

Tergovchi kutilmaganda uning biqiniga mushtladi. Bachchag‘ar, urishga usta ekan. Mirtemirning nafasi orqasiga qaytib, “hiq” degancha bukchaydi. Go‘yo uni birov baland tepalikdan uloqtirib yubordi-yu uchib ketayapti, tushib ketayapti… uh, zamin buncha uzoq bo‘lmasa? Qachon yetadi? Qachon? Birdan “sharaq” etib ko‘zi ochildi. Hammayoqda oq yulduzchalar kezib yuribdi.Yananimadir “sharaq” etdi. Endi sezdiki, bachchag‘ar urishda davom etayapti ekan.

-O‘…lib qol…adi! Bu…lar nim…jon kel…adi!-Mirtemirning qulog‘iga uzoqdan kelgan tovush uzuq-yuluq eshitilar edi.

-O‘l…sa, mukofot ola…san!

Tergovchi har qancha “bachchag‘ar” bo‘lsa ham, darrov hansirab, arang so‘kindi. Mirtemir javob qilaman, degandi, tili komiga yopishib aylanmay qoldi.

O‘rnidan turmoqchi bo‘ldi. “Sharq” etib ketdi suyaklari… Bu tepkidan keyin yuzi bilan betonga urildi…

Mirtemir boshini ko‘targanda yelkasiga nimadir bog‘lab qo‘yilganu bu og‘ir yuk uni ezayotganini his qildi. Nima bu? Tergovchi oyog‘i bilan bosib turibdimi? Yoki tegirmon toshi kabi bir narsani bostirib qo‘yishdimi?Yanabiroz qo‘zg‘algandi, “yuk” ko‘kragining ichida ekanligini sezdi.

Bu og‘riq edi. Og‘riq ham deyish qiyin. Bu yong‘in kabi bir narsa edi. Ko‘kragini ichida yong‘in boshlangandi. Alanga asta-sekin kengayib butun ko‘krak qafasini o‘rab oldi. U “yordam!” deya qichqirmoqchi bo‘ldi, lekin alanga uning tovushini ham yutib yubordi. Dori berishdimi? Ukol qilishdimi? Nima bo‘ldi?

U o‘z savollariga o‘zi javob berolmasdi. Tamom-mi? Yashash, hayot shu yerga qadarmi? Qiziq u jon berayaptimi?

Ilgari odam o‘layotganda nimalarni his etarkan, deya o‘ylardi. Demak, o‘lim oldidan odam yonar ekan. Alanga ko‘krakda boshlanib, butun vujudni o‘rab olarkan…

6. ZINDON

Darvoqe, Mirtemir o‘lim arafasida kishining ko‘z oldidan umr yo‘llari kechadi, degan gapni eshitgandi. Yolg‘on ekanda-a? Nega o‘tgan kunlar yodiga tushmayapti? Naqadar qiziq, rohatbaxsh va alamli xotiralari bor. Qani ular? Qani?

Birdan issiq qo‘l boshini silagandek bo‘ldi. Kim? Hech kim yo‘q. So‘ng “Bolam!” degan sas quloqlariga urildi. Uzoqdan kelgan bu sas onasining tovushi edi.

“Bolam, nima bo‘ldi senga?”

“Onajon, hech narsa bo‘lgani yo‘q. Bolaligimda boshimdagi soch girdoblariga qarab mahzun bo‘lardingiz”.

“Ha, bolam, u belgilar kishining qamalishidan darak, deyishardi”.

“Seni birovlar qamaguncha o‘zim qamayin, deb tandirga kiritib qo‘ygandingiz”.

“Biroz bo‘lsa-da o‘tir degandim, qo‘rqqanding! O‘shanda tandirda biroz o‘tirganing-da balki boshingga bu kunlar kelmasmidi?”

“Peshonada bori, onajon. Doim peshonamni silab, “Bittayu bitta o‘g‘limsan, peshonang tor, og‘ir kunlar bilan yuzma-yuzsan” derdingiz.Tangrining yo‘lidan qochish mumkin emas. Har kim yozilganini ko‘radi”.

“Ha, bolam, Xudoning amri amrdir! Bo‘lmasa, men sizlarni yetim qoldirib ketishni istarmidim?”

“Sizdan keyin dadam ham ketdilar Men askarlikda edim. Kechikib keldim. Mozorlarini quchoqlab yig‘ladim… Mana endi ko‘rishsak kerak!”

“Bolam, dadang ham shu yerda! Ammo sen bilan ko‘rishishni istamayaptilar. U yashashi kerak, deyaptilar. Sen yashashing kerak, bolam!”

“Onajon, yashashga qo‘yishmayapti”.

“Unday dema, yashashga qo‘yish, qo‘ymaslik ularning qo‘lida emas. Ularga qolsa olovlarning ichida yonib ketarding…”

“Ha, onajon uyimiz yonib ketdi. Chiroqlaringizni yoqay, degandim, bo‘lmadi. Me‘rosingiz nasib etmadi”.

“U joy bizga ham nasib etmadi. Ammo u uy-joyni tiklaguncha jigarlarimiz ezildi. Ko‘chib kirish bilan g‘amga botdik. Birin ketin tashlab ketdik. Sizlarga ham nasib bo‘lmadi!”

“Balki yonib ketgan uy-joyni tiklab, u yerda yashamaganim uchundir bu jazolar…”

“Yo‘q, bolam! Qayerda bo‘lsang ham bizni unutmading, duo qilib turding. Biz sen bilan. Qayerda bo‘lsang biz yoningdamiz!”

“Onajon, unda qanday xato qildim?”

“Qilishing kerak bo‘lgan xatoni qilding! Agar shu xatoni qilmaganingda biz seni tark etardik. Otangning ruhi ham shod bo‘ldi. Agar badbaxt shoh “Bu xalqning onasini…” deb haqorat qilganida jim qolsang, sendan rozi bo‘lmasdik. Balki jim qolsang, bu kunlarga tushmasding. Lekin biz seni unutardik, bolam! Tur, o‘ksinma! Tur! Tur! Bolam, bolaginam!…”

Tovush uzoqlashib ketgandek bo‘ldi. Mirtemir o‘rnidan turib tizzalab o‘tirdi. Tush ko‘rdimi? Xayolga botdimi? Nima bo‘ldi? Ha, ko‘kragi yonayotgandi. Qani olov? Qayoqqa yo‘qoldi? Nega birdan yengil tortgandek bo‘ldi? Demak, ota-onasining ruhi oldida gunohkor emas.

Darvoqe, bu yerga tushishining sababi o‘sha haqoratga javobmi yoki majlisda aytgan gapimi? Aslida bu gap ham o‘sha haqoratning javobi emasmidi?

Oradan uch yil o‘tibdi. Lekin o‘sha dahshatli haqoratni hali unutgani yo‘q. Hayotini ag‘dar-to‘ntar qilib yubordi. Bir gap dunyoni bor qiladi, bir gap yo‘qotadi, deganlarida aytilishi uchun aytilganda, deb qo‘ygandi.

Inson hayoti o‘zgarib ketishi uchun bir gap kifoya ekan. Ba‘zan uni o‘zi aytishi mumkin. Ba‘zan esa boshqa. Farq qilmaydi. Agar o‘shanda e‘tibor qilmaganda nima bo‘lardi? E‘tibor qilmasligi mumkin edimi? Yo‘q. Nega? Mana-man degan shoir, xalqning nazarida ilohiy kuchga ega bo‘lgan odam eshitmaslikka oldi-ku! U sen uchun ham bir paytlar ilohiy edi. Keyin sariq chaqaga arzimas ekan, degan xulosaga kelmaganmiding?! Lekin hozir u davralarning to‘rida. Doim shunday edi, hech qachon surilgan emas. Bu dunyoda doim hurmatda bo‘lish, mansabda turish uchun inson bulish kifoya qilmaydi. Gohida tulkilik qilish kerak, gohida ilonga aylanish, ba‘zan esa to‘tiqush kabi yashamoq lozim. Sen esa buni bilmas eding!

U buyuk shoir! Bularni biladi! Qaysi gapdan keyin qanday voqea kelishi unga ma‘lum. Qolaversa, ko‘rganini unutib, o‘ylaganini yozgan shoirlar tarixda qoladilar. Boshqalar unutiladilar. Chunki tarixni ular, ya‘ni o‘ylaganlarini yozadiganlar bitishadi.

Esingdami, bir kun suhbatlashib o‘tirgan edingizlar, u: “Ikki yil xastalanib qoldim. Qolaversa, siyosatdan uzoq turdim. Bunday qarasam xalq meni unutayapti. Xalq juda tez unutar ekan, bu qo‘rqinchli narsa” degandi. Uning bitta-yu bitta maqsadi bor. Unutilmaslik!

Darvoqe, haqoratni ham unutilmaslik uchun unutdimi?

7. HAQORAT

Mirtemir o‘sha mudhish voqeani esladi.

Matbuot qo‘mitasi raisi, shoir Erkin Vohidov bilan Karimovning ustidan kelgan shikoyatlar xususida suhbatlashib o‘tirishgandi. Har holda odamlar demokratiya, so‘z erkinligi shamolini sezib qolishgandi. Vodiylik san‘atkor Nosir Zobir xatida: “Karimov uxlayotganga o‘xshaydi. Dunyo oshkoralik haqida gapirib turgan paytda u bo‘g‘moqda. Biz mustaqillik bayonoti bilan bog‘liq bo‘lgan gaplarni eshitdik. Lekin nega bu gaplarni xalq bilmaydi?” deya yozgan.

Bunday xatlar ustiga qizil belgilar qo‘yilgandi. Ularni Vohidov Mirtemirga o‘rganish, tekshirish yoki javob yozish uchun berardi. Shu kuni stoli ustida bunday xatlardan o‘ttizga yaqini turgandi.

Bo‘rini yo‘qlasang qulog‘i ko‘rinadi, deydilar. Birdan eshik shiddat bilan ochildi. Karimov, Oliy kengash raisi va Bosh vazir kirib kelishdi. Eshik yonida Iqtisodiy islohot qo‘mitasi, Sanoat, transport va yo‘l qurilish qo‘mitasi raislari va boshqalar turishardi.

Karimov salom-alikdan keyin stolning chetiga yengilgina “ilashib” o‘tirdi. Mirtemir o‘tiradigan qo‘ltiqqa esa Bosh vazir “yoyildi”. Kengash raisi Vohidovga yaqinroq joyda qo‘lini orqasiga qilib turardi. Hammalarining kayfiyati yaxshi edi. Bir ikki qochiriq gaplar aylandi o‘rtada. Mirtemir esa ular nimaga kirishganini uylar edi.

Bir kun avval oynaijahonda “Deputat minbari” rukni bilan beriladigan ko‘rsatuvda sud sistemasini ag‘dar-to‘ntar qilgandi. Balki shu sabab bo‘ldimi? Balki Karimov Oliy Kengashdagi ish sharoitlari bilan tanishish uchun kelgandir? Xullas, savollar xayolidan “g‘irillab” o‘tib turganda, Karimov stol ustidagi xatlarni qo‘liga oldi.

Allohning qudratini qarang: bu xatlarni olib borib, “o‘qing”, deb iltimos qilganda ham u yo qo‘liga olardi yo yo‘q. Kutilmaganda o‘zi kirib kelib, o‘zi haqida yozilgan shikoyatlar, norozilik xatlarini o‘qimoqda. Mirtemir avvaliga yengil tortdi. Keyin negadir ko‘ngli g‘ashlandi. Xuddi, Karimovning ustidan hujjat to‘playotganga o‘xshab qoldimmi, deb o‘yladi. Chunki uning qo‘lidagi barcha maktublarda odamlar matbuot qo‘mitasi yoritadi, deya yozishayotgandi, shekilli?! Qolaversa, boshqa joylarda yuz berayotgan oshkoralik ularni ham qitiqlayotgani sezilib turardi.

Karimovning avzoyi buzildi. Buni sezgan “sherik”lari jim bo‘lib qolishdi.

-Sizlar shikoyat tekshirish bilan bosh og‘ritmanglar! Pastda xatlar bo‘limi bor, o‘sha yerdan kerakli joyga qaytarib jo‘nataversin,-dedi u va o‘qishda davom etdi.

Ikki -uch xatni o‘qigandan keyin shartta o‘rnidan turdida:

-He, bu nonko‘r xalqning onasini (s…y)! -deya so‘kinib, qo‘lidagi xatlarni o‘rtasidan yirtib axlat qutisiga otib, chiqib ketdi. Qolganlar ham uning orqasidan tashqariga “uchdilar”.

Mirtemir og‘ir ahvolda qoldi. Karimov xalq barobarida uni ham haqorat qildi. Vohidov tortmasidan asabni sokinlashtiradigan doridan olib ichdi. So‘ng Mirtemirdan sigaret so‘radi-da, chiqib ketdi.

Shu payt qo‘mita kotibasi Toyiba kirib keldi.

-Nima gap? -dedi u.

Mirtemir indamadi.

-Nega rangingiz oqarib ketgan? -so‘radi Toyiba.

-Karimov butun xalqni, hammamizni haqoratlab ketdi, -dedi.

Keyin bor gapni aytib berdi.

-Dahshatku! -dedi Toyiba, -qanday chidab o‘tiribsizlar?! Biror chorasini ko‘rish kerak!

-Nima qilamiz? Orqasidan yugurib borib, so‘kish kerakmi?

-Imkoniyatingiz ko‘p, xalqqa ma‘lum qilish kerak, -dedi u.

Xalqqa qanday ma‘lum qilishni o‘ylashdi. Nihoyat, matbuot konferentsiyasi o‘tkazish kerak, degan fikrga kelishdi. Bir kun oldin shahar jurnalistlar uyushmasidan qo‘ng‘iroq qilib “Qo‘mita rahbarlari bilan qalam ahlining uchrashuvini tashkil qilsak” deyishgandi. Qo‘l keldi, darrov uyushmaga sim qoqib, ertaga peshin chog‘i vaqtlari borligini ma‘lum qilishdi. Keyin o‘zlari bosh muharrirlarga, muxolifat liderlariga, faollariga, diniy idoraga ham telefon qilib, vakillari qatnashishini so‘rashdi.

Ertasiga Vohidov:

-Salomatligim yomon, do‘xtirga ko‘rinishim kerak edi. Sizlar o‘tkazaveringlar, -dedi.

-Siz bormasangiz bo‘lmaydi, -deb turib olishdi.

Xullas, “Mayli, yetib kelaman” dedi u.

Uchrashuvni Jurnalistlar uyushmasi raisi ochdi.

Mirtemir qo‘mita faoliyati haqida gapirdi. So‘ng:

-Yaqinda rahbarimiz ishxonamizga kelib, tasodifan shikoyat xatlarini ko‘rib qoldi. Aksariyat xatlar uning faoliyati haqida edi. Shunda xatlarni o‘qib, yirtib, axlat qutisiga otdi-da “Bu nonko‘r xalqning onasini…!”, -deb haqoratladi…, -deya voqeani hikoya qila boshladi.

U bu gapni eshitgan ziyolilar oyoqqa qalqib ketadi, balki matbuot uyidan prezident devoniga qarab yurish boshlashar, deb o‘ylagandi. Umuman bu gapni oshkor qilishga ko‘p istihola qilgandi. Katta to‘s-to‘polon boshlanadi, muxbirlar gazetaga yozishadi, odamlar oyoqqa turadi, degan xayolga borgandi. Chunki mushtga yoki kaltakka chidash mumkin, lekin “onangni…” degan haqoratga chidash mumkin emas. Shu sabab, butun vujudini mas‘uliyat, yuz beradigan voqealar uchun mas‘uliyat yuki bosgandi. Hali gapiradigan gapi oxiriga yetmasdan, muxolifat partiya kotibi Abdulhay Abdumavlonov o‘tirgan joyidan baqirdi:

-Ismini ayting, qani oshkoralik, nega xaspo‘shlab gapirasiz!

Mirtemirning xayolidan “boshlandi” degan gap o‘tdi.

-Ismini aytmasam ham kimligini sezib turibsizlar. Kim bo‘lardi, prezidentda, -dedi u.

O‘tirganlarga qarasa, umumiy loqaydlik ruhi hukmron. Birov ajablanmadi ham, birovning jahli chiqmadi ham. Millatning gullari -oydinlar, shoirlar, kurashchilar… Ularni birdan qo‘rquv bosdimi? Yoki avvaldan qo‘rqoqmidilar? Balki qulliklarini tan olgan qullarmi bular? Xullas, na dindorlar va na maydonlarda xalqning oldida boradigan faollar bir so‘z demadilar.

Bu orada Vohidov yetib keldi. Unga “Yurtda diktatura boshlandimi?” degan savol tushdi.

U diktatura nima ekanligini tushuntirib berdi. So‘ng Toyiba so‘zga chiqdi. U ancha dadil gapirdi. Haqiqatni ochib tashladi.

-Menga qiyin, -dedi Vohidov.-Ilgari Mirtemir gapirganda so‘zlarini andavalab turishga to‘g‘ri kelardi, endi Toyiba xonimni ham tekislashim kerak.

O‘rinsiz “askiya” va o‘rinsiz kulgi bo‘ldi. Uchrashuv kechga yaqin yakunlandi. Uy-uyga tarqalishdi.

Mirtemir ertalab ishga kelsa, doim soat 10-11dan keyin keladigan Vohidov hali soat to‘qqiz bo‘lmasidan xonada sigaret tutatib o‘tirardi. Salom-alik sovuq bo‘ldi.

-Kechqurun aka uyga telefon qildilar,-dedi u har doimgidek Karimovni “aka” bilan almashtirib. -Men unaqa gap aytganim yo‘q, bunday deguncha o‘zimni otmaymanmi, dedilar. Xullas, osmon uzilib yerga tushgan…

-O‘zingiz eshitdingiz-ku?! -dedi Mirtemir hayratda qolib.

-Kengash raisi bir narsalar gapirib turuvdilar menga. O‘shanda eshitmay qolgan bo‘lsam kerak. O‘zi, rostdan ham shunday dedilarmi? -Vohidov bolalarga xos samimiyat bilan tikilib qoldi.

Mirtemir o‘yga toldi. Uning xayolga botganini Vohidov boshqacha tushundi, shekilli:

-Hozir nima bo‘lsa ham olovni o‘chirish kerak, -dedi. -Borib akaga uzr, deb qo‘yish kerak. Bo‘lmasa, hamma narsa teskari aylanib ketadi…

Allaqachon, hamma narsa teskari aylanib ketgandi. Markaziy qo‘mita Karimovning sha‘nini himoya qilish uchun Mirtemirni sudga berish kerak, degan qarorga kelgandi. Shu kuni kechga yaqin Markazqo‘m ikkinchi kotibi uni chaqirayotganini aytishdi. Borsa, tashkiliy bo‘lim mudiri O‘tkir Obidov kutib oldi.

-Oldin ikkalamiz suhbatlashsak, nima bo‘lganda ham hamkasbmiz. Keyin u kishiga kirasiz, -dedi u.

Mudir mashinkada yozilgan olti-etti sahifali xatni o‘qib, unga savol bera boshladi.

-Bu savolni Qismatga berasiz, -dedi Mirtemir.

Qismat qalamkashlar orasida “Kattaning Sottixoni” nomini olgan edi.

-Nega?

-Chunki qo‘lingizdagini u yozgan.

-Qayerdan bildingiz u yozganini?

-Oxirgi sahifasini teskari ushlab qolibsiz.

-I, i, -u darrov sahifalarni to‘g‘rilab oldi.

-Ammo, rahmat, nima bo‘lganda ham hamkasbsiz-da, sotqin kimligini sezdirib qo‘ydingiz, -dedi Mirtemir.

-Bu sotqinlik emas, bu yurtni, Vatanni sevish belgisi.

-Yurt, Vatan faqat bitta odamdan iborat bo‘lsa, aslo sevmadik!

Keyin mudir Mirtemir saylangan tuman rahbari imzosi bilan kelgan shoshilinchnomani ko‘rsatdi.

-Xalq ham sizdan norozi, -dedi u shoshilinchnomani o‘qib.

-Bechora xalq telegramma yuborsa, bir oyda ham yetib kelmaydi. Buni qush bilan yuborishgan shekilli, bir kunda qo‘lingizga tegibdi. Topshirig‘ingizni vaqtida bajarishibdi, -kinoya qildi Mirtemir.

Mudirning ikki oyog‘i bitta etikka tiqildi.

-Bilasizmi, men sizni anchadan beri kuzataman. Ilgari doim tanqidiy maqolalar yozardingiz. Millatvakili bo‘lib ham doim kamchilik qidirasiz. Umuman, shunday dunyoqarashdagi kishi uchun bora-bora hamma narsa nuqsonli ko‘rinadi. Bu ham bir xastalik. Shunga iqror bo‘lsangiz, davolanishga yordam beramiz, ham sud tashvishidan qutulasiz, -dedi u.

Mirtemir kuldi:

-Balki, shundaydir, -dedi.-Sizlarning ko‘zlaringizga hamma narsa yaxshi bo‘lib ko‘rinadi. Hammayoq to‘kin-sochin, muammo yo‘q. Bu holda davolashni bu idoradagilardan, jumladan kattangizdan, so‘ng partiya rahbarlaringiz va o‘zingizdan boshlamoq kerak. Sudga kelsak, osmon qo‘lingizda bo‘lsa, tashlab yuboring!

U mudirning eshigini yopib ketdi-yu, lekin ko‘ngli tinchimadi. O‘zini yolg‘iz his qildi. Asablari chatnay boshlaganga o‘xshab tuyuldi. Uygacha piyoda keldi.

“Voqea” tafsiloti darhol Karimovga yetib borgan shekilli, Oshkoralik qo‘mitasi faoliyatini taftish qilish boshlandi. To‘g‘rirog‘i, Mirtemir va Toyibaning “daftar, qalamlari”ni tekshirishga kirishildi.

Ko‘p o‘tmay Oshkoralik qo‘mitasining favqulodda majlisi belgilandi. Majlisdan bir kun oldin millatvakillari Karimovning huzurida “maslahat”, “topshiriq” oldilar. Majlis kuni Oliy Kengash qo‘mitalaridagi millatvakillari, ommaviy axborot vositalari xodimlari ham ishtirok etish uchun to‘planishdi. Oliy Kengash raisining o‘rinbosari Bugrov ularga “javob” berib, majlis yopiq o‘tishini aytdi. Ba‘zi millatvakillari qatnashamiz, deb zaldan o‘rin olishdi. Lekin ularni ham chiqarib yuborishdi.

Majlis “sovuq” boshlanib “sovuq” tugadi. Mirtemirni ishdan haydash ovozga qo‘yilganda bitta ovoz kamlik qildi. Toyibaga kelganda esa ovozlar tenglashdi. Shunda Vohidov:

-Men ovoz bermadim. Toyiba partiyamiz idorasi sha‘niga tuhmat gaplar aytdilar. Shu bois qarshi ovoz qo‘llanaman, -dedi.

Toyiba yig‘lab chiqib ketdi.

Millatvakillari tarqala boshlashgandi ularni Karimov chaqirayotganini aytishdi. “Nega Mirtemirni ham haydamadingiz” deb ularni qiynadi Karimov.

Arbob arbobda, yo‘lini topadi. Ko‘p o‘tmay qo‘mitani “qisqartirib” turishga qaror berishdi. Ya‘ni Mirtemirdan qutulish lozim edi. U ketgach, yana tiklaymiz, deb Vohidovni ishontirishgandi. Shu sabab qo‘mita qisqarishiga Vohidov munosabat bildirmadi.

Mana, endi Vohidov huzur qilib uxlayapti.

Mirtemir esa tor xonaqohda betonning devor sassiq hidini hidlab o‘tiribdi. Darvoqe, devorning ham hidi bo‘lar ekan. U hozir sezdi buni…

8. DEVONAXONA

Mirtemir xayolning ming bir ko‘chasiga kirib chiqdi. Karimov bilan so‘ng uchrashuv qayta-qayta ko‘z oldiga kelaverdi. U uyida edi. Kotib qo‘ng‘iroq qildi. Odatda yordamchisi qo‘ng‘iroq qilardi. Nega bu safar kotib “safarbar” bo‘ldi? Karimov atrofga yoyilmasligini istasa ishni kotibiga topshirardi. Kotib “tosh” kabi odam. Borib urilgan joyidan qon oqardi. O‘ziga dog‘ ham yuqmasdi.

-Sizni so‘rayaptilar! -dedi u Mirtemirga salom-alikdan keyin.

-Men borganda qabul qilmadilar. Endi nega so‘raydilar?

-Oka, xuddi begonaga o‘xshab gapirasiz-a? Bilasiz-ku, bu savollarga biz javob bera olmaymiz.

-Bilaman, lekin “yo‘q” degan qarorimni yumshatib aytmoqchi edim. Ya‘ni sizga og‘ir botmasin deb…

-Ha, boplaysiz-a?! Bilasiz-ku “yo‘q” degan so‘zni kirib ayta olmayman. Hatto “topolmadim” degan so‘z ham boshimizning ketishiga sabab bo‘ladi.

-Sizning boshingiz ketsa, keyin o‘zlari ham boshsiz qoladilar.

-Faqat o‘zimni-o‘zimga maqtaysizu o‘t bilan ro‘baru qilib qo‘yasiz. Agar do‘stligimiz hurmati bor bo‘lsa, yo‘q demaysiz.

Mirtemir kotibni biladi. Gapni yana biroz cho‘zsa, o‘zi yugurib kelishdan ham qaytmaydi. Shundayligi uchun ishlayapti. Aks  holda allaqachon “yumalok yostiq” bo‘lib ketardi.

-Oka, eshik yonida “07″ turibdi. Iltimos kutayaptilar…

“07″ – bu ” 10-07″degani edi. Saroy mashinalarining nomerlari “10″ raqamidan boshlangani uchun ikkinchi bo‘lagi aytilardi va buni hamma tushunardi.

Mirtemir mashinaga chiqarkan, ovoz uzatgichdan kotibning tovushi eshitildi:

-Chiqdilarmi?

-Borayapmiz! -deb javob qildi haydovchi. Bu “tezroq kel” degan ishorat ekanligini bilgan haydovchi yo‘l qoidalariga qaramay mashinani “elday” uchirib ketdi.

Mirtemir nega Karimov chaqirganligini tahlil qila boshladi. Ertalabdan bu “ishga” kirishgani uchun kechagi kungi voqealarga nazar Alishi kerak edi. Ha, topdi. Kecha Matbuot vazirligiga borishgandi. “ERK” gazetasiga bosh muharrir bo‘lganidan keyin, eski muharrir Ibrohim Haqqul bilan vazir huzuriga borishdi. Qoida shunaqa. Tanishmoq  qoidasi.

Vazir bilan eskidan tanishliklari bor. Shunday bo‘lsa-da begona kabi qabul qildi. Ikki oydir u gazeta chiqishini to‘xtatib turgandi. “Tanishuv”ni tazyiq deb qabul qildi, shekilli xayrlashuv oldidan “Gazetani men to‘xtatib turganim yo‘q, maslahat qilib, keyin sizlarga natijasini aytaman” degandi.

Mana, oradan hech narsa o‘tmay “Natija” uchun borayapti. Chunki u vazirlarni yaxshi taniydi. Bundan avvalgi Matbuot vaziridan ham shunday “natija” olgandi. Unda o‘n bir nafar millatvakili o‘z mablag‘lari hisobiga “Yuzma-yuz” nomli gazeta chiqarishga qaror qilishdi. Bu qarorni Oliy Kengash qo‘mitalari tasdiqlashdi. Shundan keyin uni rasmiy pochta orqali Matbuot vazirligiga yuborishdi. Ro‘yxatdan o‘tkazish cho‘zilib ketdi. Shunda Mirtemir yangi gazetaning Bosh muharriri sifatida vazir huzuriga bordi. U xayrlashar ekan “Maslahatlashib, natijasini sizga aytaman” degandi. “Natija” ertasigayoq suv yuziga chiqqandi.

O‘shanda Mirtemir ertalab ishga kelsa, “osmon qulab tushgan-u” shoir Vohidov tutib olgandilar.

-Nima qilib qo‘ydingiz? -dedi u Mirtemirga salom-alik o‘rniga.

-Nima qilibman?

-Uka, kimdan -kimdan, Sizdan kutmagandim, Vazirni ham urasizmi?

-Vazirni… Qaysi vazirni uribman?

-Nima, bir nechasini urganmidingiz-ki,  qaysi birini deb so‘raysiz?

-Hazilni qo‘ying,  Erkin aka…

-Hazili bormi, dunyo teskari bo‘lib ketdi. Oqsoqol ot ustida, qamchini mahkam tutganlar. Soat 10.00da rayosat majlisi bor.

-Biror anglashilmovchilik bo‘lganga o‘xshaydi.

-Kecha rostdan ham “Matbuot vaziri bilan ko‘rishaman” deb chiqib ketgandingiz. Shu bois men ham oqsoqolga hech narsa deya olmadim.

-To‘g‘ri, ko‘rishdim, lekin…

Xullas, suhbatga aniqlik “aralashmasdan” ularni Oliy Kengash raisi Mirzaolim Ibrohimov chaqirtirdi.

-Ha, bolama-a, hech tinch yurmading-da! – dedi u Mirtemirni quchoqlab.

Lekin negadir u xursand edi. “Oqsoqol”dan topshiriq olgani uchunmi? Yoki Mirtemirdan qutilish soati kelgani uchunmi?

-Men majlisdan oldin o‘zimiz gaplashib olaylik, deb, sizlarni chaqirdim. Nima bo‘lganda ham bu ukamizni qutqarib qolishimiz kerak. Yosh, jahli chiqishi mumkin. Qolaversa, o‘zi yomon bola emas, -dedi rais Vohidovga qarab.

-To‘g‘ri, to‘g‘ri…,-deya Vohidov boshini chayqab qo‘ydi.

-Lekin men hech narsani tushunmayapman, -dedi Mirtemir masala jiddiyligidan andisha etib.

-Biz ham yosh bo‘lganmiz. Bilasanmi, Dunyo komsomol-yoshlari qo‘mitasiga rais bo‘lganimda sen tengi edim, – rais o‘ziga xos yengil kayfiyatda gapirardi. -Adashmasam, Olmoniyada edi. Polshadan kelgan yoshlar rahbari bilan qizishib qoldik. Shunday urib yuboribmanki, sho‘rlik, o‘lib qolay dedi. Qo‘rqib ketganimdan darrov quchoqlab oldim. Nima bo‘lsa ham, Ovro‘palikda, uzurimni qabul qildi. Bizda uzurni qabul qilish biroz og‘irroq. Shunday bo‘lsa-da, vazirdan iltimos qilamiz, ukamizning uzurini qabul qilsin. Ammo Erkinjon, oqsoqol bilan o‘zingiz bir uchrashmasangiz bo‘lmaydi. Yuraklari keng, balki kechirarlar.

-Hozir olov bo‘lib turibdilar…

-Bilasiz-ku, yonadilaru o‘chadilar, endi masala ham jiddiy-da. Millatvakili vazirni ursa… To‘g‘ri yosh. Demokratiya, deb saylab qo‘ydik. Ba‘zan mas‘uliyat ham kishini yo‘ldan chiqaradi…

So‘ng rais Vohidovga latifa aytib berdi. Mirtemirga esa bir piyola choy uzatib, “Ma, ol, bizning qo‘ldan choy ichish ham tabarruk, hali eslab yurasan” dedi. Bu orada rais o‘rinbosari va qo‘mita raislari kirib kela boshladilar.

-Qaror tayyormi? -deb so‘radi rais o‘rinbosaridan..

-Tayyor! Faqat Mirtemir  “tanishdim” deb imzo qo‘yishlari kerak!

-Bu qarorga imzo shart emas. Mazmunini biz tanishtirdik hisob. Qolaversa, oqsoqol kutib o‘tiribdilar. Qani boshlaylik bo‘lmasa. Ha, vazir kelgan bo‘lsa, chaqiring, kirsin! -dedi rais va o‘rnidan turib, kostyumining tugmasini o‘tkazib, yengil yo‘talib oldi-da majlisni ochdi.

-Hurmatli Rayosat a‘zolari, kecha hayotimizdagi eng xunuk voqea yuz berdi. Millatvakili Mirtemir  o‘z mas‘uliyati va vazifasini suiste‘mol qilib, Matbuot vazirining xonasiga bostirib kirib, uni do‘pposladi…

Mirtemir vazirga qaradi. U jilmayib o‘tirardi. “Nima gap?” degandek Mirtemirga savolomuz bosh qimirlatdi. Mirtemir “bilmasam” degandek, boshini yelkasining ichiga tortdi.

Rais uzoq gapirmadi. So‘zni vazirga berdi.

-Men nima gapligini tushuna olmadim, -dedi vazir.

-Nega tushuna olmaysiz. Kecha Mirtemir sizni urdimi?

-Yo‘q! Kecha huzurimga keldi, gazit haqida so‘radi, shu…

-Unda oqsoqol qayerdan bildilar? Nega haqiqatni yashirasiz? Bilasizmi, shu holingizda oqsoqolni va bizni noqulay vaziyatga tushurmoqdasiz. Nima bo‘ldi, o‘zi?

-Nima bo‘lganini aytdim, -dedi vazir.

-Oqsoqol “Mirtemir vazirni uribdi” dedilar-ku!

Vazir birdan kulib yubordi:

-Men oqsoqolga “Mirtemir yoqamdan olayapti, gazetani nima qilaylik?” degandim. Balki shundan….

-Yoqangizdan oldimi, axir!

-Yo‘g‘-e, bu bir ibora, biz gazeta xususida javob berolmadik. Mirtemir ikki marta qo‘ng‘iroq  qildilar, keyin o‘zlari bordilar…

Mirtemirning kulgisi qistadi. U hozir hamma kulib yuborsa kerak, deb o‘yladi. Chunki Karimovning “hovliqmaligi” ayon bo‘lib qolgandi-da.

-Shuni oqsoqolga aytish kerakmidi?-Iqtisod qo‘mitasi raisi kulish o‘rniga jahl bilan so‘ray boshladi. -Biz imzo chekkandik, nega bizni qora otli qilasiz. Yarim kechasi oqsoqol uyga qo‘ng‘iroq  qilib, na otamiz, na onamiz qolmay haqoratladilar…

Barcha qo‘mita raislari ajablanib qaradilar. Chunki ular ham “poy”larini olgandilar. Ammo masalani bu qadar ochish shartmidi? (Darvoqe, ikki kundan keyin rayosat Iqtisod qo‘mitasi raisini “kuzatib” qo‘yish uchun yig‘iladi. Shu damda u vazifasi bilan vidolashuv hukmini chiqargandi o‘ziga).

-Qayoqdan bilay? Gazetani oqsoqolning maslahatchisi Ziyomov to‘xtatib turgandi. Men masalani unga aytdim. U oqsoqolga anglatibdi. Keyin o‘zlari telefon qildilar. Bo‘lgan gap shu!, -dedi vazir.

Rayosat raisi nima qilishini bilmay koldi. Piyoladagi choyni ho‘pladi-da, o‘rinbosariga “Nima qilamiz?” deya bosh chayqadi. O‘rinbosari Bugrov o‘zbek tilini tushunmas edi. U “Menga so‘z berildi” deya o‘rnidan turib, ruschalab gapira boshladi:

-Mirtemir  Oliy Kengashga kelgan kunlardanoq kimligi ayon edi. Biz uni kuzatdik, o‘rgandik, tartibga chaqirdik. Lekin bo‘lmadi, qolgan gap qarorda yozilgan. Ijozatingiz bilan o‘qib beraman…

-To‘xta-e, sen ham xol qo‘yding! – deb kulib yubordi rayosat raisi. Boshqalarning ham kulgisi qistab turgan ekan, unga qo‘shilishdi. O‘rinbosarning yuzi tundlashdi.

-Men ertalab qarorni Karimovga ko‘rsatganman. U kishi tahrir qilib berganlar. Kuladigan joyi yo‘q!

So‘ng rais masalani ruschalab o‘rinbosariga tushuntirgan bo‘ldi. U rangini o‘zgartirmadi. Balki qulay fursat qo‘ldan chiqib ketayotganidan afsuslandi. Bilganda-ku, vazir bilan “gaplashib” qo‘yardi. Ha, endi borib Karimovga tushuntirishdan vazir bilan kelishib, qarorni “yugurtirish” osonroq edi-da unga.

-Xo‘p, -dedi rais -aybdorni ham eshitib kuraylik.

Mirtemir o‘rnidan turdi.

-Devonaxonada ham bunaqa hodisa yuz bermasa kerak! -dedi u.

-Bas, -dedi rais. -Shunaqa sovuq gaping boshingga yetadi. Senga o‘xshaganlar bilan devona bo‘lish u yoqda tursin jinni ham bo‘ladi kishi.

“Yoppiray, devona bilan jinnining farqi nima ekan?”, -deb o‘yladi Mirtemir.

-O‘tir, bolam, -Rais “gup” etib cho‘kdi -Tilim bor deb gapiraverma. Boya majlisdan oldin seni nega chaqirgandim. Bunday tushuntirib bermaysanmi, o‘shanda. Ha, mayli. Biribir qaror qilishimiz kerak. Qaror bunday: Vaqtini topib, masalani oqsoqolga yetkazib qo‘yish menga topshirilsin. Bu xususda Vohidov menga yordamchi bo‘lsin. Tamom.

U kaftini kaftiga ishqab, “qars” etib qo‘llarini bir-biriga urdi-da “Kelganlaringiz uchun rahmat” ishorasini qildi.

Ha, bu televizion miniatyuralar teatri emas, butun boshli bir mamlakatning Oliy kengashidagi ahvol edi. Million-million odamlarning, xalqning taqdiri ana shularning qo‘lida edi. Shuncha voqeadan keyin ham ular korridorga chiqib xaxolab kulishmoqda.

Mirtemirning tirsagidan kimdir ushladi. Qarasa vazir:

-Do‘stim, hayotingizni saqlab qoldim. Mendan qarzdorsiz. Hozir, yolg‘ondan bo‘lsa-da bir tarsaki tortib yuborgandi, desam, ketdingiz edi…

-Rahmat, taqsir, -dedi Mirtemir. – Oralarida bitta vijdonlisi siz ekansiz. Ba‘zan devonaxonaga soppa-sog‘lar ham tushadi.

-Siz ham sog‘siz…

-Ikki kishi bir-biriga “sog‘siz” deya xulosalashi devonaxonadagina yuz beradi.

-Sekin, sekin, uka, hozir qaytadan chaqirib qolishlari mumkin…

9. PO‘PISA

Mirtemir mashinadan tushib oltinchi qavatga ko‘tarilarkan “Bu safargi natija qanday bo‘larkin?” deb o‘yladi. Uni kotib ichkariga boshladi. Eshikni ochdi-da o‘zi tashqarida qoldi. Karimovnimanidir yozib o‘tirardi. Mirtemirning kirganini sezmay qoldi.

Mirtemir uning yoniga yetib borgach:

-Assalomu-alaykum! -dedi. U cho‘chib tushdi.

-Osmondan tushdingizmi, yerdan chiqdingizmi? -deya o‘rnidan turdi. Qo‘lini uzatib ko‘risharkan, chap qo‘li bilan Mirtemirning qorniga niqtab “He, geroy, nima qilib yuribsiz?” dedi.

-Yuribmiz, -dedi Mirtemir.

-Tabriklaymiz, bosh redaktor bo‘libsiz. Ish kerak bo‘lsa, topardik. O‘shalar bilan ishlashingiz shartmidi? Ular tugab bitdi. Sizga o‘xshaganlarning nomi bilan tirilmoqchi!

-Men ilgaridan birgaman-ku…

-To‘g‘ri, ilgaridan bosh redaktor emas edingiz. Kotib ham bo‘libsiz. Lekin gazetasiga siz boshchilik qilishingiz kerakmidi? Bilaman, qalamingiz o‘tkir, ammo boshqa gazetalarga yozing!

-Shunday ham gazetani chiqarishga ruxsat bermayapsiz-ku!

-Ruxsat bermoqchi edik. Endi butunlay yopamiz. Qaror bilan.

-Agar men gazetadan ketsam-chi?

-Qayerga ketasiz!

-Siz biror ish bersangiz. Ya‘ni, biror gazetaga muharrir etib tayinlasangiz…

-Gazetalarga tayinlash mening qo‘limda emas-da. Biri Oliy Kengashniki, boshqasi partiyalarniki, yana biri komsomolga oid…

-Unda nega bizning gazetaga aralashayapsiz?

-Nega aralashmayin. Men qovunchi emas, prezidentman. Siz sessiyada aytgan kabi hammasi onamning mahriga tushgan!

-Bunday deganim yo‘q!

-Iye, allaqachon unutdingizmi, lentani qo‘yib beraymi? -u shunday deb o‘rnidan turdi-da stolning narigi tomonidagi videomagnitofon tugmasini bosdi. Keyin “qo‘l tugmani” olib joyiga o‘tirdi. – Bu sizlarning davlat to‘ntarishga urinishlaringiz…

Lenta Mirtemirning nutqi yozilgan joyga qadar aylantirib qo‘yilgan ekan:

“Bu voqea bugun Ro‘zimurodovning boshiga tushgan bo‘lsa, ertaga har birimiz shunday hol bilan yuzlashamiz. Ertaga navbat menga, keyin sizga keladi. Unda, afsuski, kech bo‘ladi. Prezident va Oliy Kengashdagilarning ishlariga qarasangiz, bolakayning harakati ularnikidan mantiqliroq tuyuladi. Shu qadar maydalashib ketishdiki, Oliy kengashdan ishdan hayday olishmagach, ish xonamdagi stol-stul, telefonlarni olib qo‘yishdi. Qiziq, bu narsalar ularning mulkimi? Yoki biz o‘z shaxsimiz uchun ishlayapmizmi?

Bugun Oliy Kengash raisidan tortib vazirga qadar hamma-hamma prezidentning quli. Qonun -u. U kishi istasa vazirlik ochiladi, istasa yo‘qotiladi. Istasa odamlar qamaladi, istasa ozod etiladi. Istasa birov maosh oladi, istasa birovning maoshi kesiladi. Muhtaram prezident, O‘zbekistonni sizning onangiz tuqqan emas, u sizning xususiy mulkingiz emas! Va, biling-ki, Siz uning doimiy ustuni bo‘lib qololmaysiz!”

Karimov lentani shu joyida to‘xtatdi:

-Unutgan bo‘lsangiz, esingizga keldimi?

-Men “onangizning mahriga tushganmi?” deganim yo‘q, balki…

-Balki, malkini qo‘ying. Sizning adabiyotdan xabaringiz yo‘q bo‘lsa, bizning xabarchilarimiz bor. -U shunday deb radioso‘zlashuv tugmasini bosdi:

-Ulug‘bek!

“Labbay, xujayin!”, deya ovoz keldi naryoqdan.

“Onangiz tuqqanmi, degani adabiyotda nima deyilardi?”

“Onangizning mahriga tushganmi, iborasining og‘zaki aytilishi bu”.

“Bu ibora nima degani?”

“Onangni falon degani!”

“Odamlar nima deyapti?”

“Bu jo‘jaxo‘roz Oqsoqolni onangni deya haqorat qildi-yu, nega u jim? Agar natija bo‘lmasa, o‘zimiz javob beramiz, deyishmoqda.”

“Xatlar, telegrammalar kimda?”

“Menda xo‘jayin. Soni mingdan oshib ketgan. Nima qilaylik?”

“To‘plab qo‘yaber!”

Karimov radioso‘zlashuvni o‘chirdi-da, Mirtemirga yuzlandi:

-Mening onamni (…)adiganni onasi tuqqan emas!-deya baqirdi.

-Oradan yarim yil o‘tib…

-Oradan o‘n yil o‘tsa ham unutmayman. Bilib qo‘y, men sen o‘ylagan odam emas, hamma narsa xayolimda turadi. Esingdami, o‘zingni yig‘ib ol, bo‘lmasa qamoqda chiritaman degandim. Hali bu gap esimda turibdi. Seni qamoqda yo‘qotaman, bildingmi?

-Qamashingiz mumkin, lekin…

-Lekin, yo‘qotaman ham!

-Yo‘qotish sizning ishingiz emas, Janobi Haqning qo‘lida!

-Bugun Janobi Haq menman!

-Shak keltirmang, Alloh kechirmaydi bu gunohni!

-Ko‘ramiz, Alloh kimni kechirmaydi. Istaysanmi, ertaga mufti televizorga chiqib, seni dinsiz deb e‘lon qilsin! Ustozingni dinsiz deb e‘lon qildirganim senga dars bo‘lmadimi?

-Mufti ham sizning mulkingiz…

-Ha, u ham onamning mahriga tushgan. Istasam, ertaga meni “Xudoning yerdagi soyasi” deb e‘lon qiladi. Din – bu mening aytganim. Istasam machit ochib beraman, istasam mufti-puftisi bilan portlatib yuboraman.

-Bu bilan nima demoqchisiz? Ertaga mening ham uyimga bomba tushadimi?

-Seni oldin uyingdan quvib chiqaraman. Keyin deputatlikdan haydataman. So‘ng qamayman!

-Peshonaga yozilgani bo‘ladi.

-Peshonangga shularni men yozdim. Sen esa o‘qi!

-Xullas!

-Xullas, oramiz ochiq! Ketaverishing mumkin!

-Rahmat! Baribir biling-ki, jonim Jabborning qo‘lida, sizning emas!

-Ko‘ramiz! Ko‘ramiz! -Karimov baqira-baqira qoldi. Mirtemir eshikni jahl bilan yopgandi, yopilmadi, chunki eshik sekin yopiladigan qilib qo‘yilgandi.

Ha, shuni ham e‘tibordan qochirishmagan…

10. POMUQQAL‘A

Mirtemir hali boshini silagan onaizorining ruhi bilan gaplashgisi, xayolan bo‘lsa-da dardlarini unga yoygisi keldi. Lekin ruhni topolmadi. Nahotki, tark etdilar? Yo‘q, demak holati yaxshi. Ruhlar og‘ir damda madadga keladi… O‘tirgan joyida ko‘zlari yumilib, mudray boshladi u…

… Sharshara. Go‘zal qizning sochlariga o‘xshaydi. Tog‘ oppoq. Adirlar oppoq. Bu yerni Pomuqqal‘a, ya‘ni Paxtaqal‘a deyishadi. Tog‘ ostidan issiq suv oqib chiqadi. Qishda ham, yozda ham bu yer sayyohlar bilan to‘la. Lekin shu damda undan boshqa odam yo‘q.

“Oyoq kiyimingni chiqar!”

“Nega?”

“Bu yerda oyoqyalang yurish kerak, bo‘lmasa musaffolikka g‘ubor tushadi.”

“Sen kimsan?”

“Men Pomuqqal‘a!”

“Nega tanhosan?”

“Men tanho emasman. Quchog‘imda ming-ming odamlar bor”.

“Qani ular?”

“Pomuqqal‘aga kelsang ko‘rasan. Antaliyaga kelding. Lekin ilgari borgan edim, deya Pomuqqal‘aga o‘tmading.”

“Hozir keldim-ku!”

“Yo‘q, hozir men keldim. Seni ziyorat etib ketmoqchiman”.

“Nega meni ziyorat etasan?”

“Atrofing korong‘ulik, zulmat bilan to‘ldi.. Yorug‘lik bor ekanini ham eslatmoqchiman”.

“Sen nega bu qadar go‘zalsan?”

“Chunki sen go‘zallikni sog‘inganing uchun!”

“Nega bu qadar mehribonsan?”

“Chunki mehrga tashnasan”.

“Nega bu qadar yaqinsan?”

“Chunki sen juda uzoqdasan”.

“Buncha yaqinlashma, oydinlikdan bo‘g‘ilayapman”.

“Oydinlikdan bo‘g‘ilish hammaga ham nasib etmaydi”.

“Ko‘zlarim oydinlikdan yonmoqda”.

“Ko‘zlaringni och, shunda yonmaydi”.

Mirtemirning birdan oyog‘i toyib ketdi. Pomuqqal‘a tepaligidan pastga emas yuqoriga uchib ketdi. Cho‘chib tushdi. Ko‘zlari ilinib, tush ko‘rayotgan ekan.

Temir eshikning panjarasidan yonib turgan chiroqning nuri ko‘zlariga tushib turibdi. Bir lahza tushini eslamoqchi bo‘ldi-yu, bir uchini eslasa, ikkinchi “uchi” yodidan chiqib ketaverdi.

Nima bo‘lganda ham yorug‘lik, oqlik… yaxshi bo‘lsa kerak, deb o‘yladi. O‘zining bu bolalarcha xulosasi yana vujudini rohatladi. Ko‘zlari sekin yumila boshladi…

11. VAHIMA

Karimov odatiga ko‘ra kech uyg‘ondi. Boshi qovoqdek tuyuldi o‘ziga. Qovoqning ichiga son-sanoqsiz ari kirib olgan-u “ving‘ir”lashda musobaqa o‘ynayotgandek edi. Yotgan joyidan qo‘l uzatib, tortma ustiga qo‘yilgan dorini olaman degandi bardoq ag‘darilib, apelsin suvi to‘kilib ketdi. U jon-jahdi bilan tugmani bosdi. Doktor yugurib kirdi.

-Kim qo‘ydi buni bu yerga? Necha marta aytdim sizlarga, kerak bo‘lsa o‘zim aytaman, deb.

-Kechqurun biroz …

-Biroz-mirozni qo‘y, kechqurun nima qilganimni yaxshi bilaman. Menga bosh og‘rig‘i dorisini ber.

-Och qoringa mumkin emas. Hozir sut olib kelaman, hech bo‘lmasa sut bilan…

Doktor orqasiga qadam tashlab eshikdan chiqdi. Karimov boshini ushlagancha xayolga toldi. Kecha kechqurun nega bu qadar ko‘p ichdi? Har oqshom ichardi-yu ammo bu qadar ko‘p emasdi. Shomga yaqin MXX raisi G‘ulom Aliyev keldi. Shukrullo Mirsaidov millatvakillarini atrofiga yig‘ib uni yiqitish uchun hozirlik ko‘ribdi.

-Nega oldinroq aytmadingizlar? -so‘radi u MXX raisidan.

-Yubileylar bilan ovora edingiz.

-Yubileylarni go‘rga olib ketamanmi, yoki senlar ham unga sherikmi?

Uning bir gapi tugamasdan ikkinchisiga o‘tib ketishi har qanday suhbatdoshni shoshirib qo‘yardi. MXX raisi “yubiley” bilan go‘r orasidagi bog‘lanishni topib ulgurmasdan o‘zining taqdiri “stol ustiga” tushdi.

-Agar… agar… Sizga…

-Tiling tutilmasin. Sen hech kim eding. Hali ham hech kim emassan! Nari borsa palov pishirishga yaraysan, xolos. Seni men odam qildim. To‘n kiyib, belbog‘ bog‘lab yurarding. Men senga kostyum-shim kiyishni o‘rgatdim…

-Sizga xiyonat qilsam ko‘zim ko‘r, tilim soqov bo‘ladi, Xudo uradi meni. Men siz uchun yashayapman. Moskvadan kelganlar meni ham turmada chiritishmoqchi edi. Lekin siz qutqarib qoldingiz.

Bu gaplar ko‘p takrorlangan bo‘lsada Karimovga yoqdi. U iqrorni sevardi. Birovga qilgan yaxshiligi uchun har kuni javob olib turishni istardi. Shu bois biroz yumshadi.

-Xo‘p! Men ham sizga ishonmasam bitta imzo yetarli, eshikni yopishga ham ulgurmay chiqib ketasiz. Qani o‘tiring! Nima gap o‘zi?!

-Shukur Rahmatovich…

-O‘shaning otini aytmang, menga!

-Xo‘p… Oliy Kengashdagi deputatlar bir uyga to‘planib, “Sessiyaga maktub” hozirlashgandi.

-Bilaman. Ha, kim boshlagandi bu ishni?

-Yozgan odamni aniqladik. Mutaxassislarning rasmiy xulosasi ham bor.

-Mutaxassislaringni bilmaymanu uni Mirtemir yozgan, jo‘jaxo‘roz!

-Qoyil sizga! Biz haftalab o‘ylaganni Siz bir lahzada topasiz.

-Aksi bo‘lganda bu yerda men emas, sen o‘tirarding…

-Bu Ollohning ishi, Olloh Sizga ravo ko‘rgan bu ishni.

-Hali MXX ham Ollohga ishonadi deng.

-Ishonishga ishonmaymizu…

-Lekin siyosat qilamiz, shundaymi?

-…

-Bo‘pti, masalaga qaytaylik. Deputatlar yig‘ilgan uydagi suhbat matnini tashlab yuboribman.

-Menda bor…

-O‘sha yerda Shukrullo haqida gap bor edimi?

-U yerda yo‘q. Deputatlar uch marta to‘planishdi, lekin Shukrullo haqida gap yo‘q.

-Demak hammasi keyin boshlangan. Oxirgi kunlarda Shukrulloning huzuriga deputatlardan kimlar kirdi?

-Biz shubha qilganlardan uch kishi…

-Suhbatni yozib oldingizlarmi?

-…

MXX raisi papkasini kovlab bir necha sahifali matnni Karimovga berdi. Karimov biroz o‘qidi-da zerikkan kishidek qog‘ozlarni MXX raisining oldiga otdi.

-Muhim joylarini o‘qi.

MXX raisi qizil qalam bilan ostiga chizilgan satrlarni o‘qiy boshladi:

“-Shukrullo aka, biz bir guruh deputatlar Karimovga qarshi chiqmoqchimiz.

-Nima uchun? Karimov yaxshi odam. Qolaversa bugun unga o‘xshagan odam kerak.

-Yaxshilikka yaxshi-yu, lekin… Chet davlatlar bilan munosabatlarni buzayapti. Masalan, siz borib Rossiya bilan shartnoma imzolab keldingiz, u esa buzdi”.

-Voy, iflosey, kim bu, qaysi biri?

-Toshpo‘lat Jo‘rayev degani bor. O‘tgan sessiyada ruslarga qarshi chiqqandi. Boplab yeriga o‘tirtirgandingiz.

-Hm… Kecha ruslar yomon edi. Bugun esa…

Karimov stol yonidagi telefon qutisining ustidagi tugmalardan biriga bosdi:

-Eshitaman, o‘rtoq…

-Toshpo‘lat Jo‘rayev degan jo‘jaxo‘rozni top! Oliy Kengashdan.

-Xo‘p, o‘rtoq…

Karimov yana MXX raisiga yuzlandi. U o‘qishda davom etdi:

“-Bizga sizning roziligingiz kerak.

-Bunaqa gaplarni qo‘yinglar. Tanqid qilish, qarshi chiqish – demokratiyaning bir bo‘lagidir. Men ham Islom akaning ba‘zi kamchiliklarini bilaman. O‘ziga aytdim. Tuzatmadi. Endi sessiyada o‘rtaga tashlayman. Asta-sekin demokratiyaga ham o‘rganishimiz kerak. Darvoqe, sizlar Oliy Kengash sharoiti haqida ham unutmanglar.

-Unutishga unutmaymiz. Lekin…”

-Ko‘rdingmi, u juda ustakor odam. Toshni uzoqqa otayapti.

-Hatto gapirayotganda radioni balandlatib qo‘ygan. Ammo biz ovozni har turli tovushlardan tozalaydigan asboblar olganimizni bilmaydi.

-Shukr qil. Jo‘mrakdan suv oqizib qo‘ysa nima qilarding?

-Xonasida jo‘mrak o‘rnatishga ijozat yo‘q. Ichkari xonada bor, ammo. Juda yaqinlari bilan o‘sha yerda gaplashadi.

-Bir-ikki kundan keyin u yerga kirmaydigan qilib qo‘yamiz. Yana kimlar bilan gaplashdi?

-O‘qiyinmi?

-Yo‘q. Gapirib ber, muhim joylarini.

-Deputatlardan biri “Xizmat mashinamiz yo‘q, agar bizga yengil mashina ajratsangiz sotib olardik. Boshqa davlatlarda ham shu tajriba qo‘llanilmoqda” degandi darrov rozi bo‘ldi. Oltita mashina ajratishga qaror berdi. Shundan foydalanish kerakmikan?

-Kimlar olmoqchi?

-Orasida Toshpo‘lat Jo‘rayev ham bor…

-Mirtemir-chi?

-Yo‘q. Ammo u ilgari viloyatda mashina olgan. Shuni kovlashtirish mumkin.

-Yana kim bor?

-Oygul Mamatova ham bor!

-Hm… Bular topishib olishibdi…

Karimov yana tugmaga bosib, Oygulni ham topishni buyurdi.

Keyin Jo‘rabekovga telefon qildi:

-Mirtemir degan bola bilan o‘zingiz gaplashing, hamyurtingiz. Kerak bo‘lsa sotib oling, kerak bo‘lsa qo‘rqiting. Menga ro‘baru qilmangki, uni urib, qo‘lini sindiraman, tilini kesib olaman!

Shundan so‘ng Karimov MXX raisidan so‘radi:

-Masala jiddiymi?

-Jiddiy. Deputatlarning bu tayyorgarligi Shukrulloga qo‘l keldi. Yoki bu voqeadan foydalanib qolishni o‘ylaydi. Shogirdi Nusratovni bilasiz. Uni ishga soldi. Poytaxt va viloyat deputatlari bilan bir-bir gaplashib chiqishdi. Ba‘zi hokimlar ham Shukrulloning yoniga qatnay boshlashdi. Mana ro‘yxati va suhbat matnlari.

Karimov deputatlarning suhbatlari matniga unchalik e‘tibor qilmagandi. Ammo hokimlarnikini erinmay o‘qib chiqdi. Keyin tutoqib ketdi.

-Bu onangni….. lar, bu nonko‘rlar, bu xoinlar, bu sotqinlar….Hammasini yo‘qotaman, qamataman, chiritaman yertulalarda!…

-Ammo ular hozir birlashganlar. Ustalik bilan ish qilishimiz kerak. Biz ham o‘z odamlarimizni to‘plab qarshi tadbirlar olmog‘imiz zarur. Siz juda samimiy, ishonuvchan odamsiz. Sizning yaxshiligingizdan bular foydalanib qolishmoqda. Hatto sizga eng yaqin odamlar ham o‘sha tomonga qatnab yurishibdi…

Karimov ikki qo‘lini cho‘ntakka tiqqancha xonada u tarafdan bu tarafga yura boshladi.

-Bugungi programma qanday? -dedi tugmani bosib. Yordamchi darrov javob qildi.

-Soat 20.00 da chet eldan kelgan vatandoshlarga ziyofat beriladi. O‘sha yerga borishingiz kerak.

-Bekor qil! Boshqasi borsin!

-Xo‘p, o‘rtoq…, -Yordamchi gapning dovomini “yutib” yuborishga odatlangandi.

-Alimov, Umurzoqov, Jo‘rabekovni chaqir, tez kelishsin!

-Ho‘p, o‘rtoq….

Alimov tashqarida eshik yonida poylab o‘tirgan ekanmi, darrov ichkariga kirdi.

-Xabaringiz bormi? – so‘radi Karimov.

-Bor. Uch kundan buyon ertalabki hisobotnomalarni o‘qishga vaqtingiz bo‘lmayapti.

-Nima qilish kerak? Qaysi biriga ulguray. “Navoiy yubileyi bilan chet ellik vatandoshlar qurultoyini birga o‘tkazaylik” degan sizlar emasmi? “Bir qancha davlat rahbarlarini chaqiraylik, bu obro‘yimizni oshiradi”, degan sizlar emasmi? Mana endi… Agar hokimiyatga u kelsa mendan avval sizlarni yo‘qotadi. Oilangiz, qarindosh – urug‘ingiz bilan birga.

-To‘g‘ri.

-To‘g‘ri bo‘lsa, nega qarshi tadbir olmadingizlar?

-Oldik. Lekin ko‘p masalada Sizning oldingizdan o‘tish kerak edi.

-Sizga qachon ishonmadim? Biz bir komandamiz, bir oilamiz. Birimiz yo‘qolsak, hammamiz yo‘qolamiz.

-Ammo u Bosh vazir. Imkoniyatlari….

-Imkoniyatlarini qo‘lidan oling, demaganmidim? Yaqinda umuman imkoniyatsiz qoladi. Quritaman uni, yo‘qotaman, bildingizmi, yo‘qotaman! -Karimov shunday deb stolni mushtlagan edi taxta – oyna parchalanib ketdi. U faqat mushtiga bir qarab qo‘yganidan “qonamadimi” degan shubha ko‘nglidan o‘tganini sezish mumkin edi.

Eshik ochilib Jo‘rabekov, Umurzoqov ham kirib kelishdi. Karimov ularning fikrini so‘rab ham o‘tirmasdan topshiriq bera boshladi.

-Siz Ismoil aka, har bir deputat bilan yakkama – yakka gaplashasiz. Ha, Mirtemirni topdingizmi?

-Uyiga mashina yubordim.

-Bular soat besh bo‘lmasdan ishdan qochishadi. Ana u “Ho‘kiz” nima qilayapti? Nega deputatlarni nazoratsiz qoldiradi?…

Karimov yangilik kashf qilgan kishidek telefon trubkasini ko‘tardi : -“Ho‘kizni” bog‘la!

Telefon bog‘lovchi ham Oliy Kengash raisi Shavkat Yo‘ldoshevning laqabini bilar ekan, darrov bog‘ladi :

-Qo‘ling qonligini bilasanmi yoki unutdingmi? Sendan so‘rayapman, unutdingmi, yo‘qmi? Gap qaytarma dedim senga…

Karimov Oliy Kengash raisini bo‘ralab so‘ka boshladi. Uning boshqalarni qo‘rqitish uchun birovni kurakda turmaydigan so‘zlar bilan so‘kadigan odati bor edi.

Atrofidagi “komandasi” Yo‘ldoshevni sevishmaydi, “Ho‘kiz” deb laqab qo‘ygan ham ular. Hozir u Oliy Kengash raisini qancha ko‘p so‘ksa, bular shuncha xursand bo‘ladilar va shunday g‘azabga uchramaslikdan hayiqadilar.

-Seni botqoqdan tortib chiqardim. Odam qildim. Boshimga balo bo‘lding! Nega deputatlaring joyida o‘tirmaydi? Nega menga qarshi fitna tayyorlashadi-yu sen bilmaysan? Nega davlat ishxonasida o‘tirib davlatga qarshi ishlashadi? Hammasini quv! Xonalardan stol – stullarni olib chiq! Telefonlarini uz. Xizmat mashinasini olib qo‘y. Kerak bo‘lsa qaror chiqarib qo‘mitalarni yop! Hammasiga ikki soat vaqt. Ikki soatdan keyin raport berasan!

Karimov telefon dastasini joyiga qo‘ymoqchi edi, tushmadi, otib yuborgandi sim tortilib qaytib – kelib qo‘liga urildi. U tugmani bosdi-da Umumiy Ishlar boshqarmasi rahbari Zelemxon Haydarovga :

-Bu yerdan telefonlarni yo‘qot, deya necha marta aytishim kerak. Stol ustiga mikrofon o‘rnat, demaganmidim?!

-O‘rnatamiz, lekin…

-Gap qaytarma, hoziroq ishdan quvaman… xoinlar!

U yana xonada yura boshladi. Hamma jim, oraga sukunat cho‘mdi.

Birozdan keyin Karimov yana topshiriq berishda davom etdi:

-Sen Mavlon Umurzoqov, muxolifat bilan gaplashasan! Sessiyada bizni qo‘llasin! Dindorlar bilan ham gaplash. Shoirlarni matbuot kotibiga topshiramiz.

-Siz o‘rtoq Alimov, Prokuror, Ichki ishlar vaziri, Sud bilan gaplashing. Oyog‘ini egri olgan hokimlarga qarshi har biriga alohida “delo” hozirlang.-Siz o‘rtoq Aliyev, xavfsizlik xizmatini oyoqqa turg‘azing. Har bir deputatning, har bir xokimning harakatlarini soatma – soat qayd eting, raport berib turing, menga. Javob hammangizga!

Karimov tortmasidan bitta yangi yon daftarcha olib, yirik – yirik harflar bilan nimadir yoza boshladi. Yozgani yoqmadi shekilli, sahifani yirtib, majaqlab oyoq ostiga otdi va yana qaytadan yoza boshladi. Bu hol uch-to‘rt bor takrorlandi. Keyin kimgadir telefon qilmoqchi bo‘ldi. Ammo telefon polda ikki bo‘linib yotardi. Stol ostiga o‘rnatilgan tugmani bosdi.

12. KRAYNOV

Yordamchi yugurib kirdi. Karimov unga parvo ham qilmasdan yana yoza boshladi. Yordamchi xuddi simyog‘ochdek tik turardi. Oradan hiyla vaqt o‘tgach, Karimov boshini ko‘tardi.

-“Nima gap?” degandek yordamchiga bosh irg‘adi.

Yordamchi unga qadar ham to‘rtta “Katta”ni ko‘rgan, bu xonada yuz beradigan voqealarni oldindan biladigan kishi edi.

U o‘n besh yil yordamchiligini qilgan Sharof Rashidov olamdan o‘tgach, “Poraxo‘r edi, tillo-yu oltinlar yiqqan” degan gaplar tarqaldi. Hamma “Katta”lardan keyin boshlanganidek, bu safar ham jinoiy ish ochildi. Yordamchi o‘z “Katta”siga balchiq otdi. Yangisi kelgach, u bilan opoq-chapoq bo‘lib ishladi. Nishonov, Usmonxo‘jayevni ham “ko‘rdi”.

Ular ketishdi, ammo Kraynov birinchi “no‘mirli” meros sifatida devonda qolaverdi. Mana endi bunisi bilan ham orasi yaxshi. Ba‘zi bashoratchilar Karimov har olti oyda kadrlarni almashtiradi, buning ham supurgisini quyrug‘iga bog‘laydi, deb yurishdi. Lekin yillarga yillar bog‘landiyu uning supurgisi qo‘lida. Aksincha u Karimovga yordamlashib, boshqalarning supurgisini quyrug‘iga bog‘lab yuribdi.

Undan qo‘rqmagan odam oz. “Kraynov” degan otini eshitganlarning labiga uchuq chiqadi yo tizzasi qaltiraydi. Uning yonida hatto Jo‘rabekov, Alimovlar ham qo‘rqib turishadi. Uning oldi-qochdi gaplarini eshitib o‘tiradilar, qarshi gap aytolmaydilar.

Vazirlar, hokimlar ham Kraynov bilan o‘pishib ko‘rishadilar, uning ko‘nglini topishga urinadilar, xursand qilib turishga intiladilar. Har kuni ikki-uch karra sim qoqib, uning hol-ahvolidan, oilaviy tashvishlaridan so‘z ochib, diliga iliqlik kiritib turadilar.

Darvoqe, Kraynov nega bu qadar “katta kuch”ga aylangan? Buni har kim har xil talqin kiladi. Ammo shu narsa aniqki, Kraynov ishga hammadan oldin keladi va hammadan keyin ketadi. Ba‘zan mamlakat uxlayotgan yarim tunda ham u ishxonasida o‘tiradi. Karimovning yotog‘idan “uxladilar”deb xabar kelgach, u uyiga yo‘l oladi.

Prezidentning huzuriga kim kirishi, kim kirmasligini ham u hal qiladi. Maxsus kitobi bor. Unda Karimov kimlarni, qaysi lavozimdagi kishilarni qabul qilishi kerakligi asosida ro‘yxat tuzgan. Uni Karimovning kayfiyati yaxshi paytlari o‘zgartirib, tasdiqlatib turadi. Bu ro‘yxatga kirmagan kishi kim bo‘lishidan qat‘iy nazar Karimov bilan uchrasha olmaydi. Kraynovga yoqqan kishi esa hovli supuruvchi bo‘lsa ham ro‘yxatga kirishi mumkin.

U Karimovning fe‘l-atvorini mukammal o‘rganib olgan. Gapini ikki qilib yurganlarni Karimovning jahli chiqib turganda ro‘baru qiladi. O‘sha odamning boshiga qora bulut yog‘iladi. Agar hovli supuruvchi Kraynovga oid yo‘laklarni ham tozalab, e‘tiborini qozongan bo‘lsa, Karimovning kayfi chog‘ligi paytida uchrashtirib, uni vazir o‘rinbosarligiga o‘tkazib yuborishi ham hech gap emas.

Karimovning o‘nga yaqin yordamchisi bor. Lekin asosiysi Kraynov. U ayni paytda eshik og‘asi ham. Karimov kirib-chiqadigan eshikning qarshisida uning xonasi bor. Shkaflar orasidan kiriladi bu xonaga. Mamlakatning ko‘zga ko‘ringan hamma odamlari bu xonaqohda mehmon bo‘lishgan.

Kraynov birovga sim qoqsa, orqasidan qanday shamol kelishini bilib olish qiyin emas. “Oka”, sho‘rva ichayapsizmi, osh yeyapsizmi?” desa demak yomon xabar yo‘q, agar “Yotaverasizmi, do‘ppayib” desa Karimovning kayfiyatiga o‘t ketgan bo‘ladi.

“Paxan” ba‘zan “falonchini so‘kib qo‘y” deb unga buyuradi. U xuddi Karimovning o‘ziga o‘xshatib chunonam baqiradiki, tovushi qabulxonada eshitilib turadi. Karimov biror odamga xush boqsa, Kraynov unga shunaqa shirin so‘zlar topib muomala qiladiki, haligi odam uchun dunyoda yolgiz Kraynovgina sodiq do‘st bo‘lib ko‘rinadi.

U “Katta” bugun kimni qidirishi kerakligini oldindan bilgandek odamlarning harakat nuqtalarini belgilab boradi. Barcha rahbarlar qaysi soat, qaysi daqiqada qayerda bo‘lishlari haqida uni xabardor qilib turadilar. Rahbarlardan biri kerak bo‘lib qolsa, uni o‘ynashining uyidan ham topadi. Kraynov uchun dunyoda “yo‘q” degan so‘z yo‘q.

Agar Karimovni yomon ko‘rgan odam kelsa, unga qo‘shilib yomonlaydi. Keyin oqizmay-tomizmay xo‘jasiga yetkazadi. Bundan Mirtemirning ham og‘zi kuygan. Mirtemir bir kun Karimovni kutib o‘tirganda, Kraynov bilan dardlashib qoldi. Kraynov unga oldingi “Katta”larning yumshoqligi, xalqparvarligi, hozirgisining esa badjahl, so‘kag‘on, hatto nevarasi bor odamlarni ham kabinetida urib, quvlab yurishi haqida gapirib berdi.

Mirtemirning unga rahmi keldi shekilli: “Yaqin orada undan hammamiz qutilamiz” deb yubordi. Bir haftadan keyin Karimov bilan majlis zalida yuzma-yuz keldi. Karimov tirjaygancha Mirtemirning yelkasiga turtib “Qanday qilib qutilasiz, kuch bormi?” deb o‘tib ketdi. O‘shanda Mirtemir qaynoq sutni qatiq deb xo‘plaganini angladi.

Bunga qaramay Kraynovning qoyil qoladigan hislatlari ham bor. Masalan, odamlarga laqab qo‘yishda shu qadar ustaki, qabr ustiga tosh o‘rnatgan ustadek nozik harakat qiladi. Ya‘ni u otgan o‘q nishonga aynan tegadi. Jo‘rabekovga “Botsman”, maslahatchi Alimovga “Beriya”, boshqa maslahatchilarga “Artist”, “Devor”, “Tryapka” deb laqab qo‘ygan. Oliy Kengash raisi Yo‘ldoshev “Ho‘kiz”ga aylanishida ham uning hissasi bor.

-Menga ham laqab qo‘ygandirsan? -deb so‘raydi Karimov undan ba‘zan.

-Siz bittasiz “Katta”, -deydi u kulib. Bu ham o‘zi qo‘ygan laqabga ishora.

Xullas, hozir ham Karimovning yonida jilmayib turibdi. Uning jilmayib turishidan Karimov yumshagandek bo‘ldi.

-Nima gap? -deb so‘radi o‘zi chaqirgani esidan chiqib.

-Bugun “Toshkent oqshomi”da yaxshi maqola chiqibdi, -dedi u tavakkal qilib.

-Yana Mirtemirning maqolasimi?

-Mirtemir kim bo‘pti? Shoirmi, yozuvchimi, jurnalistmi, kimligini birov bilmaydi. Siz tufayli mashhur bo‘ldi. Yana siz bilan o‘chakishib yuribdi, ajali yetganga o‘xshaydi.

-Nima meni Azroil demoqchimisan?

-Yo‘g‘e, “Katta”, siz bizning farishtamizsiz… Ha-ya, hurmatli akademigimiz Ahmadali Asqarovning maqolasini aytayotgandim…

Karimov qiziqish his etgandek kresloga yastandi.

13. ZIYoFAT

-Nima deb yozibdi?

-Mamlakat vujud, Karimov esa uning yurak va aqlidir. Devonni aql, hukumatni yurakka o‘xshatmoqchi… Keyin… Mufti hazratning “Podishoh Allohning yerdagi soyasi” degan gaplarini misol keltiribdi.

-Mufti shu gapni rostdan ham aytganmi?

-Mening o‘zimga aytgan, Asqarali akaga ham aytgan.

-Sening foydali yolg‘onlaring bor, lekin mufti bilan o‘ynashma. Aytadigan bo‘lsa, o‘zi televizorga chiqib aytsin.

-Ayttiramiz! Aytmasa ham ayttiramiz, -dedi va Kraynov yengil tortgandek kulib yubordi.

-Nimaga kulding? Biror latifa esingga tushdi-mi? -so‘radi Karimov latifa eshitgisi kelganini yashirmay. Yordamchi ham darrov “ishga tushdi”.

-Bir kun ulamolar podshohga qarshi bosh ko‘tarishibdi. Podshohni mayxo‘rlikda, dinsizlikda ayblashibdi. Podshoh hech narsani bilmagandek ulamolarni ziyofatga chaqiribdi. Sharbat suviga sharob aralashtirib hammasiga ichiribdi. Ulamolarning kayfi chog‘ bo‘lgach, ulardan fatvoga imzo so‘rabdi. Hammasi barmoq bosibdi. Fatvoda “Biz ulamolar mayxo‘rlik qilib, dindan yuz o‘girdik. Gunohimizni yuvish uchun podshoh hazratlariga keldik. Hukmi podshoh biz uchun vojib” deb yozilgan ekan. Fatvo deyilgan bu narsa fitna ekanligidan xabardor bo‘lgan ulamolar podshohga yolvoribdilar, lekin u avf etmabdi. Ilonning boshini ezmasang, zahardan o‘lasan, deganlaridek ularni toshbo‘ron qildiribdi…

-Xo‘sh, nima demoqchisan?

-Ziyofatga oz vaqt qoldi. Borsangiz yaxshi bo‘lardi. Shoirlar ham, yozuvchilar ham, muxolifat ham o‘sha yerda.

-Muxolifatni kim chaqirtirdi?

-Men. Sizdan so‘ramasdan gunoh qildim.

-Sening gunohing doim foyda keltiradi.

-Muxolifat boshlig‘i xorijda edi. Hech gapdan xabari yo‘q. Bugun deputatlar qilayotgan harakatlarini unga ham sezdirishdi. “Qo‘llayman” deganmish ularga.

-Bu yog‘i MXXnikimi?

-Yo‘q, o‘zimizning slujbamiz bor. Kecha kechqurungacha MXX ham Shukrullo tarafda edi. Agar bugun uni sizga yuzma-yuz qilmasam… Ha, mayli, keyin gaplashamiz buni. Hozir esa ziyofatga borib muxolifat raisini, shoirlaru yozuvchilarni qo‘lga olish kerak. Yuz deputatning ming baqirgani, ularning bir gapirgani…

-Aqlli tulkisan. Bilaman meni emas, o‘zingni ham o‘ylaysan.

-Ikkalamizni ham o‘rtoq…

-Mashinani chaqir. Aytmasdan boramiz. Sen esa jiddiyroq shug‘ullan, sharbat va mayning ta‘mi qochmasin. Ayniqsa ana ularga quyuqroq qorishtiringlar…

-Bu yog‘idan ko‘nglingz to‘q bo‘lsin….

Karimov kirib kelganda ziyofatga taklif qilinganlar uni oyoqda turib qarshiladilar. U qisqagina qilib “Xush kelibsiz” nutqini gapirdi-da qadah ko‘tardi. “Kuch” olish uchun ketma-ket ikki qadah konyakni ichdi-da, uchinchisini qo‘lida saqlab “kerakli odamlar” o‘tirgan tomonga yurdi.

Erkin Vohidov o‘rnidan turib, Karimovga tavoze bilan “Rahmat, ulug‘ ish qildingiz. Vatandoshlarimiz o‘z ona yurtlariga qadam bosdilar. Tarix bu kunni alohida yozgay” dedi.

Karimov yonidagilarga ishorat etib ulgurmasdan stul olib kelishdi. U Vohidov bilan akademik Asqarovning o‘rtasiga o‘tirdi va muxolifat raisi Iso Xolisga qo‘l uzatdi. Mezbonlar rejaga ko‘ra ularni yonma-yon o‘tqazishgandi.

-Xush keldingiz Isojon. Qalay Frantsiya go‘zal ekanmi?

-Har narsadan xabaringiz bor,-dedi do‘rillagan ovozda Iso Xolis. -Nima bo‘lganda ham MXXngiz yaxshi ishlaydi. -Keyin u bir qo‘li bilan og‘zini yumib xirillab kuldi.

Karimov esa atrofga alanglab, muxolifatning boshqa bir raisini qidirdi. Ko‘rinmadi.

-Raisdoshingiz yo‘qmi? -so‘radi Karimov Iso Xolisdan.

-Birimiz borgan joyga ikkinchimiz bormaymiz.

-Hay, hay, raisdoshlar yonma-yon yurishi kerak emasmi?

-Siz bilan yonma-yon yurishimiz mumkin, u bilan aslo, -deya masalaga nuqta qo‘ygan bo‘ldi Iso Xolis.

Lekin Karimov tashabbusni o‘z qo‘liga olmoqchi bo‘ldi va nuqtani o‘zi qo‘ydi.

-Biz baribir bundan keyin Shavkat Temurni ham birga da‘vat etamiz. Sizlarni yarashtira olmasak nima qilib yuribmiz, shunday emasmi, Erkin aka?

-Shunday, hazrat, shunday. Lekin narigisi biroz janjalchiroq. Uni janjalchilarga, Isojonni esa janjalsevmaslarga rais qilganmiz.

-Demak, Shukrullo aka janjalchi ekanlarda-a? -“Katta” askiya qilgan kishidek kuldi. -Chunki bu kishi ham u tomonda.

-Biz Siz tomondamiz, -dedi Shukrullo ham askiya ohangida.

Karimov biroz muxolifat haqida o‘yladi. Narigisi janjalchi bo‘lsa ham pishiq. MXX yaxshi ishladi. Oralarini buzmaganida katta kuch edilar. Bunisini ham qo‘lga olish oson emas. Lekin aldash mumkin. Sodda. Darrov ishonadi qo‘yadi. Davlat rahbari yolg‘on gapirmaydi, deb o‘ylaydi. Bundaylarning burniga ip Alib boshqarish mumkin. Faqat ipni uzdirmaslik kerak. Ip uzildimi, keyin bog‘latmaydi.

Karimov qo‘liga qadahni oldi-da o‘rnidan turdi. G‘alag‘ovur zalga bir zumda sokinlik indi. Yordamchi mikrofonni yaqin keltirdi.

-Shu qadahni, aytaylik, xalqimizning sevimli o‘g‘li, aytaylik, Erkin aka uchun ko‘tarishni so‘rayman. Barcha vatandoshlar uning “O‘zbegim” degan she‘rini yoddan bilishadi. Kamina ham bir paytlar, aytaylik,  bu she‘rni o‘qib, sizlarni eslab, ko‘zga yosh olganman. Umuman Erkin akamiz, aytaylik,  kabi insonlar yuz yilda bir tug‘iladi. Ismi Erkin, aytaylik, fikri erkin. Bu erkinlik Sizga, aytaylik, bizga muborak bo‘lsin!

Karimov o‘rnidan turib qulliq qilib turgan Vohidovni quchoqlab, cho‘pillatib ikki yuzidan o‘pdi. Vohidov qizarib ketdi.

Karimovning xayolida esa hamon Iso Xolis edi. U ham shunday maqtovga intiq, deb o‘yladi u. O‘rnimdan turganimda o‘zi haqida gap bo‘ladi, deb o‘ylagandi, yanglishdi. Hozir, uni ham boplayman…

Karimov xayolidagi fikri labiga yugurgani uchun yana o‘rnidan turdi.

-Yonimda yana bir yosh, jasoratli, mard, qo‘rqmas yigit bor. Kelajak uniki. Uning uchun ham qadah ko‘tarishingizni iltimos qilaman.

Iso Xolis o‘rnidan turmadi. Karimov ham uni o‘pmadi. Ammo Iso Xolis Karimovni o‘pgisi kelganday unga egildi. Karimov esa ko‘rmaganga olib yana o‘rnidan turdi va akademik Asqarovni maqtay boshladi:

Uch-to‘rt qadahdan keyin hamma “o‘zi”ga kelib qoldi. Xorijlik vatandoshlarning ko‘pchiligi namozxon edi, ziyofatni tark etishdi. Odam hiyla ozayib qoldi. Bu orada Karimov o‘rnidan turib boshqalarning ham ko‘nglini olish uchun davrani bir aylanib keldi.

So‘ngra:

-Uchchalangizdan bitta iltimosim bor, -dedi va Iso Xolisga engashib davom etti: -Ertaga kommunistlar meni ag‘darmoqchi. Uka yordamingiz kerak. Bir-ikki sog‘lom yigitlar ham ularga qo‘shilgan. Gapning po‘st kallasi bu toshkentliklarning o‘yini. Qo‘ynimda ilon olib yurgan ekanman, Shukr Rahmatovich joyimni olmoqchi. Men unga saylov qilaylik, nomzodingni qo‘y, yutib chiqsang, marhamat, dedim, ammo ko‘nmadi. Ertaga saylov haqida qonun qabul qilamiz. Keyin erkin saylov o‘tkazamiz. Aslida bu joy sizning haqqingiz. Ko‘p kurashdingiz. Xalq sizga ovoz bersa, men maslahatchi bo‘lib qolaman, uka, iqtisodni ko‘tarib beraman…

-Kommunistlar dedingizmi? -so‘radi Iso Xolis.

-Ha, Moskva bilan ham aloqalari bor. Kuchni o‘sha yoqdan olishayapti. Bizni sotishmoqchi.

-Ko‘nglingiz to‘q bo‘lsin. Bir hamlada shashtlarini sindiraman. Osonlikcha bizni buka olishmaydi, -dedi Iso Xolis.

U xorijdan kuni kecha qaytgani va voqealardan uncha xabardor bo‘lmagani uchun darrov “girdob”ga tushdi.

Aslida bugun deputat do‘stlaridan biri -Samandar unga telefon qilib׃

-Ertaga Karimovga hujum qilayapmiz. Siz ham tayyorgarligingizni ko‘ring,-deganda, “Men hamma vaqt tayyorman” deb javob qilgandi.

Demak, Samandar ham toshkentliklarning musiqasiga o‘ynabdi-da, aslida Shukrullo shum odam, ko‘p o‘tirib-turganmiz u bilan, muloyim bo‘lib ko‘rinadi. Demak-ki, maqsadi hokimiyatni olish ekan. Yo‘q, unga ishonib bo‘lmaydi. U yer osti dunyosi bilan bog‘liq. Hammamizni quritadi, deb o‘yladi Iso Xolis.

Bu orada Karimov Vohidovni “ovlayotgan” edi. Vohidovga qiyin. Chunki uning o‘zi bu ishning boshida turganlardan biri. Mirtemir bilan hamma narsani birgalikda kelishib olishgandi. Buning ustiga bugun Shukrulloning qo‘lini ham qisib chiqdi. Ertaga majlisda ikkinchi bo‘lib u, uchinchi bo‘lib Asqarov, keyin Mirtemir so‘zga chiqishi kerak. Nima qilish kerak? Nahotki hammasi barbod bo‘lsa?

-Bitta taklifim bor, -dedi Vohidov Karimovga. -Kechasi bo‘lsa ham Shukr Rahmatovichni chaqirib, gaplashib oling. Uni ko‘ndirsangiz olam guliston. Biz esa siz bilan.

Karimov yana uni quchoqlab o‘pdi-da:

-Iltimosingiz yodimda. Birinchi qiladigan ishim sizni Londonga elchi qilib jo‘natish. Ammo sizni doimo yonimda ko‘rishni istardim. Nima qilayki, yozadigan narsalarim bor deyapsiz. Yozishingiz kerak. Bu oltin konlaridan ham qimmat!

Akademikni qarmoqqa ildirish yanada oson kechdi. Unga institut ochib berishga va‘da qildi va so‘zini oldi.

Karimov ular bilan o‘pishib xayrlashar ekan, hammaning ko‘zi shu tomonda edi. Vohidov, Iso Xolis, Asqarov o‘zlarini mag‘rur tutib turardilar…

Karimov mashinadan Shukrullo Mirsaidovning uyiga sim qoqdi.

-Nega ziyofatga kelmadingiz? -dedi.

-Sizga aytishmadimi, biroz mazam qochib turgandi…

-Mazani ushlab turgan narsadan qochasiz-a?-dediyu lekin “Ha, tulkilik qilayapti”, deb o‘yladi Karimov.

Ayni fikr Mirsaidovning ham xayolidan kechdi.Lekin sir boy bermadi:

-Buning ustiga ertaga majlis, yotib qolmayin, dedim, -Mirsaidov gap nimadaligini bilish uchun ataylab “majlis” kalimasiga urg‘u berdi.

-Majlis deganini oz ko‘rdikmi, jo‘ra? -“Katta” jo‘shib ketgan kishidek gapira boshladi. U har qancha o‘zimni idora qilayapman, deb o‘ylasa-da ichkilikning ta‘siri bor edi. -Ikkalamiz o‘tirib otamlashmaganimizga ham oylar bo‘ldi. Oramizga mushuk oraladi. Bularning dumini bog‘lab qo‘ydim. Sizni menga, meni sizga yomonlashdan boshqa ishlari yo‘q…

Demak, har narsadan xabar topibdi, deb o‘yladi Mirsaidov. U Karimovni yaxshi biladi. Oz emas, ko‘p emas o‘ttiz yildan beri taniydi. Qancha-qancha yaxshi yomon kunlarni birga yashashdi. U xabar topgan bo‘lsa, tamom, oldini oladi. Bunga yetarli mahorati bor. Lekin mendan nima istayapti?

-Ertaga ertaroq boraman, -dedi Mirsaidov nihoyat.

-Ertasi qoldimi? Soat yarim tundan o‘tgani qachon edi? -dediyu Karimov, demak u ham uxlamabdi, oldida odamlari bor, vaqt o‘tganini ham bilishmabdi, deb o‘yladi. -Shukrullo, og‘ayni, gap bor, ko‘rishishimiz kerak, -dedi lo‘nda qilib.

-Nima gap ekan?

-Telefonda bo‘lmaydi, oltinchi qavatdagi oshxonada kutaman, tezroq keling! -deb Karimov telefon tugmasini bosdi. Mashinasi allaqachon devonga yetib kelgandi. U “sakrab” tushdi-da serrayib turgan mirshablarga ko‘z qisib liftga mindi. Bu kayfiyati yaxshiligining alomati edi. Ammo negadir shoshayotgandi. Shu bois liftning “odimi”ga qanoat etmayotgandi. Qo‘llari lift eshigidagi tirqishda edi. Guyo lift to‘xtaganda u ham eshik ochilishiga ko‘maklashsa vaqt yutadigandek… Nofila. Lift birdan to‘xtab qoldi. Lip etib chiroq o‘chdi. U nima qilishini bilmay qoldi. Zim-ziyo qorong‘ulik bir zumda boshidan oyog‘iga qadar singdi. Boshi guvillay boshladi, ko‘zi bormi – yo‘qligini o‘zi ham sezmay qoldi, oyoqlari lattadek bo‘shashib ketdi. Ko‘kragida nimadir pildiray boshladi, keyin bu “duk-duk” beliga ko‘chdi va u nimaga shoshayotganini angladi. Hojatxonaga yetib olish tuyg‘usi uni boshqarayotgandi.

Xayriyat lift qo‘zg‘aldi. Oltinchi qavatda lift eshigi ochilganda u qarshisida yordamchisi, ikki mirshab va kotibni ko‘rdi. Ular o‘zlarini shoshib qolgan, gunohkor kishi qiyofasida ko‘rsatish uchun yuzlarini bujmaytirib, boshlarini egib olishdi.

-Hammang lattasan, bir tiyinga arzimaysan?-baqirdi u. -Yo‘qoling ko‘zimdan. -U sochlari to‘kilib, boshi yaltirab qolgan kotibni turtib ilgari yurdi.

Qabulxonada Oliy Kengash raisi turgandi.

-Sen nima qilib o‘tiribsan? Lift buzilganiga mazza qilayapsanmi?

Rais boshini egdi.

-Bo‘pti, kel!

Karimov xonasiga kirdiyu ichkaridagi hojatxonaga o‘tdi.

Rais esa oyoqda turib qoldi. Yarim soatlardan keyin Karimov ho‘l qo‘lini iyaklariga surgancha ichkaridan chiqdi:

-Nega o‘tirmayapsan?

-Sizni kutayapman.

-Nima, sen uchun hali ham prezidentmiman?

-Nega unday deyapsiz?

-Bilmaganga olasan-a, meni xayolingda bo‘shatib qo‘ydingu meni sezmadi deb o‘ylaysanmi? Nonko‘r!

-Unday demang oqsoqol…

-Nima? Nima deding? He, seni odam qilganni…

Karimov birdan raisga hamla qilib, uni tepdi. Rais o‘zini eshik tomonga otdi.

-Aba, Aba, -deya baqirgancha eshikdan “uchib” chiqdi. Karimov esa orqasidan quvib borardi. Binoning narigi chetiga yetganda rais zinapoyadan pastga yugurdi. Karimov to‘xtab, so‘kinishda davom etdi. Oz masofaga yugurgan bo‘lsada yuragi bilan o‘pkasi go‘yo bo‘g‘ziga kelib tiqilgandi. Yo‘q yuragi boshining orqa qismiga “ko‘chgan” ekan. O‘sha yerda ura boshladi. U “uf-uf” deya o‘zini sokinlatgan bo‘ldi-yu orqaga qaytdi. Qabulxonada hech kim yo‘q. Hamma qochib qolgandi.

-Xoinlar, sotqinlar, men ketsam hammang ham ketasan, qo‘rqoqlar! -deya baqirdi. Keyin xonasiga kirmay o‘rtadagi kichik oshxonaga o‘tdi. Uning bu tomonga o‘tganini sezgan Zelemxon Haydarov oyoq uchida eshik yoniga qadar yurib keldi va ichkariga bosh suqdi.

-Konyakni ol! -dedi Karimov ruschalab.

Haydarov “lip” etib ichkari kirdi va muz do‘lobidan konyak va shokolad qutisini oldi. Ammo stol ustida ham konyak va shokolad turgandi. U buni Karimovga ayta olmasdi. “Ol” dedimi, olishi kerak.

-Quy, -dedi unga. -O‘zingga ham. Nega qo‘ling qaltirayapti, o‘tgan safar senga qo‘rqma, degandim. Yana qo‘rqayapsan. Bilaman, bu binodan quvilishdan qo‘rqasan va to‘g‘ri qilasan. Bo‘pti, sen uchun ichamiz!

Karimov ichib bo‘lgach, qo‘liga shokoladdan oldi-da hidlab, yana joyiga tashladi.

-Mirtemirni taniysanmi?-so‘radi birdan Karimov.

-Taniyman.

-Qanday bola!

-Ana uning yo‘liga yurayapti, shekilli…

-Shukrullo deyishga ham qo‘rqasan-a?

-…

-Jo‘rabekovdan so‘ra u Mirtemir bilan gaplashdimi? Nima bo‘lganda ham u ertaga so‘zga chiqmasin. So‘zga chiqadigan bo‘lsa, uyidan biror hodisa chiqaringlar, ovora bo‘lsin. Urib-purib yurmanglar o‘zini…

-Xo‘p, bo‘ladi.

-Bor, menga raport berib tur. Hozir “ana u” keladi, bu yoqqa boshlagin….

14. YO‘LBARS

Karimov ertalabdan beri cho‘ntagida turgan yozuvni oldi. Uni shaxsiy folbini bergandi. Undan yulduzlarga ko‘ra o‘zining va Mirsaidovning folini so‘ragandi. Mana endi uning ko‘zlari satrlar ustida “yugurib” borardiyu xayoli boshqa yoqda edi. Shu sabab diqqatini ko‘lidagi qog‘ozga qaratish uchun o‘zining folini ovoz chiqarib o‘qiy boshladi:

“Sharq muchali buyicha tug‘ilgan yili -Yo‘lbars.

G‘arb goroskopi bo‘yicha tug‘ilgan oyi -Ko‘za (Vodoley).

Fasli -Havo. Saturn, Venera sayyoralari ta‘siri ostida yashaydi.

Baxtli kun -shanba.

Omadsiz kun -yakshanba.

Yo‘lbars g‘ayratli odam demakdir, qiziqqon, ishchan. U inqilobchi va daholar yaratiladigan matohdandir. Baxtga qarshi, hamma vaqt ham o‘ziga ko‘rsatilgan ishonchni oqlamaydi. Ishda, urushda va muhabbatda “Olg‘a” deb chiqqanida, unga qo‘shilishdan avval o‘ylab ko‘rmoq va uni iloji boricha orqada tutmoq kerak. Yo‘lbars boshqalarni falokatga, o‘ylamasdan ish qilishga boshlaydi. Uning ta‘siriga qarshi kurashish og‘ir. Hokimiyat qo‘liga tegsa, chiqarib yubormaslikka tirishadi. Ayblarini tan olishni istamaydi. O‘zini eshitishlariga majbur qiladi. Unga hech kim haqiqatni aytishga jur‘at etolmaydi.

Yo‘lbarsning qancha yashashi uning qay soatda tug‘ilishiga bog‘liq. Yarim tunda tug‘ilgan yo‘lbars doim tuzoqlardan yiroqda bo‘ladi. Quyosh chiqqanidan so‘ng tug‘ilgan yo‘lbarsni esa doim xavf – xatar kutadi. Yo‘lbars o‘z uyini o‘g‘rilar, olov va ayyorlardan saqlaydi. Maymun bilan do‘st, ilondan qochishi, buqaga qarshi biror-bir harakat qilmasligi, mushuk bilan kelishuvi uning qoidasi bo‘lishi kerak.

Ojiz joylari: to‘pig‘i, boldirlari, sinishi yoki lat yeyishi mumkin. Unga issiq yoqmaydi, ovqat hazm qilish yo‘llarida, xotirasida zaiflik, oshqozonida kuchli zarda va yuqumli kasalliklarga moyil bo‘lishi mumkin.

Tomoshalarni yoqtirmaydi. Doim o‘ziga yoqadigan ishni qiladi. Birovga o‘xshashni istamaydi. Hamma uni sevishini, moddiy dunyo og‘irliklaridan ozod yurishni, hokimiyatni olishni, yuqori lavozimda va yaxshi yashashni istaydi.

Har qanday yangiliklar uni juda qiziqtiradi. U mulohazakor. Bu oyda tug‘ilganlarda o‘ziga xos nozik tuyg‘ular bor. Ular o‘z hayajonlariga begonadirlar. Ishonuvchan, ba‘zan juda ishonuvchan. Yo‘lbars nafaqat tenglikka, balki yana ham yuqoriroqqa intiladi. Agar unga biror narsa qilishni ko‘rsatsangiz, rashk, hasaddan yonadi. Aytganimni qil, qilganimni emas -bu uning shioridir.

Mansab ishtiyoqi va kek saqlash xastaligi yoshligida ko‘zga tashlanmaydi. Jamoat ishlarini sevadi. Mustaqil bo‘lishga intiladi. Kutilmaganda mansabga ko‘tarilaveradi. Qanday buyruq berishni, ishni qanday tashkil qilishni tushuntirishni yaxshi biladi. U o‘z maqsadiga erishish uchun yo‘l topa oladi.

Bu oyda tug‘ilganlar: Galiley, Edison, Berns, Linkoln, Ruzvelt, Yeltsin.”

Karimovqaynab toshgan sut qozonidek “ko‘pirib” ketdi.

-Folbinni quv saroydan, avval infarkt bo‘lguncha qiyna, keyin quv! -deya buyruq berdi yordamchisiga.

Birozdan so‘ng Shukrulloning yulduz foliga ko‘z tashladi.

“Sharq muchali bo‘yicha tug‘ilgan yili -Quyon.

G‘arb goroskopi bo‘yicha tug‘ilgan oyi -Ko‘za (Vodoley).

Fasli -Havo, Saturn, Oy sayyoralari ta‘siri ostida yashaydi.

Baxtli kun -chorshanba

Omadsiz kun -yakshanba.

Omadli, sharafini saqlaydigan, ulfat, vazmin, o‘zini tutgan, hotamtoy odam. Yaxshi gapiradi va o‘zligini biladi. Bitta kamchiligi bor, hamma narsaga yuzaki qaraydi. U jamoani, jamoa uni yaxshi ko‘radi. Shohona yig‘inlarni yoqtiradi. Ba‘zan ehtiyotlikda ham ustalik qiladi. Mehmon qabul qilishdan qochmaydi. O‘zini yo‘qotmaydi, darrov qizishib ketmaydi. O‘zining omadsizligidan qayg‘uradi.

Dunyodagi urush, to‘polonlar, ocharchilik singari masalalar unga ham daxldor bo‘lsagina, jiddiy qayg‘uradi. Lekin bu qayg‘u juda og‘ir, azobli bo‘ladi. O‘z hayotiga salbiy ta‘sir qiluvchi hamma narsalardan nafratlanadi. Yaxshi yashashga intiladi. Oldindan o‘ylamay hech bir ishga qo‘l urmaydi. Bu ehtiyotkorligi uchun odamlar u bilan faxrlanadilar va unga ishonadilar.

Qo‘yning yo‘lbars bilan munosabatlari tarang bo‘ladi. Quyon ancha kuchsiz bo‘lsa-da, yo‘lbarsdan qo‘rqmaydi, yo‘lini qilib, o‘yindan chiqadi. Quyon raqib bo‘lishni istamaydi. Lekin u qarshilik ko‘rsatishdan chekinsa, ojizlanib, aqldan ozish, o‘z-o‘zini o‘ldirish yoki uyini tark etishgacha yetib boradi.

Musbat jihatlari: Sog‘lom aql, jamoatchilik ruhi, moslashuv qobiliyati, yaxshi suhbatdosh, uzoq va chuqur fikrlovchi.

Manfiy jihatlari: O‘zidan boshqaning fikrini nazarga olmaslik, yuzakichilik”.

-Hammani sotib olish, hatto folbinni ham, -g‘udurladi Karimov.

U yordamchisiga yana bir nimalar demoqchi edi, lekin Mirsaidov kirib qoldi. Karimov yulduzlar foli yozilgan kog‘ozni qatlab cho‘ntagiga tiqdi-da Mirsaidovni quchoqlab qarshiladi. Ilgari bir kunda ikki-uch marta ko‘rishsalar shuncha quchoqlashardilar. Ammo keyingi paytda bir-birlaridan qochadigan bo‘ldilar.

-Do‘stim, kishining boshi toshga urilmaguncha haqiqatni ko‘rmas ekan. Senga nohaqlik qilganimni bugun tushundim, -u Mirsaidovni ilgaridagi kabi sensirab, yaqinligini ko‘rsatmoqchi bo‘ldi. Mirsaidov esa uni ham “aka”, ham “siz” deb o‘zidan bir qarich uzoqda ekanligiga urg‘u berdi.

-Siz menga haqsizlik qilganingiz yo‘q…

-Qildim og‘ayni, qildim. Mana bu binodagi uch-to‘rt ig‘vogorning gapiga quloq soldim. Ular oramizga Chin devori qurishdi.

Karimov Chin devori nimaligini bilmasdi. Bir kun Mirtemir bilan tortishib qolganda u “Siz bilan oramizda Chin devori bor” dedi. Shundan bildiki, bu ora yaqin emasligini ifodalaydi. Ammo nega Chin devori? Kimdan so‘rasin? Shuni ham bilmas ekan, deb kulishmaydimi ustidan. Shu orada bir ish bilan Mirtemirning o‘zi kelib qoldi. Chiqib ketishidan oldin Karimovga ikki sahifali qog‘oz uzatdi.

-Bu nima? -so‘radi Karimov.

-Bu muxtasar lug‘at. Ba‘zi kalimalarni aytishda ba‘zan xato bo‘layati. Siz to‘g‘ri gapirsangiz bizning ham yutug‘imiz.

-Ukajon, bu so‘zlarning bir necha ma‘nosi bor. Men joyiga qarab ishlataman. Minbarni “manbar” deyishimning yoki “pesh”ni “peshtaxta” deyishimning ma‘nolari bor. Yoshligimizda biz ham kattalardan xato qidirardik. Nima qilamiz, qaytar dunyo ukaxon. Xo‘sh, mana siz, Chin devori nimani anglatadi bilasizmi?

-Chin devori juda ham keng va uzun bo‘lgan, ustidan arava yurgan…

-Ha, ha, ko‘rdingizmi, men buni orada farq borligi, orada masofa borligi ma‘nosida ishlataman.

-Biz ham…

-Yo‘q, uka, xatoni tan olish ham mardlik. Bo‘pti, yaxshi boring, hali o‘rganasiz,-deya Mirtemirni chiqarib yuborgandi va “Chin devori” anglamini bilib olgandi.

Mana endi bu tushunchadan ustalik bilan foydalanmoqda.

-Ular quraverishsin. Lekin biz kerak bo‘lsa bu devorning ustidan yurishimiz kerak. Mehnatlari zoye ketgani – ularga eng og‘ir jazo, -u shunday deb konyakdan bardoqlarga quydi. -Qani ol, do‘stim, Chin devori uchun ichamiz.

Karimov bo‘shagan bardoqni “taq” etib stol ustiga qo‘ydi-da mushtini hidlagan bo‘ldi. Konyak nafas olish yo‘llarini kuydirdi, shekilli, uzoq “uh” tortib, keyin so‘zida davom etdi.

-Men balki ertaga iste‘fo berarman ! -“Katta” shunday deb Mirsaidovga tikilib qoldi. Uning qalbidagini ko‘zlaridan o‘qimoqchi bo‘ldi. Lekin Mirsaidov unga qaramadi. Rostdanmi? – deb o‘yladi u. Yo‘q meni tuzoqqa ilintirmoqchi. Bu mansabdan voz kechadigan odam emas. Shu paytga qadar faqat bitta orzu bilan yashadi. U ham “birinchi” bo‘lish. Yo‘q, osonlikcha jon bermaydi. Mansab uning uchun hayot.

Xuddi kechagidek esida. Hovlisining yonidagi so‘rida o‘tirgandi. Birdan u kelib qoldi. O‘shanda Qashqadaryoda ishlardi. Poytaxtga kelgan bo‘lsa, ko‘rib o‘tay, degandirda deb o‘yladi Mirsaidov.

-Do‘stim, shoshib turibman. Bilasan, “Birinchi”ning o‘rniga kurash boshlangan. Qo‘shning Mamarasulov yuki og‘ir odam. Hamma uning o‘tishini aytayapti. Nima qilsang, qil, bu ishni olaylik. Kerak bo‘lsa, uy-joyni sotaylik. Do‘stlardan yordam olaylik. Akang…. akam vafot etganlarida mana shu yerda o‘tirib “Bir umrga do‘stmiz” deb qasam ichgandik. Biz yosh bolalar emas. Olaylik shuni, ikkalamiz birga boshqaramiz.

-Bu bir mamlakat. Olovi bor, suvi bor…

-Viloyatga borayotganimda ham shunday deganding. Ammo ko‘rding, darrov otim chiqdi. Tur, borib oqsoqolning og‘zini hidla. Uni bu yo‘ldan qaytaraylik. Keyin istaganini beramiz. Unga jannat yaratamiz. Maslahatlarini berib, rohat qilib yashaydi…

O‘shanda Mirsaidov qo‘shnisinikiga kirib, uning “og‘zini hidladi”. Ma‘lum bo‘lishicha Mamarasulov nomzodlikni rad etib qaytgan ekan.

-Shunday indamay o‘tiraverasizmi? Bu mamlakat taqdiri axir, -dedi Mirsaidov oqsoqolga.

-Mamlakatning egasi ko‘p. Ikkinchi sening og‘ayning tomonida.

-Bo‘lishi mumkin emas. Ikkinchi – josus. Millatning boshiga tushganlar uning nafratidan sochildi, og‘aynim esa…

-Bilaman, men ham og‘ayningni aytdim. Undan boshqa nomzod yo‘q, dedim…

Mirsaidov xursand bo‘lib chiqdi.

-Ha, uning rad etganini eshitib, bu yerga kelgandim, -dedi Karimov o‘shanda.

-Boya boshqacha gapirayotgan eding-ku…

-Sirni ochmay, hamma narsani birinchi manbadan eshit, degandim-da.

Aslida uning kelishidan boshqa maqsad bor edi. Moskva nomzodini qabul qilmayotgandi. Ham moddiy, ham ma‘naviy madadga ehtiyoji bor edi.

-Do‘stim, Moskvaga uchishing kerak. Orqadan men ham yetib boraman. Nazaryan bilan ko‘rish. Aytganini beramiz.

-Nazaryan o‘yinchi. Ham narsangni oladi, ham seni sotadi.

-U yog‘idan qo‘rqma. Bu yerda odamlari bor. Men ular bilan ko‘rishaman. U olsin, ish bitadi. Zero, eng so‘nggi imzo uchun hamma narsani u tayyorlaydi. Men qarindoshlari bilan birga yetib boraman. Sen Sergey degan do‘stingnikiga bor. Viloyatga o‘tishimda ham yaxshi xizmat qilgandi. Men sovg‘a qilgan mashinani qizi minib yurgan ekan. Balki qizi bilan ham ko‘risharsan. O‘zimizni deputatlarni ham ishlatamiz.

O‘shanda Mirsaidov Moskvaga bordi va uni kutaverib charchadi. Undan darak yo‘q edi. Viloyatga sim qoqsa ish joyida yo‘q. Poytaxtda ham topisholmadi. Keyin Mirsaidov o‘g‘lini viloyatga yubordi.

Moskovdan “O‘tmading, ishingni davom ettir” deya telefon qilishgach, u dunyoga qo‘l siltab” dala hovliga chiqib, uch kundirki o‘zini ichkiga berib, tashqariga chiqmay yotgan ekan. Shukrulloning o‘g‘li uni izlab topganda:

-Hayotim tugadi, meni o‘ldirdilar, endi yashamayman, -deb mast, soqoli o‘sib ketgan holida uni quchoqlab yig‘labdi. Umid sha‘mi yonganini eshitgach esa, o‘yinga tushib ketibdi. Qo‘lidagi oltin soatini Shukrulloning o‘g‘liga sovg‘a qilibdi.

Shu voqealarni eslarkan, Shukrullo Karimovning osonlikcha mansabdan voz kechmasligi xayolidan kechdi. Ammo Karimov ham bo‘sh kelmasdi.

-Majlisda jo‘jaxo‘rozlarga yem bo‘lishni istamayman. Lekin bu joyni topshirmasligimiz kerak. Agar men ketadigan bo‘lsam bu joyga sen kelishing shart. Meni bu yerga keltirish uchun ozmuncha yugurdingmi? Bu masalaning bir tomoni. Ikkinchi tomoni shundaki, dushmanlarimiz kelishsa, tamom, senga ham, menga ham hayot tamom.

-Menimcha bu qadar tahlika yo‘q.

-Hammasi pishgan. Bir qism deputatlar senga umid qilishmoqda. Qolganlarini ham o‘zimiz tomonga ag‘darishimiz kerak. Shunday taklifim bor, kel, ochiqcha gaplashaylik, mana sendan uzr so‘rayapman, hayotim qo‘lingda, istasang qutqarasan, istasang…

Karimov bir zum boshini egdi-da keyin yosh to‘la ko‘zlarini Shukrulloga tikib:

-Meni sen uylantirib qo‘yding, ko‘chada qolganimda sen uyli-joyli qilding, hayotdan umidni uzganimda yana sen qutqarding… Bugun ham…

-Qo‘ying, bu yig‘lashga arzimaydi.

-O‘tgan kunlarni esladim. Qanday oltin akang, akamiz bor edilar-a? Tirik bo‘lganlarida bu ko‘yga tusharmidik? Bu dunyoda menga otalik qilgan boshqa odam yo‘q, faqat sen va akang, ya‘ni akam… Ol, akang uchun ichaylik…

Shukrulloning ham ko‘ngli buzildi. Akasi haqiqatdan ham bag‘ri daryo bir inson edi. Har qanday odamni ham kechirardi. Ikkalasining orasi bir necha marta buzilganda akasi o‘rtaga tushdi: “Ostonangga keldimi, bu uzr so‘ragani. Uzrni qaytarmaydilar. Alloh kechiruvchi. Sen esa… ” Lekin bu safar… Kechirsa ham, kechirmasa ham “ish bitgan”. Majlisda uni ag‘darishadi. Buni o‘zi ham bilib turibdi. Balki, “ag‘darish” ishlamasa-chi? MXX raisi biror bir suhbat yozib olinmadi, Karimovning hech narsadan xabari yo‘q demaganmidi? Lekin bu hammasini bilibdi. Demak, bekor o‘tirmagan, ishlagan. Majlis arining uyasiga aylanadi, hoynahoy. Ammo o‘zini demokrat deb yurgan bolalarga ham ishonish qiyin. Xo‘sh, nima qilish kerak? Buning yuziga tupurib chiqib ketadigan payt emas. Buni sindirmoq payti…

-O‘zingizni ushlang, vaqt allamahal, majlisga soatlar qoldi, -dedi Shukrullo nihoyat.

-Menga qara, Shukr, barcha vakolatlarni senga beraman. Men boshqa davlatlardagi kabi tashqi masalalar bilan shug‘ullanaman, mamlakatni o‘zing boshqarasan. Ikki oydan keyin saylov bor, men so‘zimda turmasam ana o‘shanda o‘chingni olish imkoni tug‘iladi. Ungacha o‘z partiyangni tuz. Ko‘ppartiyaviylikka o‘tamiz. Ana u baqiroqlarga ham yo‘l beraylik. Saylovda seni qo‘llayman. Sen esa meni.

Ular uzoq tortishmadilar. Tun va konyakning bosqisi g‘olib keldimi, majlisda boshga tushganini ko‘ramiz, dedilarmi, xullas, tez ayrildilar. Saroydan chiqqan mashinalar karvoni ikki tomonga “uchdi”. Poytaxt ko‘chalaridagi sukunatni karvonlarni boshqarayotgan mirshab mashinalaridan eshitilayotgan saslar buzdi. Shahar, mamlakat uyquda. Ertalab uyg‘onishganida bu kun tarixning ayri bir kuni bo‘lishini xayollariga keltirishmaydi. Ammo hozir mashinalar ichida borayotgan ikki sobiq do‘st so‘nggi gaplarni tahlil qilib, to‘g‘rirog‘i eslab borayaptilar. Chunki tahlil qiladigan hollari qolmagandi.

“Shukrullo, agar xiyonat etsang, majlisda o‘zimni otaman”. Bu so‘ng so‘z! Ko‘zdagi yosh bilan aytilgan bu gaplar samimiymi, yoki obrazga kirib aytilganmidi, shu onda ikkalasi ham bu savolga javob berolmasdi. Chunki samimiyat bilan o‘yin qorishib ketgandi.

Karimov dala hovliga kelib yana ikki qadah konyakdan keyin ostidan arra tortib, keyin arqon bilan yiqitilgan daraxtdek gursillab to‘shakka yiqildi. Massajchi juvon yelkasini uqalarkan xurrak ota boshladi. Navbatchi vrach bir bardoq meva sharbati olib kirib, Karimovning yurak urishini sanadi. Boshini chayqab “Men shu yerda o‘tiraman” dedi massajchi juvonga. Juvon “Bo‘pti” degandek bosh siltab chiqib ketdi.

Karimov majlisga yarim soat qolganda uyg‘onib, og‘riyotgan boshini kaftlari bilan siqarkan, navbatchi goh to‘kilib ketgan sharbatga, goh Karimovga boqib nima qilishini bilmay turardi…

15. REKS

Mirtemir jangalzor kabi patixib ketgan xayollarning ko‘chasida “adashgan” tuynukdan yorug‘likka ko‘zi tushdi. Kengish joy qidirayotgandek yorug‘lik tuynukdan ichkariga oqib kirib yoyilayotganga o‘xshardi.

Negadir Mirtemir yorug‘likni ko‘zi ko‘r, holdan toygan odamga o‘xshatdi. U to‘g‘ri kelib devorga urilar va so‘ngra beton devorni paypaslagancha “qo‘llari tilinib” atrofga yoyilardi. Uning boshi ham yorilgan bo‘lsa kerak… “Eh, alahsirayapmanmi? Yoki aqlim qocha boshladimi?” Bu savol takrorlanardi. Keyin yorug‘lik uning qalbiga ham oqib kirib, qorong‘u hislarni “pichoqlay” boshladi. Qalbining allaqayerida umid paydo bo‘ldi.

Nahotki darrov esankirab qoldim? Yo‘q, so‘ng daqiqagacha kurashmoq, kurashmoq lozim. Hozirgi holatda tushkunlikka tushmaslik ham kurashning bir turi, yengilmaslikdir. Ikki orada, bir darada qolsang ham chiqish yo‘li bor. Sen yirtqich deb yurgan ona bo‘ri yo‘l ko‘rsatishi mumkin.

Ona Bo‘ri… Bir zamonlar u bobolaringni Tangri tog‘i orasidagi dara – g‘ordan olib chiqqandi. Ergunakon afsona emas, haqiqat. Bo‘ri yirtqich emas, do‘st. Sen vahshiy deb yurgan odamlar balki yordam qo‘lini uzatar..

Yo‘q! Bunday paytda hatto Bo‘ri ham qo‘rqadi. Chunki g‘orning og‘zida Ajdaho turibdi. Yamlamay yutadi… Ammo nega yordam haqida o‘ylay boshladi? Darvoqe, keyingi paytda ko‘nglidan kechgani ko‘p o‘tmay ro‘y bera boshladi. Hatto uyiga bosqin bo‘lishini ham oldindan sezgandek edi. Lekin…

Ha, inson bolasi boshiga tushganiga ishonadi, ko‘nglidan kechganiga emas. Yorug‘lik ravshanlik keltiradi, umid ham shunday, deya o‘ylarida davom etdi Mirtemir. Lekin bu subhi kosib bo‘lsa-chi? Ya‘ni aldovchi, kosiblarni aldovchi subh bo‘lsa-chi? Unda birozdan keyin etagini tortib oladi va biror soat o‘tgach haqiqiy ravshanlik kirib keladi. Ko‘p o‘tmay yorug‘lik chekinadi. Demak, subhi kosib ekan…

Mirtemir xayolida o‘zi o‘stirgan bug‘doyning hosilini yig‘ib olishga ulgurmagan edi-ki, temir eshik ochildi. U ostonadagi kishini tanimadi. Ko‘zlari xira tortdimi, uzoq vaqt oyog‘ida o‘tirgani va hozir o‘rnidan turgani uchun boshi aylanib, ko‘zlari tindimi, har holda alanglab qoldi.

Ostonadagi kishi ko‘li bilan nimalardir ishora qilardi.

-Mirtemir aka, ketdik!

Kim bu? Nima deyapti? Tush ko‘rayapmanmi?

-…

-Sizga nima bo‘ldi? Urishdimi?…

Nega uning sasi bu qadar past eshitilayapti? U pichirlab gapirayaptimi yoki o‘zining quloqlari eshitmayaptimi?

Ostonadagi odam ichkariga bir odim tashlaganda Mirtemir uning Rustam ekanligini tanidi va birdan xo‘rligi keldi. Ko‘nglining ostidagi bir buloqning ko‘zi ochilib ketdi-yu undan pishqirib suv otildi. Ammo nimadir bu chashmadan oqqan irmoqning yo‘lini to‘sdi. Irmoq ko‘z kosasida yig‘ila boshladi. Mirtemir qo‘llari bilan ko‘zini ishqalagandek bo‘ldi. Aslida ko‘z kosasidagi daryoni sidirib olmoqchi edi. Chunki vujudining boshqa bir yeridan toshayotgan nafrat uni oyoqqa qalqtirdi.

-Ketdik, -dedi Rustam. – Mirtemir aka, meni kechiring, hammasiga majbur edim…

-Qayoqqa? -dedi Mirtemir nafrat bilan.

-Ketishingiz kerak!

-Ketib nima qilaman, og‘ayni, sening qo‘lingda o‘lmoqchiman.

-Vaqtimiz juda oz. Hozir trevoga boshlanadi. Hammamiz yonamiz. Hatto Lutfillo aka ham…

Lutfillo! Lutfillo… Mirtemir birdan uyg‘onib ketgandek bo‘ldi. Bu yorug‘lik! Bu Bo‘ri!

Demak… Qadamlar ortidan ergashib qolgan xayollar ko‘cha changitib chopgan bolalardek ularning orqasidan yugurdi… Mirtemirning qo‘lidan temir kabi panjalari bilan qisib olgan Rustam qorong‘u yo‘lakda go‘yo uchib borayotgandek edi. Mirtemirning oyoqlari goh yerga tegar, goh tegmas… Bir zumda eshik yonidagi mashinaga yetishdi. Mirtemir oldingi tomonda engashib o‘tirib oldi.

Inson qiziq. Shu ahvolda uning yodiga bir voqea keldi. Shahardan qishloqqa borishda ko‘pincha akasini chaqirardi. Oila a‘zolari ko‘pchilik bo‘lgani uchun bolalardan birini mashinaning oldiniga, ya‘ni o‘zining quchog‘iga olardi.

-Melisa chiqsa bekinasan, – derdi qizalog‘iga va qishloqqa qadar o‘yin boshlanardi. Akasi yoki o‘zi “Ana melisa” desa bas, qizi engashib olardi va ishorat bo‘lmagunga qadar Mirtemirning oyoqlari orasida o‘tirardi. Qisilib qoldi, deya Mirtemir “Melisa ko‘rmadi, chiq” derdi. Mana endi o‘zi shu ahvolga tushdi va “Bu joy u qadar tor emas ekan” deb o‘yladi.

Mirshabxonadan Mirtemirning uyiga qadar ikki daqiqalik yo‘l. Shu bois xayollari yana uzildi. Mashina to‘xtashi bilan Rustam shofyoriga:

-Sen yo‘lak boshida tur, birov kelib qolmasin, -dedi. So‘ngra soatiga qarab qo‘shimcha qildi: -Hozir yigitlar kelib qolishadi.

Keyin oldingga engashdi:

-Mirtemir aka, men eshikni ochaman siz egilgan holda tushib, patta daraxtlar orqasiga o‘ting. Ehtiyot bo‘lishimiz kerak, qarshidagi qo‘shningiz josus. Biz mashinani yo‘l boshiga olganimizdan keyin siz devordan hovliga kiring. So‘ng orqa eshikdan Sashanikiga o‘ting, u kutib turibdi. Uydagilarga biror gap aytmang, iltimos.

Mirtemir Rustam haqida hali uzil-kesil bir xulosaga kelmagandi. Lekin uning aytganlarini bajarayotgandi. Chunki bu so‘nggi umid yo‘li edi. Ammo yuragining bir chetida “Rustam yomon yigit emas ekan. Kecha uni xafa qildim. Rol uynaganini hech sezmabman, hatto xayolga ham keltirmabman”, degan fikr o‘tdi.

Mirtemir devordan hovliga tushayotganida, oyog‘i toyib ketdi va devor yonida o‘sgan gilos og‘ochiga osilib qoldi. Daraxt shoxi uni bir zum tutib turdi-da “qars” etib tanasidan ayrilib tushdi.

Reks qushdek uchib kelib unga tashlandi va ingray boshladi. Mirtemir itni sevmasdi. Bu uyga ko‘chib kelishganda hovli sohibi “Men bu itni xuddi o‘g‘limday sevdim. Uni sizga qoldirib ketaman. Juda ham aqlli, hamma gapni tushunadi. O‘z ismini yaxshi ko‘radi. Iltimos, uning ismini o‘zgartirmang” dedi. O‘shanda sohibi Reks bilan xayrlasharkan ko‘zlariga yosh olgandi. So‘ng Reksning ham yonog‘i ho‘l bo‘lgandi.

Reks Mirtemirning bolalariga juda tez o‘rgandi. Mirtemir uning yoniga yaqin bormasada Reks uning keldi-kettisiga “munosabat” bildirib turardi.

Mirtemir poytaxtga ko‘chib ketayotganda Reks zajirlarni uzib yuboradigandek faryod chekkandi. Qachon Mirtemir bu hovliga kelsa Reksga “jon” kirardi.

-Aka, siz Reksning yoniga bormaysiz. Biz o‘zimizni sen deb uni sizlaymiz. Lekin baribir sizni ko‘rganda yayrab ketadi, -derdi singlisi. -Kelsangiz quvonadi, ketsangiz yig‘laydi. Hatto bir-ikki kun ovqat yemaydi.

-Poytaxtda joyimiz yo‘q, bo‘lmasa olib ketardim, -deya qo‘ya qolardi Mirtemir.

Aslida esa bolaligida qo‘shnisining iti talagani hech yodidan chiqmaydi. O‘shanda qattik qo‘rqqan ekanmi, itni ko‘rsa seskanadi. Shu sabab Reksning yoniga borsa ham orada ikki qadam masofa saqlab unga “gap otardi”. Haqiqatdan ham aqlli it. Xamma gapga imo-ishora yoki harakat bilan javob qilardi.

Kecha uyni melisalar bosganda Reks shunaqangi uvvos Alib yig‘ladiki, hatto ba‘zi mirshablar “Hamma gapni sezayapti. Bizbop ekan, olib ketsakmi?” deyishgani qulog‘iga chalingandi. Mirtemirni olib ketishayotganda Reksning ko‘zlari mahzunlashib, ovozi bo‘g‘ilib qolgandek edi. Uning faryodi bilan zanjir saslari qo‘shilib yuraklarni tilkalovchi allaqanday sadoga aylangandi.

Mana endi u ikki qo‘lini ko‘kka ko‘targancha qarshisida turibdi. Mirtemir uning boshini silagandi, u g‘inshigancha yerga yumaladida hovlida yugura boshladi.

-Kim? -deya ovoz keldi va uy eshigi ochildi. Bu umr yo‘ldoshi Rohila edi.

-Men, qo‘rqma, -dedi Mirtemir va uyga kirdi. -Tez boshqa kiyimlarimni ber. Hoziroq ketishim kerak!

-Qanday chiqdingiz? Qaysi tomondan keldingiz?…

Savolga javob berish o‘rniga Mirtemir umr yo‘ldoshiga razm solgandi bir kechada cho‘kib qolganini ko‘rdi. Ranglari sarg‘aygan, lablari esa oqargan.

-Sen qo‘rqma, hammasi yaxshi bo‘ladi. -dedi u.

Bu payt ichkaridan qaynotasi, qaynonasi, singlisi chiqib kelishdi. Ular xuddi hamma gapni biladigandek indamay turishardi. Yo tush ko‘rayotgandek his etishardi o‘zlarini yoki voqea ularni shoshirib qo‘ygandi.

Rohila yangi kostyum-shimni olib chiqdi.

-Boshqasi yo‘qmi?

-Kiyavering. Sport kiyimingizning ustidan kiying. U ham kerak bo‘ladi, -dedi Rohila. -Bolam, biror yegulik hozirlaymi? -so‘radi qaynonasi titroq ovozda.

-Suv ber, suv, -dedi qaynotasi unga.

Ammo Mirtemir suvni ham kutmasdan:

-Hech xafa bo‘lmanglar, hammasi yaxshi bo‘ladi, -dedi-da tashqariga otildi. Rohila orqasidan yugurib chiqdi. Xuddi voqealar rivojini oldindan bilgandek Reks ham orqadagi darcha yonida turgandi.

-Dodlash yo‘q, yig‘lash yo‘q, uydagilarga quloq sol, xo‘pmi? -dedi u ilk bor Reksning boshini silab.

Rohilaga esa biror gap aytolmadi ham. Uning ko‘ziga bir zum tikilgandi ko‘ngillaridagi dostonlar nigohlar orqali ko‘chib o‘tgandek bo‘ldi.

16. SOVChILIK

Mirtemirning Rohilaga uylanishi tasodiflar bilan bog‘liq. U moddiy siqintilar sabab dorulfununning kunduzgi bo‘limida o‘qiy olmadi. Ota-onasining vafot etgani, buning ustiga poytaxtda hech kimi yo‘qligi sabab ham ishlab, ham o‘qidi. Orada armiya xizmatiga ham borib keldi. Dorulfununni bitirish arafasida “Qishloq hayoti” gazetasida ishlardi. Bir kuni mas‘ul kotib Kabir Shukurov chaqirib qoldi.

-Seni askarlikka o‘zimiz kuzatdik. Yana bag‘rimizga qaytding, – dedi u. – Xuddi o‘g‘limizday bo‘lib qolding. Bosh muharrir bilan gaplashdik, seni uylantirmoqchimiz.

-…-, Nima ham deydi, indamay eshitdi.

-Qo‘shni gazetada “Birinchi”ning jiyani ishlaydi. Bir-biringizni tanir ekansiz…

Mirtemirning boshi g‘uvillab ketdi. Ha, taniydi. Lekin… U kimu men kimman, deb o‘yladi. Keyin kattalarga kuyov bo‘lganlar haqida ko‘p o‘qigan va eshitgan. Unday oilalar qulsifat kuyovlarni sevadilar, ammo o‘z fikri, o‘z fe‘li bo‘lganlarni darrov oyoqlari ostiga olib ezg‘ilaydilar.

Yo‘q, yo‘q deb o‘yladi, qolaversa qizni taniydi. Sovuqligi va yoqimsiz kibori sabab kishini o‘zidan uzoqlashtiradi. Na samimiyati bor, na mehri. Ba‘zan liftda ro‘baru kelardilar, salomlashsang “Nima ishing bor ?” degandek o‘qrayib boqardi.

-Sen ariza yoz, ta‘til beramiz. Ikkinchi arizani uy uchun yoz. Nashriyot to‘y kuni uy hadya qiladi, – deb so‘zida davom etdi mas‘ul kotib.

Mirtemir o‘sha kunning o‘ziyoq qishlog‘iga jo‘nadi. Voqeani akasiga aytgandi :

-Boshingga baxt qushi qo‘nibdi, uka, – dedi akasi.

-Baxt qushi emas, badbaxtlik qushi, – dedi u.

Gapni burishga usta bo‘lgan akasi :

-U ma‘noda emas, har ikki holda ham baribir uylanadigan bo‘libsan. O‘jarligingni bilaman. Podshohning qizidan ham yuz o‘girib ketaverasan. Balki sening bilganing to‘g‘ridir.

Akasi, bu bilan o‘zi yaqinda ikkinchi marta uylanganini eslatdi, shekilli. Oldingi xotini bilan ajraldi. Lekin uchrashib turadi. Ikkinchisi bilan ham ish yurmayapti.

-Bo‘pti, – dedi u. – Qachon qaytasan ? Men ertaga besh – olti qizni ko‘rsataman. Birortasini tanlaysan. Darrov to‘y qilamiz. Men uylanganman, deb borsang, qutulasan. Boshqa bahona bilan ularning panjasidan chiqa olmaysan. Otash bilan o‘ynashgandek gap bu…

Xullas, ertasiga shaharning o‘n joyida uchrashuv belgilabdi akasi. Biri qarindoshlarining qizi bo‘lsa, boshqasi tanishlarining… Bu masalada akasi anqoning urug‘ini ham topadiganlardan. Lekin bu “urug‘”larning hech biri Mirtemirning ko‘nglini jiz ettirmadi.

-O‘zing ham osmondan tushgansanmi?-dedi akasi eski “Volga”sini vokzalning yonida to‘xtatarkan. – Hammasi aqlli qizlar edi. Bilmadim senga qanaqasi kerak?

-Mayli, uzr, aka, Sizni ovora kildim. Men poyezdga bilet olay, bir yo‘lini toparman.

-Bo‘pti, men ham bir joyga borishim kerak. Keyin ko‘rishamiz, – akasi shunday deb jahl bilan ketib qoldi.

Mirtemir chiptani oldi-da vokzal atrofida uzoq vaqt aylanib yurdi. Poyezd kechqurun soat o‘n birda ekan. Birdan yodiga shu yaqinda yashaydigan tanishlari keldi. Opasi institutda birga o‘qigan qizning oilasi bilan yaqinlashib qolishgandi.

Gulsanam xola uni xuddi o‘z o‘g‘lidek bag‘riga bosib, kutib oldi.

-Bolam, nima bizdan arazlaganmisan, nega kelmay qo‘yding ? – Gulsanam xola shikoyat qila boshladi. – O‘tiraman, turaman seni o‘ylayman. Uzoqlarda, ota-onasiz. Issig‘ing bor, sovug‘ing bor… Rahmatli onang bo‘lsaydi-yu seni ko‘rsaydi, o‘g‘lim poytaxtda o‘qiyapti, deb qancha sevinardi-ya?!

Gulsanam xola darrov dasturxon yoydi :

-Uchoqda borib kelayapsan, shekilli, aks xolda biznikiga bosh suqarding – dedi u. – Ilgari avtobus, poyezdda qatnarding, kelishda, ketishda bizni ko‘rarding.

Xola ancha gapirgach, “Xo‘sh, endi sen gapir, nima gaplar?” – dedi.

Mirtemir avvaliga jim o‘tirdi. Keyin voqeani aytib berdi.

-E, bolam, bugun seni Tangri bu yerga boshlab kelibdi. Ana shu ko‘chaning muyulishidagi uyda bir qiz bor. Onasi sen uchun tuqqan. Ko‘zimning ostiga olib qo‘yganman. Hech o‘ylab o‘tirmasdan “Xo‘p” degin.

-Xo‘p, – dedi hazillashib Mirtemir.

-Unda men ketdim, poyezd vaqtiga qadar balki qizni senga ko‘rsataman.

Gulsanam xola uzoq qolib ketmadi, tez qaytdi.

-Yur, – dedi, – muyulishdagi simyog‘ochning ostida turasan. Qiz keladi.

Mirtemir qoqib qo‘yilgan qoziqqa o‘xshab ancha turdi. Odamlar tinimsiz o‘tib turishardi. Bir necha qizlar ham o‘tishdi. “Shu emasmikan?” degan tuyg‘uni bir necha marta yashadi. Ammo Gulsanam xolaning o‘zi kelib qoldi.

-Yur, ketdik, – dedi u. – Xafa bo‘lma o‘g‘lim, ularga seni ko‘rsatdim. Ertaga opang kelsin, birga sovchilikka boramiz, keyin sen qizni ko‘rasan. Hozir esa borib chiptani qaytar, keyin qishloqqa jo‘na!

-Avval qizni ko‘rsam…

-Qizni men ko‘rib yuribman. U seniki – tamom. Bor, bor, kech qolma. Ammo to‘yda bir kiyimlik meniki…

-To‘yda bo‘lmasa ham keyinroq bo‘lar,-hazillashdi Mirtemir.

-Ko‘nglingni to‘q qil, u qizni ko‘rsang, to‘ydan oldin bir emas, ikki kiyimlik olib kelasan menga. Bor bolam, bor.

Mirtemir muyulishdagi uyga qaray-qaray vokzalga ketdi.

Mirtemir poyezd chiptasini topshirish uchun vokzalning kassasi yoniga keldi. Yoz kunlari bo‘lgani uchunmi odam juda ko‘p edi. Na sira bor, na tartib, kassirlarga yaqinlashib bo‘lmaydi. Shunga qaramasdan u qo‘lida chiptani ushlab ancha turdi. Bu orada ikki-uch kishi “Ortiqcha bilet bor, kim oladi?” deya bir zumda chiptalarini sotib ketishdi. Mirtemir ham shunday deb baqirmoqchi edi, tovushi chiqmay qoldi. Burnining usti terladi, negadir oyog‘i qaltiray boshladi.

Yodiga poytaxt vokzalida chipta sotuvchilarni ovlagan mirshablar keldi. Balki uni ham olib-sotarchi deb ushlashsa-chi? Axir o‘shanda ikki do‘stini ushlagandi-da. Ular qishloqqa borish niyatidan qaytib, chiptalarini sotishmoqchi bo‘lishgandi. Mirshablar qo‘llarini qayirib olib ketishdi. Keyin tortishib qolishibdi. “Mirshabni haqorat qilgani uchun” o‘n besh kun qamalib ham chiqishdi. Voqeani Mirtemir gazetaga yozgandi, muharrir “Uka, biz shaharning emas, qishloqning masalalarini yoritamiz” deya maqolasini sahifadan olib qo‘ydi. “Mirshablarning kattasini chaqirib o‘qitamiz, uning o‘zi tarbiyalab qo‘yadi qolganlarini” dedi. Mirtemir nima ham deya olardi. Faqat keyin sezdiki vokzaldagi mirshablar boshlig‘i muharrirning yoniga tez-tez qatnaydigan bo‘ldi. So‘ng do‘stlarining qo‘lini qayirib olib ketganlar ham ikki-uch marta kelishdi. Muharrir to‘y qilganda ham ular xizmatda edilar. Shularni o‘ylarkan, Mirtemir chiptani cho‘ntagiga qaytarib soldi-da qishloqqa ketdi.

Ertasiga akasi va opasi Gulsanam xolanikiga kelishdi.

-Qizning onasi yetim o‘sgan ayol. Dorilfununda ishlaydi. Og‘ir tabiatli ayol. Tarbiyaga e‘tibor qilganlardan. U yerda ko‘p gapirma, qizim, – dedi Gulsanam xola Mirtemirning opasi Mehrinisoga, – xuddi o‘zi gapdan to‘xtaydigan, kam gapiradigandek.

Ammo Gulsanam xolaga ko‘p gapirish yarashardi. Tovushining shiradorligi uchunmi yoki yuzidagi, ko‘zidagi mehr ovoziga ham qo‘shilgani uchunmi yo samimiyati kuchliligi uchunmi ko‘p gapligi ham bir go‘zallik edi.

Mirtemir akasi bilan qoldi, boshqalar sovchilikka ketishdi…

Salomat opa ularni iliq qarshilab, hovli to‘ridagi taxta so‘ri tomonga boshladi. Mehriniso har tomonga nazar soldi. Hovli supurilgan, suvlangan. Qator-qator qilib ekib qo‘yilgan gullar yoz bo‘lishiga qaramay rango-rang ochilgan. Supaning ustiga ko‘tarilgan tok og‘ochi xuddi shamshot daraxti kabi tik o‘stirilgan va keyin qizning qirq kokili kabi tolorga tortilgan.

Mehriniso avvaliga tokni quvur deb o‘yladi. Nega quvurlarni “ekib” qo‘yishibdi, deb yuqoriga qaragach, g‘ujum-g‘ujum husayni, kishmishni ko‘rib gap nimadaligini angladi. Keyinchalik o‘zlari ham yangi hovliga ko‘chib chiqqach, supalarning ustini tok bilan xuddi ana shu shaklda qoplattirdilar. Hozir esa “qizning ota-onasi tartibni sevar ekan” deb o‘ylayotgandi. Hovli kichik bo‘lsa-da har turdagi mevali daraxt bor edi. Anjirdan tortib anorgacha.

Xullas, Mehriniso bir qusur qidirardi. Sovchining vazifalaridan biri qusur qidirish deb o‘ylardi. Nima bo‘lganda ham yakkayu yagona ukasini uylantirishadi. Hamma narsa joyida ekanligini avvaliga “Bizni kutishga hozirlanishgan”ga yo‘ydi, keyin esa xursand bo‘ldi. Shu payt ichkaridan qilichdan nozik va tik bir qiz chiqdi.

-Assalom, – degandi, Mehriniso :

-Ha, bo‘yingdan aylanay, – dedi va Gulsanam xolaning qulog‘iga pichirladi. – Xola, bu qizning bo‘yi uzun. Ammo chiroyli ekan.

-Bu singlisi, – dedi Gulsanam xola.

-Xudoga shukur, bo‘yi ukamdan uzun ekan, deb qo‘rqib ketdim.

-Bo‘yi uzunlik aybmi, o‘zing o‘smay qolganing uchun faqat bo‘yi kaltalarni aqlli deb o‘ylaysan-a, – hazil qildi Gulsanam xola. Aslida buni yarim hazil, yarim chin deyish kerak. Chunki Gulsanam xolaning ham bo‘yi uzun edi.

-Ammo onasining bo‘yi uzun emas ekan. Lekin biroz semizroqmi? – deya pichirladi Mehriniso.

-Hah qizim, hah qizim-a? Avvalo yaxshilab qaragin, onasining bo‘yi uzun ham emas, kalta ham. Semiz degan so‘zni qayerdan olding? Onasini ko‘r, qizini ol, deganlar. Chaqqonligiga qara, yelib yugurib yuribdi…

-Kechirasizlar, sizlarga ham qaray olmadim, – deya Salomat opa ularga yaqinlashdi. – Ishdan bugun biroz kech keldim. Qizlar ham ishda edilar. Yozda uyda o‘tirmaylik, deyishdi. Kattasi qarshimizdagi Telefon idorasida, kichigi esa Kishmish fabrikasida ishladi. Ishladi, deyapman, chunki bugunga qadar edi. Endi o‘qishga borishadi.

-Ha, o‘qishlar boshlanishiga ham sanoqli kunlar qoldi, – dedi Mehriniso gapga qo‘shilib. – Ukam ham birinchi sentyabrda tug‘ilgan. – U nima bo‘lsa ham tezroq maqsadga ko‘chish uchun imkoniyatdan foydalanib, gapni ukasiga burdi.

-Shunaqami? – Salomat opa samimiy bir ohangda, ajablanish bilan Mehrinisoga qaradi.

Mehriniso birdaniga allanechuk bo‘ldi. Bu ayolda nima bor? Ko‘zlarining ma‘nodor kulishlari kimni eslatdi? Yonoqlari xuddi bo‘yab qo‘yilgandek qirmizi ekanligi ham qalbining muz bo‘lib turgan joylarini eritib yubordi. Istarasi issiq bu ayolning gapirganda kulgichlari yuziga yoyilib, chehrasini yoritib yuborgani Mehrinisoni to‘lqinlantirdi. Ha, topdi. Rahmatli onasiga o‘xsharkan, bu ayol. U esa…

-Umringiz o‘xshamasin, onamga o‘xshatdim sizni…,-Mehrinisoning tovushi titrab ketdi. Buni his qilgan Salomat opa darrov gapni davom ettirdi.

-U kishini bir marta ko‘rgandim. Xudo rahmat qilsin, mehrli ayol edilar. Katta opangizning uyidan kelayotgan ekanlar. Rahmatli qaynonamni tanirkanlar, eshikdan ichkari kirmay bir piyola suv ichgandilar. “Yuragim kuydi” degan gaplari esimda…

-Ha, onam bo‘lganlarida bugun o‘zlari kelardilar. Bittagina o‘g‘illarini uylantirib qancha sevingan bo‘lardilar. Nima qilaylik-ki yetim qoldik!

-Singiljon, yetimlik yetti kishidan birining qismati, deydilar, – Salomat opaning ham qalbi yumshadi. – Men ham rahmatli onamni eslay olmayman…

-Ayajon! – oshxona tarafdan kelgan bu sas Salomat opaning gapini bo‘ldi. U uzr aytib, o‘rnidan turdi.

-Sen sovchilikka kelganmi yoki ma‘rakagami? – deya Mehrinisoni turtdi Gulsanam aya. – Yig‘i-sig‘ining joyi emas. Dardimizni aytayligu turaylik!

-Dardimizni biladilar-ku, yana nimani aytamiz.

-Hali bu “dard”ni takror aytish uchun uch marta kelamiz.

-O‘n marta kelsak ham bu ayol menga yoqdi. Ba‘mani ayol ekan. Qizlari ham odobli deyishdi. Bularning bir qarindoshi men bilan ishlarkan. Undan hamma gapni surishtirib oldim.

-Nega bo‘lmasa guruchdan tosh qidirayotganding?

-Sovchilik qoidasi emasmi bu?

-Ishqilib biror sovuq gap aytib qo‘ymagin-da qizim.

-Aytsam – aytmasam, ish bitdi, aya, qiz bizniki, bir haftadan keyin to‘y, ana ko‘rasiz…

Bir hafta emas, o‘n besh kundan keyin tuy bo‘ldi.

Oradan o‘n besh yil o‘tib esa, Rohila darchadan turmush o‘rtog‘ini o‘zi ham bilmagan bir muddatga va o‘zi ham bilmagan bir tomonga kuzatmoqda….

17. GENERAL…

-Sizni tabriklayman, – dedi Karimov generalning qo‘lini qisib. – Topshiriqni yaxshi bajardingiz. Aslida ana u Zokir tirranchani vazir tayinlab xato qilgan ekanman. Bilaman, u sizning qo‘lingizda ishlardi. Bor-yo‘g‘i podpolkovnik edi. Parkent voqealarida sizning topshirig‘ingiz bilan mening yonimda yurdi. Sodiq bolaga o‘xshadi. Shu sabab ko‘p o‘tmay sizni boshqa ishga ko‘chirib, uni joyingizga tayyorladim. Generalgacha ko‘tardim. Sizni uzoq viloyatga ichki ishlar boshqarmasi boshlig‘i qilib yuborish ham uning o‘yini. Hechdan ko‘ra kech deydilar, mana endi ko‘zimiz ochildi. Do‘st kim, dushman kim, ajratib oling. Oyning o‘n beshi korong‘u o‘n beshi yorug‘. Qorong‘u kunlar o‘tib ketdi. Endi birgalashib ishlaymiz. Qayerga borsam yonimda bo‘lasiz…

Shu payt Karimovning telefoni quloqlarni qomatga keltiradigan darajada jiringlay boshladi. Ammo Karimov parvo qilmadi. Hatto qayrilib telefon tomonga qaramadi ham. Uning so‘zlarini, hech bo‘lmasa ohanglarini ilg‘ab olishga harakat qilgan generalning urinishlari befoyda ketayotgandi. Chunki telefon sasi butun xonani qamrab olgandi. Karimovning do‘rillagan ovozi yo‘q bo‘lib borgani sayin, uning salobatli gavdasi ham uzoqlasha, uzoqlasha nuqtaga aylanib qoldi…

General sapchib o‘rnidan turdi. Bosh tomonidagi stol ustiga qo‘yilgan telefon tinimsiz jiringlayotgan edi. Avvaliga voqealarni aralashtirib yubordi. So‘ng vazirlik tushida qolgani va olis viloyatdagi uyida uxlab yotganini angladi. Qo‘li beixtiyor telefon yonidagi tugmachani bosdi. Xonasida chiroq yonishi bilan ko‘zlarini qaytadan yumdi. Qorong‘ulikka o‘rgangan ko‘zlar nur oldida ojiz edi. Ammo telefon uchun farqi yo‘q, u na qorong‘ulikni, na oydinlikni anglaydi. Lekin bu soatda telefon qilishga kim jur‘at etdi? General bu savolga javob qidirmasdan soatga qaramoqchi bo‘ldi. Chiroq shu‘lasida yoshlangan ko‘zlari soat yuzini ko‘ra olmadi. Xuddi tushida Karimov nuqtaga aylanib qolgandek devorga osig‘lik soat ham nuqtalarga bo‘linib ketgandi.

-Soat necha? – deya baqirdi u. Ammo javob beradigan odam yo‘q. Haybatli hovlida bir o‘zi yashaydi. Hovlisining to‘ridagi kichkinagina hujrada yashaydigan, o‘rgatilgan itni hisoblamaganda.

General bu yerga ishga yuborilganda bir-ikki yilda qaytaman, deb o‘yladi. Oilasini kelishga undamadi ham. Ammo umr yo‘ldoshi uning bu yerga kelishini surgun deb baholadi. Aslida qayerga tayin etilmasin umr yo‘ldoshi uning poytaxtdan uzoqda bo‘lishini istamasdi.

General Nilufarxonga uylanganda yosh emas edi. Birinchi xotinidan ayrilgandan keyin uzoq vaqt tanho yashadi. Ichki ishlar vazirligining tungi qorovullar bo‘limida ishlagani uchun bo‘sh vaqti ko‘p bo‘lardi. Shu bois doim kontsertga borardi. Ayniqsa, Nilufarxonning kontsertlarini o‘tkazib yubormasdi. Nilufarxon san‘at olamida u qadar mashhur bo‘lmasa ham go‘zallik bobida og‘izga tushgan edi. Qora qoshlaridan tortib to‘pig‘igacha tushadigan sochlariga qadar bo‘ydoqlarning orzusiga aylangandi. To‘xtayev ham ana shu qoshlaru ikki o‘rim qilib tashlab qo‘yiladigan sochlarning maftuni edi. Maktabda adabiyot darsida qochib yurgan, she‘r yodlashdan hazar qiladigan To‘xtayev yoshi o‘ttizdan oshib qolganida qo‘liga qalam oldi. Nilufarxonga bag‘ishlab she‘rlar yozdi.

Yo‘lning uzog‘i hatto dushmanlarni do‘stga aylantiradi. Vaqt To‘xtayev bilan Nilufarxonning hayotini bir nuqtaga keltirdi. Ular oila qurdilar. Ammo Nilufarxon oilaning hokimi, To‘xtayev esa “malikasi”ga aylandi. Mana Samarqandga ishga kelganiga ikki yildan oshdiki, bir marta ham so‘roqlamadi. Shunga qaramasdan umr yuldoshini (ba‘zan xayolidan haqiqatdan ham umr yo‘ldoshimmikan, degan fikr o‘tishiga qaramasdan) sevadi.

Viloyat Ichki ishlar boshqarmasi boshlig‘i etib tayinlangandan keyin sessiyada uning nomzodiga qarshi chiqishdi. O‘shanda Mirtemir minbardan “Bizning viloyatimizda jinoyatchilik avjiga chiqqan. Oldingi boshliq – Gayran degan zot hamma yoqni poraxo‘rlik razolatiga to‘ldirdi. Mana endi yangisi keldi. Butun umidimiz undan”, deya uni himoya qilgandi. O‘shanda To‘xtayev to‘lqinlanib ketgan va minbarga chiqib:

-Men xalqimiz sevib tinglaydigan san‘atkor Nilufarxonning turmush o‘rtog‘i bo‘laman, – deb yuborganda, zalda o‘tirganlarning bir qismi qarsak chalsa, boshqa bir qismi esa kulgandi…

Ammo shu daqiqada xayolga botgan generalning yonida “soat necha bo‘ldi?” degan savoliga javob beradigan kishi yo‘q edi. U bo‘shliqqa baqirgandi. Bo‘shliqdan kishining o‘z tovushi qaytadi, ba‘zan esa bo‘shliq bu sasni yutib yuboradi. Hozir generalning sasi qaytdimi yoki uni bo‘shliq yutib yubordimi, buni bilish qiyin edi. Chunki telefon jiringlayotgandi.

Generalning yotoqxonasida ikkita telefon bor: biri qora, ikkinchisi kulrang. Qora ranglisi hukumat telefoni hisoblanadi. Bu uyga ko‘chib kirganiga ikki yil bo‘lgan bo‘lsa, bu telefon bir marta ham jiringlagan emas. Ammo ikkinchisi viloyatda biror voqea yuz bersa, yoki rahbarlar uni qidirishsa jiringlab qoladi.

Xullas, ko‘rgan tushi va undan keyingi holati bois telefon dastasini ko‘tarish kerak, degan fikrni ancha vaqt “qidirib qolgan” general birdan uni “topib oldi”.

-Kim u?! – dedi general telefon dastasini olishi bilan.

-O‘rtoq general, raport berishga ruxsat eting!

-Nima gap?

-U qochdi.

-Kim? – general kim deya so‘ragan bo‘lsa-da javobni eshitmasdanoq telefon dastasini otib yubordi. Xuddi yuragi oyoq barmoqlarining uchiga tushib qolgandek va parchalanib ketgandek his qildi o‘zini. Keyin bu parchalar butun vujudiga yoyildi. Vujudining har bir nuqtasidan “tuk-tuk” deya sas kela boshladi.

-Qo‘rqqanim boshimga keldi. Uni qochirdim, qochirdim…,-deya mushtini mushtiga urdi. Ammo ayni paytda qalbining qayeridadir uchqun paydo bo‘ldi. “Balki qochgani yaxshi bo‘lgandir? Uni o‘ldirib, keyin baloga qolib ketarmidim?” Ko‘nglidan o‘tgan bu fikrdan o‘zi qo‘rqib ketdi. Chap yelkasiga qarab tupurgandek bo‘ldi va “La‘nat shaytonga” dedi. Keyin muzlatgichni ochib, chet eldan keltirilgan pivoni oldi. Ichmoqchi bo‘ldi-yu ammo og‘zini ochmadi. Chunki qo‘llari titrayotgandi. Titroq qo‘llarini osilib yotgan telefon dastasiga uzatdi. Ichki ishlar boshqarmasining navbatchisi xuddi bu holga o‘rganib qolgandek telefon simining naryog‘ida kutib turgandi.

-Mashinamni chaqir!

-Yubordim, o‘rtoq general!

-Uning qochganini yana kimga aytding?

-Hali hech kimga ! Ammo poytaxtga yuboriladigan tonggi hisobotga kiritdik. O‘n daqiqadan so‘ngra hisobotni uzatamiz.

-Hisobotdan chiqar!

-Endi kech bo‘ldi. Hisobot kompyuterlarga o‘tdi. O‘zgartirsak, keyin boshimizga balo bo‘ladi.

-Bo‘pti, meni kutinglar! Shahar ichki ishlar bo‘limi boshlig‘ini ham chaqir… to‘xtab tur, uni bezovta qilma! “Semyorkani” oyoqqa turgaz, yaqin tumanlardan yordam chaqiringlar. Avtomobil inspektsiyasi yo‘lga chiqarilsin, poytaxtga va boshqa shaharlarga olib boradigan yo‘llar nazorat ostiga olinsin! Har bir avtomashina alohida, alohida tekshirilsin! Qarindoshlarining ro‘yxati chiqarilsin, operativ guruhlar hoziroq ularning uylarini bossinlar! Qolganini borganimda gaplashamiz. Barcha bo‘lim boshliqlarini yig‘ilishga chaqir!

General apil-tapil kiyina boshladi. To‘g‘ri ishxonaga borsammi yoki shahar ichki ishlar bo‘limi boshlig‘ining uyigami?, deb o‘yladi u.

Avvaliga katta boshini kichik qilib qo‘l ostida ishlaydigan odamning uyiga borishga o‘zida jur‘at topolmadi. Keyin esa butun umidini unga bog‘ladi. Shahar ichki ishlar bo‘limi boshlig‘i Bahodir Matlubov Karimovning yaqinlaridan biri edi. Ko‘pchilik uni Karimovning jiyani derdi. Aslida qarindoshligi bormi yo‘qmi noma‘lum.. Lekin Karimovning oldiga borib keladi. Ba‘zan viloyat hokimi ham uddasidan chiqolmaydigan masalalarni poytaxtga borib hal qilib keladi. Hatto bir kunda farmon chiqartirib, farmon hali gazetalarda e‘lon qilinmasdan nusxasini olib qaytgan paytlar ham bo‘lgan.

General “jiyan”ning uyiga borishga qaror qilib tashqariga chiqdi. Mashinaning yonida esa “jiyan”ning o‘zi turardi.

-Yoppirim, bo‘rini yo‘qlasang qulog‘i ko‘rinadi, deganlari rost ekan. E-e, kechirasiz, do‘stim, yomonni o‘ylasang oldingdan yaxshi chiqadi, deganlar. Qarang-a sizni bezovta etish niyatim yo‘q edi.

-Uyg‘un aka, menga shahar bo‘limidan xabar berishdi. Nima qilamiz endi?

-Men barcha xizmatlarni oyoqqa turg‘azdim, Xudo xohlasa, quyosh chiqqunga qadar topamiz!

-Men ham shahar xizmatini safarbar qildim. Insholloh, toparmiz.

-Generalning xayolidan “Bunchalik Karimovga taqlid qiladi. Hatto “insholloh” deyishda ham Karimovga o‘xshatadi. Karimov ba‘zi so‘zlarni xato aytsa-da, ko‘p takrorlagani uchun bu so‘zlar uning mulkiga aylanib qolgan. “Jiyan” ham ana shulardan ba‘zilarini ildirib oladi va o‘zining kimligini shu so‘zlar bilan eslatib turadi.” degan fikr o‘tdi xayolidan.

Ular Ichki ishlar boshqarmasiga kelganlarida atrof xuddi kolxoz bozorini eslatardi. Hali shahar odamlari uxlab yotganlariga qaramay Ichki ishlar boshqarmasi yonida shovqin-suron boshlangandi. Generalni qarshilagan navbatchi :

-O‘rtoq boshliq, poytaxtga yuboriladigan hisobotning vaqti o‘tib ketdi. Nima qilaylik? – dedi.

Ko‘zining qiri bilan “jiyanga” qarab olgan general :

-Nega kutib o‘tiribsiz, darhol yuboring! Hamma narsani to‘xtatish mumkin, ammo hisobotni to‘xtatish mumkin emas! Chunki bu hisobot soat 9.00da hurmatli Prezidentimizning stollari ustida turishi kerak, – dedi.

General yoniga kelgan “jiyan”dan madad topgandek bo‘lsa-da hozir o‘zining bu gaplaridan ko‘ngli cho‘kib ketdi: Darhaqiqat, soat to‘qqizdan keyin nima bo‘lar ekan?!

-Soat necha bo‘ldi? – deb so‘radi u navbatchidan. Javobini kutmasdan “Shiq-shiq” etkizib cho‘ntak soatini ochdi : 7. 35. Demak, salkam bir yarim soat vaqt bor.

-Bizlarga achchiq qahva buyur! – General navbatchiga buyruqni bergach, “jiyan”ga yuzlandi:

-Qochirganlar qayerda? Ular bilan gaplashdingizmi?

-Ularni bu yerga olib kelishdi. Yuqorida. Qabulxonada, – lo‘nda-lo‘nda javob qildi “jiyan”.

Ular birgalashib liftga mindilar. General liftning harakatidan falsafa izladi. Inson hayotining obrazi-bu, deb o‘yladi. Chiqadi-tushadi. Ba‘zan to‘lib chiqadi, bo‘sh tushadi. Ba‘zan esa bo‘sh chiqib, to‘lib tushadi. Nahotki mening ham tushish soatlarim yaqinlashmoqda?

Qabulxonada o‘tirganlar o‘rinlaridan turishdi. Ammo general ularga qayrilib qaramasdan ichkariga kirdi. Joyiga o‘tirarkan tugmali mikrofonni ochib “Kelayotgan raportlarni menga ham bog‘la, men ham eshitib turay!” dedi. Keyin boshqa tugmani bosib qabulxonadagi sekretarga baqirdi:

-Man nima degandim? Nega kutib turishibdi? Operativ gruppalar qaytdimi?

-O‘rtoq general, operativ gruppalardan hali xabar kelgani yo‘q. Bu yerda faqat bo‘lim boshliqlari kutib turishibdi, ularning ko‘pchiligi voqeadan xabardor emas…

-Nega xabardor bo‘lmaydi?

-Xabarlari bor, ammo rasman emas!

-Hammasiga ayt, bo‘limlariga borishsin, qo‘llarida Mirtemirga oid nima bo‘lsa, to‘plashsin va raport berishga hozir holda kelishsin! Aloqa bo‘limi boshlig‘i ichkariga kirsin!

Ichkariga kirgan kapitanni ostonada to‘xtatgan general:

-Unga bog‘liq nechta telefonni yozayapsizlar? – deb so‘radi.

-O‘n ikki kishining telefonini yozayapmiz. Yarim soat ichida qizlar rasshifrofkani tugatashadi.

-Yarim soat ko‘p, o‘n besh daqiqada hozir bo‘lsin. Qarindosh urug‘lari, yaqin do‘stlarining ham telefonlarini yozib olinglar!

-Ruxsatni nima qilamiz. Yo‘liga bo‘lsa ham tergovchining ruxsati kerak.

-Ruxsatni onangdan olasan! Hammayoq yonib turgan bir paytda senga ruxsat beradigan eshak kutib turibdimi?! Bu davlat xavfsizligi masalasi! Bor, bajar!

Kapitan orqasi bilan eshikdan chiqar ekan, general yo‘qotgan narsasini topgandek, yengil tortdi. Darhol telefon dastagini olib viloyat xavfsizlik boshqarmasiga sim qoqdi.

-Ukaxon, men Uyg‘un To‘xtayevich bo‘laman, Murtazo Rahmatovichga xabar bersangiz, kecha qamoqqa olingan davlat ahamiyatiga molik jinoyatchi qochgan, ortida katta kuchlar borga o‘xshaydi, – dedi.

-Murtazo Rahmatovich xonalarida o‘tiribdilar, istasangiz bog‘lashim mumkin.

-Albatta, albatta, darhol bog‘lang!

General masalani Milliy xavfsizlik xizmati viloyat boshqarmasi boshlig‘iga anglatmoqchi edi, ammo u xabardor ekan. “Bularning har narsadan xabari bor. Yer ostida ilon qimirlasa ham bular xabardor” deb o‘yladi general. MXX boshlig‘ining gapirish ohangidan “Siz qochirdingiz” dashnomini sezgandek orani yumshatmoqchi bo‘lib “Bu yerda Bahodirjon bilan birgamiz. Masalani hurmatli Prezidentimizga yetkazish haqida o‘ylayapmiz”, – dedi.

-Men sizning hisobotingizdan o‘rgandim, – Bahodirjon ismini eshitgach MXX viloyat boshlig‘i yumshagandek bo‘ldi. – Keyin Po‘lat Majidovichni xabardor ettim. Butun kuchlarimizni safarbar qildik, har holda birgalikda ishlasak natija chiqadi. Shtabni sizning idorangizda tuzaylik. Yarim soatdan keyin Po‘lat Majidovich ham o‘sha yerga keladilar, men ham boraman, – dedi.

General telefon dastagini qo‘yarkan, suvga botirib olingan mushukdek shumshayib qoldi.

-Qarang-a, Bahodirjon, bular allaqachon shtab ham tuzishibdi, hozir bu yerga kelishadi, – dedi. Bahodir ko‘rsatgich barmog‘i bilan shiftni ko‘rsatib, bir aylana chizgan bo‘ldi-da “Sizning xonangizdagi gaplar yoziladi” degan ishoratni berdi. General bunga javoban bosh siltab “To‘g‘ri” degandek “uh” tortib qo‘ydi.

Shu payt qora telefon jiringladi. General “lip” etib o‘rnidan turdi. Telefon dastasini qulog‘iga yaqin keltirarkan “Assalomu alaykum” dedi. Telefonning naryog‘ida Ichki ishlar vaziri Zokir Almatov gapirayotgandi:

-Sizga hech qachon biror ishni ishonish mumkin emas! Islom aka bu masalani viloyatda hal qilamiz, ovozasi chiqmaydi, deganlarida ko‘nglimdan siz haqingizdagi fikrlar o‘tib, qarshi chiqmoqchi edim. Baribir sizni yana bir sinab ko‘raylik, dedim. Mana endi sahar chog‘i zahar ichirdingiz! Men hisobotni qanday qilib u kishiga ko‘rsataman? Voqeani qanday qilib izohlayman?! Bunday ishlab, non topib yeguncha, ochdan o‘lganimiz yaxshi emasmi?! Xullas, poytaxtda qurib qo‘ygan koshonalaringiz, to‘plagan boyliklaringiz, unvonlaru mukofotlaringizni saqlab qolmoqchi bo‘lsangiz uni bir soat ichida topasiz! Osmonda bo‘lsa oyog‘idan, yerda bo‘lsa qulog‘idan tortib bo‘lsa ham topasiz! Bir soat ichida yo uni topganingiz haqida raport berasiz yoki arizangizni topshirasiz!

General biror so‘z aytishga ham ulgurmadi. Vazirning kinoya aralash aytilgan gaplarini hazm qilib ulgurmasdan navbatchining ovozi eshitildi: “O‘rtoq general, viloyat hokimi Po‘lat Majidovich va MXX boshlig‘i Murtazo Rahmatovich keldilar!”

General otasi quvalaganda qochgan bolakaydek yugurgancha xonadan chiqib ketdi. Matlubov esa og‘ir karvon oqsoqollar kabi o‘z yoshiga yarashmagan bir holda kresloga yastangancha qahvasini ichib o‘tirardi.

18. TAVAKKAL

Mirtemir Qorasuv arig‘i uymalab, chuqur qilgan jarlikdan qo‘shninikiga tomon yurarkan, yuqoridagi teppalikda uch kishining turganini payqadi. Sahar chog‘i bo‘lishiga qaramay ular uyqudan to‘ygan odamlardek bamaylixotir suhbatlashib turardilar. Mirtemir oldinga yurishini ham, orqaga qaytishini ham bilmay qoldi. Yana bir qadam qo‘ysa, oyoq sasidan ular sezib qoladigandek tuyuldi. Amma nega shu paytgacha ko‘rishmadi? Yo bular ham Lutfillo bilan Rustamning odamlarimi?

Bu jumboqni yechishning birdan bir yo‘li yo oldinga yoki orqaga yurish edi. Bir joyda to‘xtagan bilan jumboq hal bo‘lmasdi. Mirtemir hech narsani ko‘rmagandek oldinga yurib ketdi. Yuqoridagilar ham hech narsani ko‘rmagandek gaplashib turishardi.

Mirtemir ko‘shninikiga o‘tgach, orqaga qaradi. Turganlardan biri Mirtemirning hovlisini ko‘rsatib bir nimalar dedi. Ular yugurib ketdilar. Mirtemir ular oyoq tovushlarini eshitmay qolishganining sababini birdan angladi. Chunki qo‘llarida ovoz uzatgichlar bo‘lib, ulardan shovqun-suron orasida allaqanday tovushlar eshitilayotgandi. Hatto Mirtemir qo‘shnining hovli etagidagi pataxib ketgan, sariq chechaklar o‘rab olgan gullarning orasidan o‘tib uyga kirgunga qadar ham ovoz uzatgichning sasini eshitib turdi. Bunday paytlarda odamning aqli ko‘r, fikri soqov bo‘ladi, deb o‘yladi u.

Qo‘shnisi Sasha esa unga xayol surish uchun vaqt bermadi. Darhol uni “Jiguli”ning bagajnigiga “joyladi”-da, darvozani ochib mashinani tashqariga olib chiqdi. Darvoza ochiq qoldi. Sasha tashqarida to‘xtab ham turmasdan orqa yo‘ldan mashinani yeldirib ketdi. Kichkinagina kulbaga qamalib qolgan kishidek kulcha bo‘lib yotib olgan Mirtemir shu daqiqada faqat yo‘lni o‘ylayotgandi.

Ha, chap tomondagi teppalikdan o‘tdik, tennis kortining orqasidagi yo‘lakchadan borayapmiz, hozir pastga tushamiz, keyin chapga, hovuzning yonidan o‘tib, stadion oldidagi yo‘lga chiqamiz. Katta yo‘lga chiqqandan keyin mashina to‘xtadi. Sasha mashinadan tushib qayergadir borib keldi. Yo‘lning davomini Mirtemir taxmin qila olmadi. Chunki mashina juda tez borardi. Bir necha burilishlardan keyin bir joyda to‘xtadi.

Sasha “kapot”ni ocharkan:

-Qo‘shni chiq, hech menga ishonmasding! Hatto salom-aligimiz ham yaxshi emas edi. Mana endi bir-birimizni sinadik. Xudo hohlasa yana ko‘rishamiz, – dedi.

-Rahmat, – dedi Mirtemir. – Bu xizmatlaringni unutmayman. Bir kun qaytarman.

-Qaytib kelganingdan keyin yarimta quyib bersang ana o‘sha javobi bo‘ladi, – deb hazillashdi Sasha va yugurib borib darvozaning yonidagi darichani ochdi, boshi bilan “ichkariga kir” deya ishora qildi. So‘ng darhol mashinasiga o‘tirib, ko‘zdan g‘oyib bo‘ldi. Mirtemer darvozaxonada nima qilishini bilmay turgandi, ichkaridan bir ayol chiqdi:

-Assalomu alaykum, Mirtemir aka keling. Akangiz sut, qatiq olishga ketdilar. Hozir qaytadilar, – dedi.

Mirtemir “akasi” kimligini o‘ylab turgandi, daricha ochilib “men keldim” degan ovoz eshitildi. Kelgan odamning qo‘lidagi to‘rxaltada sut va qatiq shishalari borligidan “akam” shu kishi bo‘lsalar kerak, deb o‘yladi.

Kelgan odamning yuzida ham samimiyat, ham mamnunlik va ayni paytda kayg‘u alomatlari bor edi. U qo‘lidagi to‘rxaltani yerga qo‘ydi-da yugurib kelib Mirtemirni quchoqlab oldi. Yoshi Mirtemirdan katta bo‘lsa ham:

-Mirtemir aka, hammasidan xabardorman. Men Lutfilloning pochchasi bo‘laman, – dedi.

-Bu yerga kelganimni qo‘shnilaringizdan birortasi ko‘rgan bo‘lsa, sizga zararim tegib qolmasin, – dedi Mirtemir.

-Hozir o‘sha qo‘shnilardan birining uyiga o‘tamiz, birozdan keyin boshqasinikiga. O‘rtada darchamiz bor. Shu zayilda xavotiringizni yo‘qotamiz, – deya hazil qilgan bo‘ldi uy sohibi. –Ha, darvoqe, ismim Vahob, o‘qituvchiman. Bolalarni saharlab buvisinikiga olib borib qo‘ydim. Bola bola-da sizni ko‘rib qolsa, biror gap chiqmasin, deb o‘yladim. Hech xavotir olmang, qo‘shnilar haqidagi gapim hazil. Darvozamiz yoniga mashina kelib to‘xtasa, qo‘shni uylardan ko‘rinmaydi. Chunki har ikki tomonga majnuntol ekib qo‘yganmiz. Hatto durbin bilan qarasa ham biror narsani payqashi qiyin.

Uy bekasi besh daqiqada sutchoy hozirladi. Kosaning ichiga uy nonini to‘g‘rab, bir hovuch yong‘oq, sarig‘ yog‘, murch tashlabdi. Beka dasturxonga har turli ne‘matlar keltirib qo‘yarkan “Ha, yer yutsin bu qattollarni. Bular faqat xalqning haqini yeydilar, xalqni o‘ylagan odamlarni esa yo‘qotadilar” der edi. Birozdan keyin turmush o‘rtog‘ining yoniga o‘tirib, Mirtemirga savol berdi:

-Bolalaringiz to‘rtta deb eshitgandim, to‘g‘rimi?

-To‘g‘ri. Lekin qayerdan eshitdingiz?

-Sizga o‘xshaganlarni xalq yaxshi taniydi. Qiziqamiz, surishtiramiz. Mana endi boshingizga tushganini ham ko‘rib turibmiz. Ukamning og‘ir kunlarida yordam berganingizni ham bilamiz. Siz haqqingizda gapirib bergan edi.

Ko‘p o‘tmay ular “Uy-joyimiz sizga omonat” deb darvoza va darchani tashqaridan qulflab ishga ketishdi.

Mirtemir uch kun bu xonadonda mehmon bo‘ldi. To‘rtinchi kun ayvonda kitob o‘qib o‘tirganda “gurs” etib tomdan bir kishi o‘zini yerga otdi. Bu Lutfillo edi.

-Uch kundan buyon hammayoq alg‘ov-dalg‘ov, qamalmagan odam oz qoldi. Menga ham “Agar topib bersang, generallikka tavsiya qilamiz” deyishdi. Xullas, katta bir romanga sig‘adigan voqealar yuz berdi. Hozir esa ketishimiz kerak. Ahmad viloyat chiqishida kutib turadi. Men sizni shahardan olib chiqmasam, boshqa hech kim olib chiqolmaydi. Hamma yo‘llar bog‘liq, har bir mashina tekshirilmoqda. Pochcham kalitni berib qo‘yaman degandi, unutibdi. Tomdan o‘tishimizga to‘g‘ri keladi.

-Qo‘shnilar-chi?

-Bu yerdagilar hammasi o‘zimizniki. Hatto hozir meni tashqarida ko‘rgan qo‘shnilardan biri “Akani choyga chaqiraylik dedigu yana mulohaza qildik. Ko‘ngillariga biror narsa kelib qolmasin, deb. Nima bo‘lsa ham eson-omon chiqarib qo‘ying” dedi.

-Demak, odamlarga ishonib, to‘g‘ri qilibmiz! – dedi Mirtemir. So‘ng: – Ammo bu gapim qizil gap bo‘ldi, – dedi.

-Qizil gaplar ham ba‘zan haqiqatni ifoda etadi, – dedi Lutfillo.

Ular tomdan o‘tib tashqarida turgan mashinaga mindilar. Mirtemir mashinaning orqa o‘rindig‘ida yotdi. Lutfillo uning ustiga ko‘rpacha tashlab qo‘ydi. Shahardan chiqishda tekshiruv punkti yonida to‘xtab, qidirilayotgan “jinoyatchi” topilib topilmagani haqida so‘rab surishtirgan bo‘ldi. So‘ng viloyat chegarasidan o‘tib, mashinani to‘xtatdi va Mirtemirga:

-Siz bizning Hamzamiz bo‘lasiz,-dedi.

Mirtemir o‘ylab ham o‘tirmasdan,

-Ammo mana shu gapingiz yoqmadi,-deya javob qaytardi.

Ular shu zayilda na sovuq, na iliq xayrlashdilar…

19. OMAD

G‘o‘bdin tog‘i etaklaridagi lalmi yer shudgorlangan va qushlarning gala-gala bo‘lib “ov” qilayotganlaridan don ham sepilgani anglashilardi. Qushlar o‘z “ishlari”ga shu qadar g‘arq bo‘lgandilarki, yoniga borib qolganingizni ham sezishmasdi.

“Tahlika” deya biri ogohlantirdi, shekilli, “gur” etib bag‘irlarini yerdan uzdilar. Mirtemir boshini qiyalamaganda qarg‘aning qanotlari yuziga urilardi.

-Qushlarni cho‘chitdik, – dedi Ahmad qo‘njidagi mashrafani chiqarib, sovib qolgan choydan ho‘plarkan. So‘ng u belboqqa tugilgan shirmoy nondan bir burda sindirib Mirtemirga uzatdi. – Antiqa hidi bor. Qandaydir giyoh Alishsa kerak ichiga. Bodiyon hidiga o‘xshaydi, – dedi.

-Rahmat. Choydan bir ho‘plam icharman, labim qurib qolayapti, lekin non yegim yo‘q, – dedi Mirtemir.

-Yo‘limiz hali uzoq. Buning ustiga shudgorga tushdik, yurish og‘ir. Bir burda bo‘lsa ham yeb olsangiz kuch berarmidi?

Shudgor… Mirtemir atrofga nazar soldi. Har yer – har yerdan bug‘ ko‘tarilmoqda. Demak, kun ochiladi. Har holda ikki-uch kun oldin shivalab yomg‘ir yoqqanki, shudgorning ba‘zi joyi quruq, ba‘zi joyi loy. Quruq va ho‘l birdaniga oyoqqa yopishsa ajralishi ham qiyin ekan. Tuflidan ajralsin, deya oyoqni biror kesakka urasiz, yana bir parcha loy osiladi. Sudrab ketaverasiz… og‘ir. Oyog‘ingizni orqaga tortayotganga o‘xshaydi. Tizzalar sancha boshlaydi. Birdaniga loy uziladi. Yengil tortasiz. Lekin bu yengillik uzoqqa cho‘zilmaydi. Oyog‘ingiz yana og‘irlasha boradi.

Buning ustiga Mirtemirning oyog‘idagi tuflisi nobop. Osti nozikligi bir taraf, poshnasini tilayotgani, “urayotgani” ikkinchi taraf. Shoshganda oyog‘iga to‘g‘ri kelganini “ilintirgan”da. O‘sha payt oyoq kiyimi xayolga kelarmidi? Endi o‘ylasa oyoq kiyimi ham juda muhim ekan. Hozir boshqa dardi yo‘q. Xayoli harchand boshqa tomonlarga ketib qolmasin, oyog‘ining og‘rig‘i ortga tortadi. To‘xtab, oyog‘iga qaragisi kelardi-yu, Ahmaddan uyalardi. U ketib borardi. Ancha oldinda.

Tangri yordam beraman desa, eng e‘tiborsiz daqiqada ham dastaklashning yo‘lini topadi. Mirtemirning ko‘zi shudgor o‘rtasidagi toshbaqaga tushib qoldi. “Yoppirim, bu yerda nima qiladi? Qanday kelib qoldi ekan? Balki yer ag‘darilmasdan oldin kelib qolgandir? Xayriyatki, traktorning oyog‘i, zanjirlari ostiga tushmabdi. Necha kundir bu yerda ekan? Balki oilasi bordir buning ham? Qayerda qoldi ekan? Qanday qismat ayirdi ularni? Dunyo qiziq. Toshbaqalar orasida kin, adovat, ta‘qib, quvg‘in yo‘q. Bu ishlarni qoyilmaqom qilib bajaradigan mirshablari yo‘q. Lekin shunga qaramay bu poyonsiz shudgor o‘rtasida qolgan. Na o‘t bor, na suv. Ammo yashayapti…

Uzoqdan chalingan hushtak sasi Mirtemirning xayolini bo‘ldi. O‘h, ho‘, Ahmad uzoqlashib ketibdi. U qo‘li bilan tezroq keling, ishoratini qildi. So‘ng shudgor etagi tomonni ko‘rsatdi. Uzoqda nuqta ko‘rindi. Nuqta yurib borayotganiga ko‘ra mashina bo‘lishi kerak. Demak yo‘l. Balki… Yana hushtak… Ahmad bir narsani topgandek, qo‘li bilan “Tez kel” ishorasini qilardi.

Mirtemir loyli oyog‘ini sudragancha ilgari ketdi. Ahmadning yoniga yetib kelganda o‘pkasi og‘ziga tiqilgandek arang nafas olardi.

-Nima gap? -dedi u Ahmadga.

-Ko‘rmayapsizmi?

-Nimani?

-Mana bu toshni, mana bu buloqni…

Mirtemirning yuzi yorishdi. Darvoqe, qanday ko‘rmadiykin? Ha, ba‘zan inson ko‘zi ochiq bo‘la turib ham oldidagi narsani ko‘rmaydi.

-Xudoga shukur, o‘tirib hordiq chiqaradigan joy ham topdik, hatto bulog‘i bilan. Buning ustiga yo‘l ham yaqin ekan. Yarim soatlik yo‘l… Qani o‘tiring… Mirtemir dasturxonni ham ko‘rmabdi. Tosh ustiga Alingan belbog‘da shirmoy non to‘g‘rab qo‘yilgan, yonida po‘sti artilmasdan ezilgan piyoz.

-Piyozni qayerdan oldingiz?

-Yo‘lga piyozsiz chiqadilarmi? Cho‘ntakka bittasini tashlab qo‘ygandim.

Mirtemir tegirmon toshi kabi katta va yoyiq toshning bir chetiga o‘tirarkan, yana oyog‘i esiga tushdi. Paypog‘i ho‘l edi. Chiqarib, qarasa poshnasi g‘ijja qon. “Shunisi kam edi”, deb o‘yladi.

-Eh, he, ilgaridan yarasi bormidi yoki yo‘lda bo‘ldimi? – so‘radi Ahmad.

-Har holda bojamning tuflisini kiyib chiqqanim ayon. Ikkimizniki ham bir xil. Faqat bittasi katta, bittasi kichik.

Ahmad xayoliga latifa kelgan kishidek jilmaydi. Lekin hazilning joyi emas edi.

-Chorasi bor, – dedi u. – Endi tuflining orqasini bosib yurasiz. Mayli qo‘lingizni yuving. Biror narsa yeb oling, ketamiz.

Mirtemir toshbaqani o‘ylay boshladi. Balki uning so‘ng omadidir bu? Balki bu damni kunlar davomida kutib yotgandir? Shunday poyonsiz shudgorda nega uning oldidan chiqdi?

Ha, Mirtemer qancha odamlarga yaxshilik qildi. Shudgor o‘rtasida qolib ketganlarni olib chiqdi. Balki shularning javobidirki, o‘limdan qoldi.

U o‘rnidan turib kelgan tomonga yurib ketdi.

-Qayoqqa?

-Toshbaqani olib kelayin…

-Qanaqa toshbaqa?

Ha-ya, Ahmadga aytmabdi. Ikki og‘iz qilib tushuntirib berdi.

-Men bo‘lsam, charchab to‘xtab qoldingiz, deb o‘ylabman. Siz toshbaqani ko‘ribsiz-da!

Ahmad ham uning yonida borardi. Ammo toshbaqa qayerda edi? Somon qopning ichiga tushgan ignani toping-chi? Topolmaysiz. Ammo qopni ko‘tarsangiz, igna yelkaga botishi hech gap emas. Xuddi shunga o‘xshab, toshbaqani uchratib qoldi… Lekin nega ninaga o‘xshatdi birdan. Yo‘q. Toshbaqa xosiyatli deyishadi.

-Qayerda edi? – deb so‘radi u.

-Mendan so‘rayapsizmi? O‘zi rostdan ham toshbaqani ko‘rdingizmi? Tag‘in sarob bo‘lmasin, – dedi Ahmad.

-Sarob… Shudgorda ham bo‘ladimi?-Toshbaqa shudgorda bo‘lsa, demak sarob ham ko‘rinishi hech gap emas.

Ular oxiri oyoq izini aniqlashdi. Keyin shu iz bo‘yicha biri chap tomonni, ikkinchisi o‘ng tarafni qidirib yura boshlashdi. Osmon uzoq, yer shudgor. Toshbaqa esa yo‘q.

-Nima qilamiz? – dedi Ahmad.

-Topamiz, – javob qildi Mirtemir.

–Bizni izlamayotganlaridek gapirasiz-a? Buning ustiga oyog‘ingiz…

-Bizni astoydil izlasalar topadilar. Ammo kattalar buyuradi, bu yoqdagilar yo‘ligagina izlaydilar.

-Unday ekan, nega shudgordamiz? Yo‘lga chiqaylik.

-Hazillashdim, taqsir. Toshbaqani astoydil izlaylik, dedim-da.

-U shu qadar muhim-mi?

-Muhim. Ikkimizning ham holimiz ayni. Uni qutqarish uchun Tangri shunday bepoyon shudgorda bizga ro‘baro‘ qildi. Biz esa… Meni qutqarishdi. Uni esa…

-Shoir bo‘lib ketdingiz!

-Mayli, siz qaytib, choy ichib turing, men uni topaman.

-Men bo‘lsam topdim, – dedi Ahmad, – ana…

Ular birdan kallasini toshi ostiga bekitib olgan toshbaqaga egilishdi. Boshlari bir-biriga urildi.

-Demak, Siz…, – dedi.

-Siz qutqarishingiz kerak ekan.

Ammo Mirtemirning javob beradigan holi yo‘q edi. Ko‘z oldida yulduzlar uchib yurgandek bo‘ldi. Boshi devorga urilgan kishidek, bir lahza muallaq bo‘shliq qo‘ynida qoldi. Shudgorning bir tomoni ko‘tarilib osmonga ulashib ketdi. U tiz cho‘kib qoldi. Va… xayoli birdan oyog‘iga qarab yugurdi. Demak, oyog‘i og‘riyapti, boshi emas. U o‘rnidan turaman deganda Ahmad qo‘ltig‘idan tutdi…

Ular toshbaqani buloq bo‘yidagi o‘tlarning ichiga qo‘yib yuborishdi. Mirtemir ilk bor toshbaqaning xuddi qo‘y kabi o‘tni “chitir-chitir” yeyishini ko‘rdi. Balki ilgari ham ko‘rgandir. Lekin bu qadar e‘tibor bermagandir. Nima bo‘lganda ham u yengil tortdi.

-Tamom, qutildik, qo‘lga tushmaymiz endi, – dedi u.

–Nima, qo‘lga tushish niyatingiz ham bormidi?

Bu savolga Mirtemirning javob bergisi kelmadi.

-Toshbaqani olib ketamiz. Adrga chiqsak qo‘yib yuboramiz, – dedi.

-Zotan mening qo‘lim band, mashrafa, belbog‘…

-O‘zim olib boraman. Bu mening omadim. U yo‘limdan chiqdi. Qismatimiz ayni ekan…

Ular uzoqdan ko‘ringan va g‘oyib bo‘lgan nuqta tomonga qarab yurishdi. Bu paytda kun biroz ochilgan, quyuq bulutlar bag‘rini yorib lip-lip etib bo‘lsa-da ko‘rinib turardi. Qora bulutlar esa loyqa ariqning suvi kabi bosa-bosa oqib borishardi…

20. ANBAR XOLA

Katta yo‘l deganlari ilon izi yo‘l ekan. Ora-burada mashina yurganiga ko‘ra, bu yaqinda biror qishloq bor. Ular shu umidda adrni oshgandilar, qishloq emas, katta kasaba ko‘rdilar. Ammo bu ularni sevintirmadi.

-Bormaymiz, – dedi Ahmad.

-Chetlab o‘tib ketaveramiz, – javob qildi Mirtemir.

-Umuman kunduz kuni dam olib, kechasi yurish kerak. Menimcha ana u daraxtzorga qadar borsakda, o‘sha yerda oqshomni kutsak.

-Mayli-yu… lekin kasaba chetidagi uyni ko‘rayapsizmi? – dedi Mirtemir. – Tomi biror narsa bilan qoplanmagan. Hovlisining ham devori yo‘q. Bir g‘arib odamning uyi. G‘ariblar esa mard bo‘ladi. O‘sha yerga boramiz.

-Zarracha tahlika bo‘lsa ham chetlab o‘tmoq kerak, – e‘tiroz bildirdi Ahmad.

-Tahlikani chetlatib yashash qiyin. U kutilmaganda keladi. To‘g‘rirog‘i u yonma-yon yashaydi.

-Demak fikringiz qat‘iy, kettik bo‘lmasa…

Hovliga yaqin kelganlarida bir kampir sigir sog‘ayotganini ko‘rishdi. Mirtemirnning yodiga bolaligi tushdi. “Sariq” laqabli sigirlari bor edi. Oyog‘ini bog‘lab, keyin sog‘ardilar. Rahmatli onasi sahar sigir oyog‘iga o‘ralgan ipni ushlab turish uchun kimnidir uyg‘otishi kerak edi. Bolalar o‘zaro navbat qilib olishgandi. Onasi esa ko‘pincha Mirtemirni uyg‘otardi.

-Tur bolam, suyanganim san, sendan boshqasining menga yordam bergisi kelmaydi. Hammasini sotib senga yediraman, – derdi onasi.

Bir kuni sigir oyog‘idagi ipni tutib turarkan, “Rostdan ham opalarimni sotasizmi?” deb so‘radi.

-Bolam, qiz birovning moli. Sotsam-sotmasam chiqib ketishadi. Sotish degan gap uzoq qishloqlarda bor. Biz esa o‘zimizdan qo‘shib beramiz. Qiz chiqqan uy huvillab qoladi, kelin kelgan uy guvillab…

Onasining gaplarni terib-terib, shirin ovozda so‘zlashiga mahliyo bo‘lib, ip uchini qo‘ldan chiqarib yuboribdi, “Sariq” qars etib chelakni tepib yubordi. Seskanib ketgan onasi orqaga yiqildi.

-Ha, yer yutgur, oyog‘ing sinsin…, – dedi arang o‘rnidan turib.

Mirtemir esa qo‘rqib qolgandi. Birdan issiq qo‘l boshini siladi. Onasi uni bag‘riga bosdi.

-Qo‘rqma bolam, – dedi. – Faqat oqshomgi sut oz edi. Buni ham ko‘shib bozorga olib borardik. Endi o‘zimiz ichamiz. Qaymog‘i esa seniki…

Shu payt “Sariq”” Mirtemirning onasini ham tepib yubordi. U egilib qolgandi sigir yana tepdi. Bu safar ona qabirg‘asini tutamlagancha “ih”-“ih”lab o‘tirib qoldi. Mirtemir oxurga tirab qo‘yilgan belkurakni olib sigirning oyog‘iga ura boshladi.

-Urma bolam, urma, jonivor qarg‘aydi, qarg‘ishi yomon, urma, deya uning qo‘lidan belkurakni olib o‘zi urdi “Sariq”ni. Keyin esa yoniga borib boshini siladi.

-Juvonmarg bo‘lgur, nega bunday qilasan? Yo bolangning haqini hech kimga berging yo‘qmi? Mirtemir buzoqni yechib yubor, bolam, men egila olmayapman. Ha, “Sariq” bo‘lmay ket-a, qabirg‘amni sindirdingmi, deyman?..

…Mirtemir sigir sog‘ayotgan kampirni orqadan onasiga o‘xshatdi.

-Onalar bir-birlariga o‘xshaydilar, – dedi so‘ngra. – Ammo topdim. Bu yangi gap, yozib qo‘ying.

-Onalar bir-birlariga o‘xshaydilar, bolalar esa yo‘q, – qo‘shimcha qildi Ahmad. – Yozib qo‘ying!

-O‘zimga qoldi yozish. Demak, shu hovliga kiramiz.

-Ammo kiradigan darvoza yo‘q.

-Faraz qilamiz. Kambag‘allar faraz bilan yashaydilar. Bu kampir ham o‘z hovlisi, darvozasi borligini faraz qiladi. So‘ramasdan kirishga qo‘ymaydi…

Ular kampir sut sog‘ib bo‘lguncha kutib turdilar. “Ham sersut ekan, xam yovvosh” deb o‘yladi Mirtemir. Kampir buzoqni qo‘yib yuborib, chelakni qo‘liga olgach, ularni ko‘rib qoldi.

-Zimnamermi, debman, – Kelinglar. Bugun yerni o‘lchash uchun zimnamer kelishi kerak edi-da. Voy, sen, bolam, Mirtemir emasmi, ha, o‘sha, televizorda chiqadigan? Ha, aylanib ketay, qoqindiq, seni ham ko‘radigan kun bor ekan-a?

U Mirtemirni xuddi o‘z o‘g‘lidek bag‘riga bosib, yuzlaridan cho‘lpillatib o‘pdi.

-Kino olishga keldingmi, bolam? – deb so‘radi kampir.

-Yo‘q, onajon, o‘zimiz kino bo‘lib yuribmiz.

-Voy, voy, uni qara tovushlari aynan o‘zi, ha, ha, o‘zingsan, Mirtemirsan… Nima bo‘lganda ham kelganing yaxshi bo‘ldi. Xudoyimdan aylanay, seni ko‘rsatdi, menga. Shunaqa dardim ko‘pki, kinoga olsang, hammani yig‘latasan. Darrov ishga o‘tdim. Kampir qalampirni eslatadi, ham achchiq, ham ishtaha ochar. Men achchiqdan boshladim. Qani enaginam, uyga kiringlar, hozir choy qo‘yaman…

Kampir ichkariga kirar ekan,

-Bu yog‘i qanday bo‘ldi? – dedi Ahmad Mirtemirga.

-Hammasi stsenariy bo‘yicha. Peshonaga yozilgani bo‘ladi. Men qayoqdan bilardim, yetmish yoshli kampir bir ko‘rishda tanishini?!

-Xullas, chiqib ketishimizga tobora ehtimol ozaymoqda.

-Ehtimol ozaysa, ehtimollar nazariyasi bor. Qoziq boshiga musht kelishini bilganda balki qoziq bo‘lmasdi, agar qoziq bo‘lish ehtimoli o‘z qo‘liga berilganda.

-Demak uyga kiramiz.

-Siz kiravering, men xolaga tushuntiraman.

-Hali hamma gapni aytasizmi?

-Aytish kerak. Bo‘lmasa…

Ahmad ichkariga kirarkan, Mirtemir oshxona tomonga yurdi.

-Enajon, ke, – dedi kampir. – Bugun posyolkada ma‘raka bor. Kelganingni hammaga aytaman. Men ham bir maqtanay. Bir paytlar katta shaharga borganimda tanishgandim, meni so‘roqlab kelibdi, deb aytaman…

Mirtemir bor gapni kampirga anglatdi. So‘ng:

-Ma‘rakada gapirib yurmang, keyin Sizni ham so‘roqqa tortishadi, – dedi.

-Meni nima ham qilishardi? Bir oyog‘im go‘rda bo‘lsa?! Boya aytmasam ham endi aytaman! Karimov nima qilayotganini bilib olishsin. Keyingi vaqtda ko‘rinmay qolganingdan ham sezgandim. Hatto ba‘zi gaplar yetib keluvdi, ammo ishonmovdim. Qara-ya hammasi to‘g‘ri ekan.

-Enajon bizga yordamingiz kerak.

-Yordam sendan aylansin, bolam. Ammo Karimov televizorga chiqsa, shunaqa gapiradi-ki, hammani ishontiradi. Butun ayb atrofdigilarda ekan, deb o‘ylab qolasan. Ba‘zan yig‘lagudek bo‘lib ketadi. Ammo men ishonmasdim. O‘zi yig‘lagudek bo‘lsa ham ko‘zi kulib turardi. Ko‘zi odamni masxara qilayotganga o‘xshardi. Hamma ham bir emas. Ishonishadi. Sen majlisda bir nima deb yuborgan ekansan, qancha gap-so‘z bo‘ldi. Biri to‘g‘ri aytdi desa, biri mahmadana ekan, kattalarning yuziga “chopdi” deydi. Bular yo kattalarning, ya‘ni o‘zimizning posilkadagi kattalarning xotinlari yo yaqinlari. Aslida ular ham gapning gugurt qutisini biladilar, qachon yonib, qachon o‘chishini mendan yaxshi biladilar, ammo yuzlari boshqa, ichlari boshqa. Qachon boshlariga bir ish kelsa ko‘zlari ochiladi… Ha, mayli, sizlarga ana u issiq uydan joy to‘shab beray, uxlanglar. Halizamon zimnamir keladi. O‘g‘limga xam xabar yuboray, kelsin, bo‘lmasa bu zimnamir hammayoqni o‘lchab, garang qiladi.

Uyimni buzishmoqchi. Posilkaga yarashmas emish. Buzdirmayman devdim, tomorqamni o‘lchashga qo‘ydilar. Qani ichkariga kir, kelib qolsa ko‘rmasin. Ularni go‘rba-go‘r etsam, ma‘rakaga borib qaytaman. Bormasam “Lakki xola” nega kelmadi, o‘lib qoldimi, deb shubha qilishadi. Kelib osh damlayman…

Mirtemir uyga kirayotganda, kampirning “vah” deb yuborishidan cho‘chib ketdi.

-Vah, vah, vah, bolam! Oyog‘ing qonsho‘rva bo‘lib ketibdi-ku! Ha, yigit yiqilgurlar-a! Bu bola senlarga nima qildi? Haqni aytsang Haqdan yeysan, deganlaridek bo‘lib chiqdi. Hozir tog‘orada suv olib kelaman. Margansofka ham bor. O‘zim yuvib qo‘yaman…

Xola bir zumda tog‘ora ko‘tarib keldi.

-Qani oyog‘ingni tiq. Men o‘zim yuvaman.

-Yo‘q, enajon, o‘zim…

-Enajon degan tilingdan aylanay, odam o‘z enasiga ham inonmaydimi?

Mirtemirning ko‘ziga yosh seli keldi. Oyog‘iga issiq suv tegishidanmi yoki bu qaqajon kampirning mehridanmi erib ketdi. Ammo yosh selining yo‘lini to‘sdi. Xuddi ko‘ziga xas kirgani kabi “Bir narsa ko‘zimga kirdiyov” degandi tovushi titradi. Lekin bildirmadi. Kampir o‘tirib olib uning oyog‘ini yuvardi. Bir tomondan o‘zi xam yuva boshlagandi, kampir:

-Sen qo‘lingni kir qilma bolam, aziz bolam, – deb Mirtemirning qo‘lini tog‘oradan chiqardi.

Mirtemirning yodiga buvisi tushdi. Boyadan beri bu kampirning yuzidagi mehr kimnidir eslatayotgandi. Ha, Anbar buvisi. Faqat buvisi oz gapirardi. Ammo juda o‘xshab ketadigan tomonlari ko‘p.

Har oqshom tog‘orada issiq suv keltirib, Mirtemirning oyoqlarini yuvardi. Olti yoshga qadar buvisinikida yashadi. Shu qadar ko‘p shirin xotiralari borki, aytsa birov ishonmaydi. Olti yoshdagi gaplar esda turadimi, deydiganlar qancha. Ammo Mirtemir hatto buvisining oyoq yuvgandan keyin barmoqlarini tortib-tortib qo‘yishiga qadar eslaydi.

Anbar buvi… oyoqlarini yuvmoqda…

Kayfiyati chog‘ligidanmi, oyoqlarini issiq suvda yuvgandanmi, charchaganidanmi Mirtemir toshdek qotib uxladi. Bir payt uyg‘onsa, Ahmad deraza pardasidan tashqarini poylayapti. Oqshom tushib qolibdi. Qadam tovushlari, shovqin… Mirtemir ham parda orasidan qaragandi ko‘zi mirshabga tushdi. U supaning ustida u yoqdan bu yoqqa, bu yoqdan u yoqqa borib kelayotgandi.

-Somonxona shu yer ekan, – dedi Ahmad.

-…

Mirtemir “Nega kutishayapti? Markazga xabar qilishgan bo‘lishsa odam kelishini kutishayaptimi?” deya o‘yladi. Ammo qanday xabar topishdi? Nahotki kampir og‘zining bir chetidan qo‘yib yubordi? Yo‘q, yo‘q, hech bo‘lishi mumkin emas.

-Nima qilamiz? – dedi Ahmad.

-Kutamizmi? Yo‘q. Chiqamiz. Mirshab bir o‘zi. U ham odam. Tushuntiramiz. Tushunmasa boshga kelganini ko‘ramiz. Kutish esa vahima.

-Yaxshilab o‘ylab ko‘raylik.

-O‘n marta o‘ylasak ham, devorni teshib chiqib ketish imkoniyati yo‘q. Eshik esa bitta. Baribir shu eshikdan chiqamiz. Qancha tez chiqsak, shuncha yaxshi.

Mirtemir apal-tapal kiyindi-da yo‘talgancha “Biz uyg‘oq” ishorasini berdi. Militsioner eshitmadi shekilli borib kelaverdi.

-To‘xtang, – dedi Ahmad eshik tomon yurgan Mirtemirga. – Xom ish qilib qo‘ymaylik. Balki militsionerning xabari yo‘qdir? Balki uning kampirda biror ishi bordir?

Mirtemir turgan joyida qotib qoldi. Nega bu tomonini o‘ylamadiykin? Darvoqe, kampir yer o‘lchovchilar keladi degandi. Biror gap chiqqan bo‘lsa-chi? Masalan, kampir ularni yaqinlashtirmay quvgan bo‘lishi mumkin!

-Demak, demak, ikkinchi eshik ham bor ekan.

-Izlasalar uchinchisi ham topiladi, – dedi jilmayib Ahmad. Shu payt tashqaridan ovoz keldi.

-Hov, Iskandar, kiraver, guldur-guldur ovoz kelayapti. Uyg‘onga o‘xshashadi. Turishsin, osh tayyor.

-Ena noqulay bo‘larmikan, o‘zingiz kiraqoling…, – dedi mirshab

-Biz o‘zimiz chiqayapmiz, – dedi yengil ovozda Mirtemir.

-Chiqmang, chiqmang, men o‘zim ichkariga kiraman, – deya mayor ostonani hatlab uyga kirdi. – Assalomu alaykum, xavotir olmanglar, hammasidan xabarim bor. Hatto rasmingiz ham keldi. Katta mukofot qo‘yilgan.

Mirtemir mayor bilan ko‘risharkan:

-Qancha mukofot qo‘yishibdi? – dedi kulimsirab.

-Yigirma milyon so‘m va bitta yengil mashina, bunga qo‘shimcha unvon…

-Demak, sizni tabriklasa bo‘ladi, oling shu pulni, mashinani va unvonni. Evaziga mana shu uyning tomini shifer qilib berasiz.

-Mirtemir aka, biz bunday yolg‘onlarga ishonsak yoki sotilsak, eng kamida Ichki ishlar vazirining o‘rinbosari bo‘lardik. Tomga kelsak, enam istamaydilar. Yangi uy qurib qo‘yibman, bormaydilar.

-Rostdan ham o‘g‘illarimisiz?

-Aks holda bu yerda nima qilaman? Ikki o‘g‘ilmiz. Ukam sovxozda, traktorchi. Men suv olib kelay, qo‘lni yuvinglar, osh tayyor.

-Yo‘q, uzimiz tashqariga chiqamiz.

-Yarim soatda butunlay qorong‘u bo‘ladi, keyin chiqasiz. Shunday ham sizni bolalar ko‘rishibdi.

-Yo‘g‘e, qayerda ko‘rishibdi? – suhbatga aralashdi Ahmad.

-Qabristonning yonida.

-Qabriston?

-Ha, yuqorida eski qabriston bor. Sizlar e‘tibor bermagan bo‘lishlaringiz mumkin. Xarobaga aylangan. Ammo tepalikdan hamma joy ko‘rinadi. Bolalar mol boqib yurishgan ekan, uzoqdan sizni ko‘rishibdi.

-Tanishibdimi?

-Xudoga shukurki yo‘q. Ammo momoyning uyiga o‘g‘ri keldi, deb aytishibdi.

-Siz shuning uchun keldingizmi?

-Shu kunlarda posyolkaga o‘g‘ri oralagan. Ikki-uch kishining qoramolini olib ketishdi. Shu sabab hamma hushyor. Xayriyatki, bo‘limga xabar kelgach, o‘zim yo‘lga chiqdim. Yigitlarni yubormaganim yaxshi bo‘libdi. Enam yer o‘lchovchilar keladi, degandilar, bolalar balki adashtirgandir, deb o‘yladim. Ammo ko‘nglim tinchimadi. Bir xabar olayin, dedim.

-Iskandar, o‘g‘lim, mendan ham ko‘p gapirasan-a? – oshxonadan kampirning ovozi keldi.-Men oshni suzdim. Mehmonlarni katta uyga boshla, o‘sha yerda gaplashasizlar.

-Kechirasiz, enamning ismlari nima? – deb so‘radi Mirtemir mirshabdan.

-Anbar…

-Yo‘g‘e…

-Nega ajablandingiz?

-Buvimning ismlari ham Anbar edi. Boya “Buvimga o‘xsharkanlar” deya o‘ylagandim, shuning uchun.

-Buvingiz emas, enangiz bu kishi. Sizni shu qadar yaxshi ko‘rdilarki, televizorda chiqqan kuningiz bayram. Men ba‘zi ko‘rsatuvlaringizni videokasetaga yozib olganman. Biznikiga faqat shuning uchun boradilar.

-Rahmat. Ko‘nglim uchun gapirayapsizu, ammo…

-Ammo-pammosi yo‘q, televizor bilan videomagnitofonni olib kelaman, istasangiz uyga boramiz. Qorong‘uda hech kim tanimaydi.

-Ishondim, ishondim…

-Bo‘lmasa, marhamat, qarshidagi uyga. Bu xonaning ikki eshigi bor. Biri oshxonaga ochiladi biri bu tomonga! – dedi mayor.

Oshdan keyin:

-Ertaga ham shu yerda qoling, – dedi mayor. – Men vaziyatni o‘rganaman. Shunga qarab plan qilamiz. Xudo xohlasa eson-omon chiqib ketasiz.

-Siz ham “vatan xoini”ga sherik bo‘layapsiz, – hazil qildi Mirtemir.

-O‘sha bitta odam vatan bo‘lsa, men xoinman. Ammo biz tushungan Vatan boshqa. Biz tushungan Vatan Sizni sevadi.

-Rahmat. Ammo biz yo‘lni davom ettirishimiz kerak, – dedi Ahmad. – Men ham ko‘p qolib ketsam qidirishadi. Qolaversa kundan-kunga bosqi kuchaymoqda. Qarindoshlaridan yaqini, keyin do‘sti bo‘laman. Qidirishlari aniq.

-Bizga ham buyruq uch marta takror keldi. Hozir posyolkada rasmingiz osiqlik. Demakki, hamma joyda shu hol. Biror qishloq yo shaharga kirmasdan, tog‘u toshdan yurmoq kerak. Mashina, avtobuslar ham xavfli. Chunki haydovchilarga ham topshiriq berilgan. Xullas, Karimov sizni chiqarib yubormoqchi emas.

-Unda biz ertaroq yo‘lga chiqaylik. Kechasi yurib, kunduz dam olamiz.

Mayor uzoq o‘ylab turdi-da:

-Ukamni chaqiray. Traktori yangi. Baxmalga qadar olib borsin. Traktorni birov to‘xtatmaydi. Qolaversa uning ukamligini ham bilishadi. Baxmaldan keyin qo‘shni jumhuriyatga yaqin qoladi. O‘tib ketasizlar.

Mayor chiqib ketdi-da tez qaytdi. Oradan yarim soat o‘tmasdan traktor ovozi eshitildi. Mirtemirlar ko‘zg‘alisharkan, Anbar xola to‘n va do‘ppi olib chiqdi.

-O‘g‘lim, senga ataganman buni. To‘nni o‘zim tikkanman. Do‘ppi esa vodiydan kelgan.

-Enajon, bizni uyaltirayapsiz…

-Ana ular uyalsin, seni shu ko‘yga tushirib. Ha, ularga ham Xudoning atagani bor hali… To‘nni kiyib olsang birov tanimaydi, ham issiq, ham sovqotmaysan…

Ular xayrlasharkanlar Anbar xola ko‘ziga yosh oldi:

-Enangni qayta ko‘ra olmaysan… Qayda bo‘lsang ham boshing omon bo‘lsin, – dedi va Mirtemerni quchoqlab yig‘ladi.

-Enajon sekin, birov eshitib qolmasin…

-He, o‘sha biror-mirorni ham…

Anbar xola jahli chiqqan bo‘lsa-da, so‘nggi so‘zlarini pichirlab gapirdi:

-Sen ketgandan keyin hamma gapni haloyiqqa aytaman, bilib qo‘yishsin.

-Enajon, Iskandar akaga ziyoni tegadi. Iltimos, oramizda qolsin, – dedi Mirtemir.

Ammo kampir indamadi…

Traktor “sakray-sakray” ilgarilab borardi. Uch kishi kichik kabinaga arang sig‘ishib o‘tirishgani uchun bir zayilda “sakrardilar”. Traktorchi yigit kamgap ekan, ikki soatda bir og‘iz gapirmadi. Mirtemir buni oqshom chog‘i bezovta qilishgani, kun bo‘yi charchaganidan bo‘lsa kerak, deb o‘yladi va xijolat chekdi. Bir joyga borib traktor to‘xtadi.

-Akam shu yerga qadar degandilar…

-Bu yer qayer?-so‘radi Mirtemir.

-Yo‘l bo‘ylab ketaverasizlar, bu yog‘i tinch. Ikki-uch soatda qo‘shni jumhuriyatga o‘tasizlar. Chegaraga yaqin qolganda adrdan yuringlar. U yerda ko‘zga ko‘rinmagan yaxshi. Mana bu ikki tayoqni olinglar, it degan narsa ko‘p bu yerlarda, – dedi u, – keyin xayrlashish uchun ikki qo‘lini uzatdi. Qo‘lida bir nima bor edi.

-Bu nima? – so‘radi Mirtemir.

-Aka, enam berdilar, olmasangiz bo‘lmaydi, momoy niyat qilganlar, iltimos, men kelgunga qadar shuni o‘yladim. Olmasangiz nima qilaman, deb o‘yladim. Siz enamni bilmaysiz, gaplari ikki bo‘ldimi, tamom, olam omonat bo‘ladi.

-Ammo bizga pul kerak emas. Qolaversa shunday ham boshga qadar qarzga botdik, enangiz, akangiz oldida… Endi…

-Aka, ko‘p emas, besh yuz so‘m. O‘nta non bermaydi bu pulga, qadri yo‘qoldi pulning. Ammo enam nafaqa pulidan yiqqanlar. Mayda so‘mliklar bo‘lgani uchun ko‘p ko‘rinayapti.. Men ham enamga buni tushuntirdim. Lekin “Mayli, o‘nta bo‘lsa ham non oladi, o‘zim berardimu xafa bo‘lishadi deb akang qo‘ymadi”, dedilar.

Traktorchi o‘jar chiqib qoldi. Oxiri Mirtemir:

-Ilgarigi sharoitda olsak pora bo‘lardi, hozirgi holimizda gunohi bo‘lmasa kerak, – dedi-da pulni oldi. – Mayli, ishqilib bu yaxshiliklarni, bu qarzni qaytarish imkonini bersin.

-Ilohi omin, – dedi traktorchi va yugurib kabinaga chiqdi. U jo‘nab ketgandan keyin Ahmad:

-Pul o‘ziniki. Ammo…

-Qayerdan bildingiz?

-Uyda kampirdan “Ena pulingiz bormi?” deb so‘raganini eshitib qoldim. Yo‘lga chiqayotgani uchun cho‘ntagim quruq bo‘lmasin, deb o‘ylayapti shekilli deya tushundim.

-Balki kampir unga ham bergandir?..

-Yo‘q, besh yuz deganini ham eshitdim. – Lokator bo‘ling-e… Lekin nega berdi pulni?

-Yana qaytib kelishingizga umid bog‘ladi.

-Ha, bu xonadonga albatta kelaman, ammo ismini ham so‘ramabmiz.

-Hechqisi yo‘q. Iskandarning ukasi, Tursunboy…, – dedi Ahmad.

-Qayerdan bildingiz?

-Lokatordan!..

Ular tayoqlarini yelkaga qo‘yib qorong‘ulik qo‘yniga sho‘ng‘idilar. Osmonning olis nuqtalarida ko‘rinayotgan yulduzlar ham ular bilan yo‘lchilikka chiqqan kabi “yurib borardi”. Ammo oy ko‘rinmasdi. Har holda qaysi bir bulut to‘dasining ortida qolgan bo‘lsa kerak. Darvoqe, tun uzoq. Oyning esa chiqishi, ko‘rinishi muqarrar.

21. KARIMOVNING KEChINMALARI

Karimov majlislar binosiga kirib kelganida boshining og‘rig‘i tinmagandi. Go‘yo boshi shishib, arining uyasiga aylangan, son-sanoqsiz arilar g‘uvillagancha tashqariga chiqishga uringandek bosh devorlarini tirmalayotganga o‘xshardi. U yordamchisidan ikkita pantalgin dorisi olib ichdi. Keyin majlislar zaliga qarab yurdi.

Minbarda Oliy kengash raisi va uning uchun maxsus joy ajratilgandi. Har doim majlisga kirib kelganda oyoqda turib qarshilagan millatvakillari bu safar unga parvo ham qilmadilar. Avvaliga “majlis boshlangani uchun shunday bo‘ldi”, deb o‘zini ovutmoqchi bo‘ldi, keyin yuragi orqaga tortdi. Majlis zalidagi sovuq ruh uning vujudini qisib olgandek bo‘ldi. Sovuqda qolgan odam kabi etlari junjikdi. Vujudida allanarsalar “jimir-jimir” yura boshladi. So‘ngra ko‘ksida bir qurt o‘rmalayotganini his qildi. Bu qurt ko‘ksida emas, yuragining ichida ekan… Oyoqlari ham o‘ziga bo‘ysinmayotgandi. O‘ng oyog‘i o‘ng tarafga, chap oyog‘i chap tarafga tortayotgandi.

Minbarda o‘zi uchun ajratilgan joyga qadar bo‘lgan o‘n qadam masofani bosib o‘tish unga bir necha chaqirimdek tuyuldi. Joyiga yetib borganda, stulni orqaga tortish uchun qo‘li qovushmadi. Hatto qo‘llarim ham menga bo‘ysunmayapti. Nahotki, bu millatvakillariga qo‘shilib qo‘llarim, vujudim menga isyon qilsa?! Yo‘q, hali bunday isyonlar ko‘p bo‘ladi. Bu isyonlarni yengishim, yengishga o‘rganishim kerak, deb o‘yladi.

Karimov o‘z xayollari bilan olisharkan, zalda o‘tirganlarga qarash uchun bosh ko‘tarishga majoli yo‘q edi.

-Majlisni olib borish tartibi haqida qanday taklif bor?

Bu Oliy kengash raisining tovushi. Karimov kirib kelarkan hatto u ham o‘rnidan turmadi. Nahotki, kechagi voqealardan boshqacha xulosa chiqargan bo‘lsa?! Yo‘q, bu qo‘rqoq, isyon qiladigan jasorati yo‘q. Bu kabi insonlar qul kabi tug‘ilib, qul kabi o‘lib ketadilar. Isyon qilish ular uchun o‘lim demakdir. O‘rnidan turmagani esa befarosatligidan. Unga kim ham “Ho‘kiz” deb laqab qo‘ygan bo‘lsa, uzukka ko‘z qo‘yguvchi, zargar ekan. Aslida bu uzuk ham bo‘lolmaydi. Qo‘lni yo qisadi, yo kattaligi uchun barmoqdan tushib qoladi.

Karimov falsafiy mushohadalar qilayapman, deya biroz yengil tortgandek bo‘ldi va ko‘z qiri bilan asta zalga qaradi.

Alijon Qo‘chqorov degan millatvakili dehqonchasiga katta-katta qadam tashlab minbar tomon kelayotgandi. Alijonni Karimov uzoq yillardan beri taniydi. Bir vaqtlar Komfirqaning mafkura bo‘limida ishlardi. Nimadir bo‘ldi-yu uni haydashdi. U paytlarda bundaylar ko‘chada qolmasdilar. Yo ular uchun bir lavozim ochilardi yoki maoshlar haqidagi hujjatdan boshqa qog‘ozga qo‘l qo‘yilmaydigan bir idoraga rahbar etib tayinlashardi. Alijonni ham dinga qarshi ish olib boradigan idoraga rahbar qilib qo‘yishdi. Zamonning charxi aylanib, bugun u ham millatvakili.

Saylov arafasida ro‘yxatlarni nazardan o‘tkazganda bu eski kommunist, og‘zidan chiqqanini biladi, har qadamini o‘ylab bosadi, qayoqqa boshlasak, o‘sha yoqqa yuradi, deb ismi-sharifini chizib tashlamagandi. Mana endi isyonchilar safida.

Aslida buning dardi boshqa. U parlament qo‘mitalaridan biriga boshliq bo‘lishi kerak edi. Hatto suhbatlardan ham o‘tgandi. Lekin taniqli olimlardan biri shu qo‘mita raisligini istab qoldi. Alijon esa o‘rinbosarlikka tushdi. Alami ana shunda. Mendan qasd olmoqchi…

-Oliy kengash majlisini olib borish yuzasidan bir qator jiddiy takliflarni ilgari surmoqchiman, – deya oldindan yozilgan nutqini o‘qiyotgandi Alijon.

Kecha kechqurun Alijonning nima haqda gapirishini unga aytishgandi, nutqining nusxasini ham ko‘rgandi. Shu sababdanmi yoki quloqlari shang‘illayotgani uchunmi Alijonning ovozini eshitmayotgandi. Ammo uning bugunga qadar mavjud tartiblarni buzish haqida takliflar kiritayotganini bilardi. Karimovni qiziqtirayotgan narsa bunga millatvakillarining qanday munosabatda bo‘lishlari.

Bir qismi, ya‘ni isyonchilar uni qo‘llashlari aniq. Ammo qolganlari-chi? Uning o‘zi bir-bir suhbatdan o‘tkazgan, so‘ngra ro‘yxatga kiritib saylagan va “Mening komandamdan yer olasan” degan odamlari-chi? Ular nima deydilar?

Karimov zalning oldingi qatorlarida o‘tirganlarga nazar tashladi. Ularning birortasi ham unga qaramasdi. Ba‘zilarining yuzida xavotir, ayrimlari esa mamnun, yana bir qismi bo‘lsa og‘zi ochilib qolgancha hang-mang bo‘lib o‘tirardi. Har doim Karimovning ko‘zlariga tikilib o‘tiradigan, “men shu yerdaman, nima xizmatingiz bor?” degandek kiprik qoqmay qarab turadiganlar ham undan yuz o‘girishgandi.

Bu sinov deya o‘ylardi Karimov. Agar Alijonning takliflari o‘tsa, demak, isyon jiddiy. O‘tmasa bularning qanotini sindirib tashlayman. Ko‘p narsaga Ichki ishlar vaziri Kamolov ham aybdor. U ilgari xavfsizlik qo‘mitasida ishlardi. Ba‘zi millatvakillari unga qarshi bo‘ldilar. Shundan keyin Ichki ishlar vaziri etib tayinladim. Lekin topshiriqlarimni doim yetim qildi. Bir kuni “Mirtemirning tilini kesib kelasan” dedim, ammo ertasiga Mirtemir bir majlisda “Shunaqa gap tarqalgan, sizning bunday deganingizga ishonmayman”, deb suvning oldini oldi. Kecha esa Alijonni majlisga kelmaydigan qilib qo‘y, degandim. Nima emish, otilgan tosh boshining yonidan o‘tib ketganmish. Shu ham bahona bo‘ldimi? Agar shu majlisdan omon chiqsam, onasini Uchqo‘rg‘ondan ko‘rsataman!

Karimov lablari qovjirab qolganini his qildi. Esnagan kishi kabi qo‘li bilan og‘zini yopdi-da tilini aylantirib, labini ho‘lladi. Ammo labi qurib ketaverdi. Stol ustidagi bardoq esa bo‘sh. Grafindan suv quyish uchun qo‘lini ko‘tarmoqchi bo‘ldi-yu qo‘rqdi: suv to‘kilib ketsa-chi yoki grafin bardoqqa urilsa-chi? Zalda o‘tirganlar Karimovning qo‘li qaltirayapti, deb o‘ylamaydilarmi?

Karimovning ko‘zi Alijonga tushdi. U joyida o‘tirardi. Rais esa uning taklifini ovozga qo‘ymoqchi bo‘ldi. Zalda g‘alag‘ovur boshlandi. Hozir isyonchilarning planiga ko‘ra Erkin Vohidov so‘zga chiqishi kerak, deb o‘yladi va zaldan Vohidovni qidirdi. U Karimovga qarab “Ko‘nglingiz xotirjam bo‘lsin, men so‘zga chiqmayman” deyayotgandek bamaylixotir o‘tirardi. Undan keyin Ahmadali Asqarov so‘z olishi kerak. Uning qayerda o‘tirishini ham Karimov yaxshi biladi. Oldingi qatorlardan o‘rtada o‘tirgani uchun doim joyidan gapiradi. Minbarga chiqish uchun o‘n-o‘n besh kishi o‘rnidan turib unga yo‘l berishi kerak. Shu bois joyidan gapirishni afzal ko‘rardi. Karimov o‘sha tomonga qaradi, lekin Asqarovni ko‘rmadi. Demak, kelmabdi, deb o‘yladi. Bu ham qo‘rqoqlik. Sodiqligingni ko‘rsatmoqchi bo‘lsang, kelib o‘tirmaysanmi?

Ammo shu payt Karimov noxosdan Asqarovni ko‘rib qoldi. U birinchi qatorda o‘tirardi. Demak, so‘zga chiqmoqchi! Demak, kechagi va‘dasi yolg‘on! Ha, bu odamga ishonib bo‘lmaydi. O‘zining qat‘iy bir fikri yo‘q.

Karimov endi ishga kelgan paytlari edi, rus tiliga qarshi harakatlar boshlandi. O‘shanda Asqarovni televideniyega yubordi, kechqurun u bir soat rus tilining ahamiyati haqida gapirdi. “Men Namangandagi bir qishloqdan chiqqan bola edim. Kambag‘alning bolasi kiyimga pul topsa, bir burda noniga yetmasdi, ovqatiga pul topsa oyoqyalang qolardi. Ammo rus tili tufayli men odam bo‘ldim. Rus tili bo‘lmaganda olim bo‘larmidim?” deya gapirarkan, ko‘zlari namlangandi. O‘shanda Karimov uning samimiyatidan quvongandi. Ammo milliy harakat kuchayib ketdi. Karimov chiqish yo‘li yana harakatni bo‘g‘ish, bayroqni qo‘lga olish ekanini angladi, tashabbusni qo‘liga oldi. Boshqa olimlar qatori Asqarovni ham yana televideniyega yubordi.

O‘shanda u “Men ona tilimni unutish darajasiga keldim. Rus tili mening na qornimni, na tafakkurimni to‘ydirdi. Ona tilimni unutsam, bobo merosdan mahrum qolaman. Bu esa tafakkur ochligi! Bu esa manqurtlik!” deya yana nam kipriklarini silaganida Karimov uning mahoratiga qoyil qolgan edi. Agar bu odam san‘atkorlikni tanlaganda, eng mashhur artist bo‘lardi, deb o‘yladi.

Zalda g‘alag‘ovur avjga chiqdi. Shu payt Mirtemir o‘rnidan turib, minbar tomon kela boshladi. Demak, Asqarov so‘zga chiqmadi.

Ha, u o‘zining so‘zga chiqmaganini ko‘rsatish uchun birinchi qatorga o‘tirgan. Ammo bu kelayotgan jo‘jaxo‘rozning nima deyishi noma‘lum, deb o‘yladi Karimov. Erkin Vohidov bilan Asqarovning so‘zga chiqmagani katta g‘alaba. Qolganlar gapirsa gapiraversin. Bir hamla bilan yanchib tashlayman!

Mirtemir zaldagilarga qarab emas, unga qarab gapirardi. Bu bolani ilk bor qayerda ko‘rgan edim? Ha, ha, saylovlardan oldin Kattaqo‘rg‘onga borganimda ko‘rganman. U noxosdan so‘zga chiqib zaldagilarning olqishini oldi. O‘shanda shoirona gaplar gapirib, hammaning diqqatini o‘ziga tortgandi. Keyin Oliy Kengash binosida ko‘rishdik. Yigitlarimiz boshqa o‘lkalarda xizmat qilishi masalasini rayosatda muhokama etayotgandik. Shart-shurt gapirib, butun rejalarimizni buzib yubordi. Majlisdan keyin olib qolib gaplashdim

“-Uka, bu millatvakillik uzoqqa cho‘zilmaydi. Sen biz bilan birga qolmoqchi bo‘lsang, Oliy kengashda bo‘layotgan voqealardan meni xabardor qilib turasan, ya‘ni mening komandamga kirasan.

-Mayliku-ya, lekin men hali yoshman, yana qancha Karimovlar bilan ishlashim mumkin. Sotqinlik qilib uzoq yashash mumkin emas-da.

-Siz sotqinlik bilan davlatga xizmat qilishning farqini hali bilib olmabsiz. Boshingizni devorlarga urasiz hali… Karimov esa bu joyda uzoq, juda uzoq turadi, bildingizmi?”

Shu suhbatdan keyin ko‘p o‘tmay Mirtemirning nomzodini jurnalistlar uyushmasi raisligiga ko‘rsatishganini aytishdi. O‘shanda Oliy kengashdan ketsa yaxshi bo‘lardi, deya o‘yladim, ammo eng to‘polonchi xalq – qalamkashlar. Arining uyasi buzilsa tuzatish mumkin, lekin qalamkashlar g‘avg‘o boshlasa, qiyin bo‘ladi, deya boshqa nomzodni saylatib yubordim.

Undan keyin yangi ochiladigan gazeta muharrirligiga nomzodi ko‘rsatildi. Bo‘pti, yo tarbiyalayman yo quvaman, deb rozi bo‘ldim. Lekin oxirgi kun rayosat majlisida o‘z nomzodini olib, men istamagan odamning nomzodi o‘tib ketishiga sababchi bo‘ldi. Uning qalamkashlar yig‘ilishidagi gaplarini kechirgandim. Hatto rayosatdagi bu hunariga ham qo‘l siltadim. Keyin ham boshimga ko‘p ishlar ochdi. Hammasini kechirish mumkinu Oliy kengashda maktublarni o‘qirkanman noxosdan og‘zimdan chiqib ketgan gapni xalqqa yetkazganini kechirish mumkin emas. Bularning ko‘pchiligini sotib oldim, ba‘zilarini qo‘rqitdim. Qarmoqqa ilinmaganlari boshqalarini ham buzayapti.

Nazarimda eng katta xato saylovdan keyin bular olti oy mehmonxonada birga qolishgani bo‘ldi. Darhol poytaxtning har yeridan uy topib, bo‘lib yuborish kerak edi. Ammo mehmonxonada birlashdilar. Mirtemirning To‘lqin degan hamshahari bor. Juda ham mahmadona, birinchi majlisda yuzing demay, ko‘zing demay gapirgandi. Mehmonxonaga karatechi bolalarni yuborib, urdirgandim ish berdi, aqli joyiga tushdi. Hatto bugungi majlisda tarqatilgan o‘n sahifali bayonotni Mirtemir tayyorlaganini u xabar qildi. Kecha uni chaqirib gaplashish kerak ekan. Bugun Mirtemirga qarshi uni bayroq qilardim. O‘zidan bilib himoyaga chiqmaydi.

Karimov bir zum xayollaridan ayrilib, yana zalga qaradi. Ko‘zlari olma terayotgan kishining ko‘zlaridek, qatorlar orasida “yugurib” ketdi. To‘lqinni topdi. U hamshaharining gaplariga boshini siltagancha noroziligini ko‘rsatayotgandi. Karimov unga uzoq termuldi, lekin u qaramadi. Agar qaraganda “Chiq, javobini ber!” ishorasini tashlamoqchi edi.

Mirtemir esa hamon uni so‘roqqa tutayotgandi go‘yo.

Shu payt Karimovning xayolidan bundan bir necha lahza oldin qabul qilingan qaror o‘tdi. Nega qarshilik qilmadim, deb o‘yladi. Hozir butun mamlakat bu tamoshani ko‘rmoqda. Sharmanda bo‘ldim! Jonli ko‘rsatuv haqidagi qarorga nima bo‘lganda ham ruxsat bermasligim kerak edi. Matbuotni qo‘ldan chiqargan rahbar-o‘lgan rahbardir, nega bunga izn berdim?

Nahotki, jilovni qo‘yib yubordim. Yo‘q, qo‘yib yuborish mumkin emas. Xalqning podadan farqi yo‘q. Tayoq bilan boshiga urib, yo‘lini ko‘rsatib turmasang, hatto ozuqasini topib yeya olmaydi. Darvoqe, ozuqami, ovqatmi? Ozuqa deb gapirishimni ham mazax qilishibdi-ya, mana bular. Nima emish, millat ovqat yermish, hayvonlar esa ozuqa.

Ha, endi bitta-ikkita so‘zda xato qilsak ham, ota go‘ri qozixonami? Ichimda gapirsam hamma so‘zlarni to‘g‘ri aytaman, ammo minbarga chiqqanda qiynalib qolaman. Odam qaysi tilda fikrlashga o‘rgansa, bir umr shu yo‘lda qolarkan. Nima qilay, boshqa tilda fikrlab, boshqa tilda gapiraman. Bir so‘z bilan aytganda, o‘z so‘zimni tarjima qilaman. Bu oson ish emas. Mana bu tirranchalar esa bitta tildan boshqasini bilishmaydi.

Mirtemir boshqa millatvakillarini ham jovdirab qarab o‘tirmasdan minbarga chiqishga da‘vat etdi. Zalda turgan mikrofonlarning yonida navbat boshlandi. Shu payt hokimlardan biri yugurib minbarga chiqdi.

Ha, bu Nusratov edi. U Mirsaidovning soyasi. Qayerga borsa yonida. “Jiyanim” deb tanishtiradi. Uni siyosatga tortgan ham Mirsaidov. Millatvakili ro‘yxatiga ham u kiritdi. Hozir minbarga chiqartirgan ham u. Nusratov Karimovning ikki farmoni Asosiy qonunga zid ekanligini aytib, bunday holda Prezident iste‘fo beradi, dedi. Uning rus tilida gapirgani biroz foyda bo‘ldi, ko‘pchilik nima deganini tushunmay qoldi. Lekin unda ayb yo‘q. U Shukrulloning buyrug‘ini bajarayotgani uchun bu gaplar tilidan chiqmoqda, dilidan emas, deya o‘yladi Karimov. Ertaga uni yaxshilab aldasam yoki qo‘rqitsam mening to‘tiqushimga aylanadi.

Nusratov uning diktatorga aylangani haqida gapira boshladi. Buni oldin ham eshitgan edi. Birinchi sessiyada Shovruq shu haqda gapirgandi. Keyin Toyiba ham gapirdi. Bu endi ularning gaplarini ruschaga o‘girib aytmoqda. Yo‘q, buni Shukrullo aytmoqda. Chunki Shukrullo “Shunday qilsak, ana ular yana bizni diktator deyishadi” deb Karimovning o‘ziga ham aytgandi.

Ana ular… Negadir Karimov birdan “o‘lim uchburchagi” haqida o‘yladi. O‘ladigan odamning yuzida uchburchak paydo bo‘ladi. Xuddi piramida kabi. Teppa nuqtasi qoshlarning o‘rtasida, bu joyni “uchinchi ko‘z” ham deyishadi va pastki chiziq burun tugaydigan joydan o‘tadi. Olimlar buni eng muhim tomirlar to‘plangan joy deydilar. Bokschilarga shu joyga urish mumkin emas. Usta jinoyatchilar esa “o‘lim uchburchagi”ga bir musht urib, kimningdir hayotini bitiradilar. Karimov shu damda Shovruqni bir musht urgisi keldi. Keyin Toyibani. Keyin Mirtemirni… Nusratovdan esa xafa bo‘lmadi. Uni Shukrullo deb qaradi.

Nusratov minbardan tushib, joyiga “cho‘karkan”, unga yaqinroq joyda bo‘lgan Iso Xolis o‘rnidan turdi. Nahotki bu kecha oqshomgi iltimosimni qabul qilmadi, deb o‘yladi Karimov. Yana o‘jarligining quli bo‘ldimi? Umuman, bu olifta bilan odamga o‘xshab gapirishning hojati bormidi? Qara-ya, hatto majlisga tirraygan oq shim, yoqasi vayron oq ko‘ylak kiyib kelibdi. Shunday qilsam hammadan ajralib turaman, deganda. Ko‘pchilik uni “G‘arb xastasi” deydi. Gapirishida ham g‘arbga taqlid bor, kiyinishi, yurish-turishida ham g‘arbonalik sezilib turadi. Bundaylar juda tez o‘zgaruvchan bo‘ladi. Bugun G‘arbning ortidan ketsa, ertaga unga qarshi chiqishi aniq. Bir kun kelib so‘fi yo mulla bo‘lsa ham ajablanish kerak emas.

-Hayrat. Bir paytlar o‘z boshliqlarini qarsaklar bilan olqishlaydigan kommunistlar bugun jim o‘tirishibdi. Aksincha ular o‘z boshliqlariga qarshi isyon qilganlarni olqishlamoqdalar. Bu yerda katta o‘yin bormoqda. Uning nomi “Poytaxt o‘yinidir”. Shu paytga qadar bo‘lgan o‘yinlar o‘tmaganidek, bu o‘yin ham o‘tmaydi…,-deb uni himoya qila boshladi Iso Xolis.

Otangga balli, deya qichqirib yubormoqchi bo‘ldi Karimov. Yigit ekansan-ku, yigit. Boya ko‘nglimdan o‘tganlarini o‘qib o‘tirgan ekansan! Kecha kechqurun madad istaganlarim, ana u hezalaklardan bir narsa chiqmadi. Sen esa o‘g‘il bola ekansan.

Karimov bu xayollar bilan bo‘lib, Iso Xolis nutqining davomini eshitmadi. Lekin davomida ham shu ohang buzilmadi. Har holda uni himoya qilmoqda. Shunisi yetarli. Qolgani nima desa ham uni qiziqtirmasdi. Chunki u bombani portlatgandi. Yaralangan odamlarga hatto “kechirasiz” desa ham foydasi yo‘q.

Shu bois Karimov o‘z fikrlari og‘ushida suzmoqni afzal ko‘rdi.

Bu yigitni bir umr o‘ynatsam bo‘ladi. Qayoqqa tortsam o‘sha tomonga ketar ekan. Yoki u bilan ittifoq tuzsammi?  Nima bo‘lganda ham uni qo‘ldan chiqarib yubormasligim kerak. To‘g‘ri, minbarga chiqsa, sakkiz kishini yig‘latadigan qilib, qog‘ozsiz gapirolmaydi, ammo fikrlarini lo‘nda-lo‘nda holda yozib oladi va tosh otgandek otadi. Uning ham orqasidan yurganlar bor, unga ergashganlar bor. Shu bois uni qarmoqda tutishim kerak. Bunday odamni har maqomga yo‘rg‘alatish mumkin.

Iso Xolis joyiga o‘tirganda Karimov unga minnatdorchilik bildirmoq uchun ko‘zlarini tikdi, lekin uning yonidagi bo‘sh o‘rindiqqa Mirtemir kelib o‘tirdi. Ular tortisha boshladilar. Mirtemirning avzoyi buzuq edi. Iso Xolis esa unga nimalarnidir tushuntirmoqchi bo‘lardi.

O‘ng qanotdagi mikrofon yonida Murod To‘rayev paydo bo‘ldi. Karimov Iso Xolis bilan Mirtemirning tortishmasi nima bilan tugashini bilishga qiziqsa-da, xayollari Murod tomonga qochdi.

Bu nima der ekan? Rost gapiradimi, yolg‘onmi, baribir buning gapiga ko‘pchilik ishonadi, deb o‘ylay boshladi. Chunki u bilan bir viloyatda ishlaganmiz. Aslida u men poytaxtga kelganimdan keyin o‘rtaga chiqdi. Lekin mana bu olomon buni tushunarmidi? Murod saylovdan keyin Muborak shahar ijroiya qo‘mitasi raisi bo‘ldi. Darrov kommunistik partiya faoliyatini ta‘qiqladi. Prokuratura, mirshabxonaga o‘z odamlarini suqdi. Hatto xususiy televideniye ham ochib oldi. Bunga qarab turadigan ahmoq yo‘q edi. Mana endi hammasidan ajralib qolgani uchun alamzada. Murod To‘rayevning “Tumanimizdan ruslar ketib qolayapti” degani Karimovning kulgusini qistadi. Shu bois miyig‘ida kulib, boshini qimirlatib qo‘ydi-da, uning so‘zlarini tinglay boshladi.

-Olib borilayotgan noto‘g‘ri siyosat baynalminal do‘stligimizga putur yetkazmoqda. Men bu masalani hurmatli prezidentimizga yetkazdim, ammo natija chiqmadi. Aksincha ta‘qib davom etdi. Bundan bir necha kun oldin menga nisbatan suiqasd uyushtirildi. Tasodif tufayli tirik qoldim. Derazamdan ichkariga o‘q otganlarni ushlab berdim, lekin ularni qo‘yib yuborishdi…

Karimov majlis zalining birinchi qatorida o‘tirgan Ichki Ishlar vaziriga “Latta, biror ishni uddalay olmading. Albatta orqasidan g‘avg‘osi chiqadi” degan so‘zlarni nafratli nigohlariga joylab, tikilib qaradi. Vazir garchi Karimovning qarayotganini sezsa-da, Murod To‘rayev yangi bir gap aytayotgani kabi uning so‘zlarini daftariga yozib olayotgan edi.

Unga qayta-qayta tayinlagandim, deb o‘yladi Karimov. Bu ishni ustasi faranglarga topshir, ular toza ish qiladilar, istaganlarini ber, degandim. Ammo yuborgan odamlari derazadan bo‘sh uyga o‘q otishibdi, bu ham yetmagandek qo‘lga tushishibdi. Nahotki, katta bir davlatda buyurgan ishingni hidi chiqmaydigan qilib bajaradiganlar topilmasa? Yoki bu xalq xalq bo‘lolmaydiyu, men esa davlat qurolmaymanmi? Hozir iste‘fo berib chiqib ketsam nima bo‘lar ekan? Darrov o‘rnimga Shukrulloni saylashadi. Saylashsin. Chetda turib, sharmanda bo‘lganini tomosha qilaman. Yo‘q, chetda turishga qo‘ymaydi bu. Hamma narsani mening bo‘ynimga ag‘darib, qamoqda chiritadi.

Nima deyapman o‘zi? Bu lavozimni egallaguncha oz kurashdim-mi? Bu mening ona suti kabi o‘z haqqim, uni hech kimga bermayman! Qolaversa bularning orasida men kabi tushunadigan, men kabi ish yuritadigani yo‘q! Bir to‘da kaltafahmlar to‘plangan. Bular minbarga chiqib laqillashni biladilar. Ismim ham, jismim ham, aqlim ham, tafakkurim ham bu lavozimga loyiq! Shu saylovni o‘tkazib olsam, tamom! Bular uchun sichqonning ini ming tanga bo‘ladi. Qochadigan joy topolmay qoladilar. Hammasining aqlini joyiga kiritib qo‘yaman. Aslida saylov o‘tkazmasdan ham bu ishni qilishim mumkin edi. Lekin xalqning jilovini qo‘yib yuborishgan. Jilovni birdaniga qaytarib olib bo‘lmaydi. Bu ishni asta-sekin qilish kerak. Asta sekinlik bilan har qanday otning ham otashini so‘ndiradilar. Mana bu mahmadanalarni esa o‘ldirsang oson qutilishadi. Ularni bir umr g‘urbatga sherik qilish kerak. Bular nonni “mamma” deb yurishibdi. Qovunni esa tarvuz deyishadi. Hali mening sovunimda kir yuvishmadi. Shu bois paytavalari sasib ketgandek, gapirgan gaplaridan ham kishining ko‘ngli ayniydi. Nima bo‘lganda ham hozircha chidamoq kerak!

Dunyodagi yirik mamlakatlar bilan kelishmasdan ish qilib bo‘lmaydi. Aks holda ular mana bularga o‘xshab, tosh otib o‘tirmaydilar. Darrov yo‘qotib qo‘yaqoladilar. Shu bois ularning ham ra‘yiga qarashim kerak. Siyosat katta o‘yin. Yaxshilab o‘ynasang har qanday raqibni mot qilasan. Ularga demokratik saylov qanday o‘tkazilishini ko‘rsatib qo‘yishim lozim. Mana shu majlisdan o‘tib olsam, birorta raqib ham topaman. Xalq mensimaydigan kishilardan birini nomzod qilib ko‘rsatib, saylovga kiritaman. Muqobil saylov qanday o‘tkazilishini ko‘rsatib qo‘yaman. Iso Xolisni tanlasam yomon bo‘lmaydi. Lekin butun muxolifat uning atrofida birlashsa, tarozining muvozanati buzilishi mumkin. Yo‘q, unga qadar muxolifatni parchalab tashlashim kerak. Darkor bo‘lsa bir qismini qanotlarim ostiga olaman, boshqa bir qismini kaltaklataman, yana bir qismini esa bolga botiraman.

22.JANG

Karimovning xayollarini o‘rtadagi mikrofon yonida turib gapirayotgan yigitning qo‘ng‘iroqdek ovozi bo‘ldi.Kim u, deya o‘sha tomonga termuldi Karimov. Ha, In‘omjon ekan. Bu ham yozuvchi. Iso Xolisning yonida yuradigan yigitlardan biri. Har holda akasi meni himoya qilgandan keyin ukasi boshimni yormasa kerak, deb o‘yladi Karimov. Ammo In‘omjonning so‘zlari uning ko‘zini moshdek ochib yubordi.

-Siz Qashqadaryo viloyatida ishlaganingizda ikki yarim milliard so‘m hisobida qo‘shib yozishga yo‘l qo‘ygansiz. Siz tufayli yuzlab odamlar qamalib ketdi, siz esa suvdan quruq chiqib, taxtni egallab o‘tiribsiz.

Majlis zali g‘ala-g‘ovur bo‘lib ketdi. Ilhomjonnig so‘zlari Karimovning qalbiga nashtardek botdi. Bu bolaning o‘zi boshqa viloyatdan, deb o‘yladi u. Lekin qo‘lidigi bir dasta qog‘ozni qayerdan oldi ekan?! Har holda bu ham Shukrulloning ishi. Bu bolakay og‘zining o‘lchovini bilmas ekan. Bundaylarning to‘tiqushdan farqi yo‘q. Eng xavfli odamlar bular, kim nima tutqazsa, o‘qib beraverishadi. Shu bois buni darhol jilovlab qo‘yishim kerak. Majlisdan keyinoq oyog‘iga tosh bog‘layman.

Karimov ilgari o‘zi ishlagan Qashqadaryo viloyatidan bir kishini qo‘li bilan ishora qilib yoniga chaqirdi.

-Sen qamalib ketayotganding, lekin qutqarib qoldim. Mana deputat ham qilib qo‘ydim. Nega endi tovuqqa o‘xshab o‘tiribsan? Bor, ana u tirranchaga javob ber, – dedi.

U odamning bo‘yi kalta edi. Pildiragancha, o‘rta yo‘lakdagi mikrofon yoniga yugurib bordi. In‘omjonni turtib, uning yerini olib o‘zi gapirmoqchi bo‘ldi. Lekin In‘omjon bo‘sh kelmadi. So‘ng u In‘omjonnig yoqasiga yopishdi. Atrofdagilar o‘rinlaridan turib, ular tomonga yurishdi. Majlis raisi esa tanaffus e‘lon qildi.

Karimovning topshirig‘ini olgan kishi In‘omjonnig yoqasidan tutganicha minbarga tomon yura boshladi.

-Kechirim so‘ra, kechirim so‘ra deyapman Islom akadan! – deya baqirardi u.

Shu payt yugurib kelgan Samandar Karimovning odamiga uzandi. Uning yelkasidan tortib, qo‘yib yuborgandi u yiqilib ketdi. Samandarning bo‘yi uzunligi, chiniqqanligi, gavdasi uncha-muncha odamdan yirikligi haybatini oshirardi. Uning yoniga kelgan yozuvchi Primqul Qodirov “Uka, siz nima qilayapsiz? Bu odam oqsoqolimizning topshiriqlarini bajarayapti, siz aralashmang”, dedi.

-Seni tuppa tuzuk yozuvchi, deb yurgan edim, – deb javob qildi Samandar. – Ulug‘ shoh va shoirlarimiz haqida yozgan kitoblaring boshqa-yu o‘zing boshqa ekansan! Oqsoqolingni sevsang, ana u minbarga chiqib himoya qil!

Samandarning haybatidan qo‘rqqan Primqul Qodirov orqasiga burilib olomonning ichiga kirib ketdi. Samandar esa Karimovning yoniga yaqinlashdi:

-Majlisni buzish uchun shunaqa o‘yin qilishingiz kerak edimi? – dedi u Karimovga.

Karimov ham unga zaharxandalik bilan:

-Siz hali ham shu yerdamisiz? Men sizni qamalib ketgan, deb o‘ylab yuribman, – dedi.

-Nega men qamalar ekanman? Men xalqning haqqiga xiyonat qilganim yo‘q! O‘g‘irlik, poraxo‘rlik bilan emas, peshona terim bilan topayapman men!

-Peshona teri bilan topilsa, ko‘pchilik sizga o‘xshab koshonalar qurib olardi.

-Bilaman, oldingi uyimni siz yondirib yubordingiz, siz yuborgan odamlar yondirdi. Sizga qasd qilib ikki oyda qaytadan tikladim. Sizga alam qilgani mening boy bo‘lganim emas, odamlarga yordam qilganim, yo‘l qurganim, machit qurganim, maktab qurganimdir. Sizga alam qilgani partiyangiz bo‘limini yopib qo‘yganimdir!

-U partiya meniki emas, u xalqning partiyasidir! Shuning uchun uning bo‘limini albatta takror ochamiz! – dedi Karimov.

-Ha, olti oyki korxonamizni mirshablar o‘rab olishgan. Kechasi ham tergov, kunduzi ham. Akamdan tortib ammamga qadar so‘roq qildingiz. Lekin biror narsa topolmadingiz!

-Istasak, topamiz!

-Istasangiz ko‘p ish qilasiz! – deya qo‘llarini paxsa qilib baland ovozda gapirganicha Karimovga yanada yaqinlashdi Samandar.

-Qo‘lingni tushir! O‘zingni bos! Hozir shu yerning o‘zidayoq qamoqqa oldiraman. Kimligingni xalqqa ko‘rsatib qo‘yaman.

-Bilaman nimaga sha‘ma qilayotganingizni, – dedi Samandar. – Uy joyimizni filmga oldirgansiz. Men ishdan haydagan o‘g‘ri-muttahamlarni to‘plab shikoyatlarini yozdirgansiz. Siz olti oy urinib bitta film tayyorladingiz, men esa bir oyning ichida sizning kimligingizga oid uchta film tayyorladim. Mard bo‘lsangiz maydonga chiqing! Bu filmlarni deputatlarga qo‘yib beraylik!

-Sening pushkaga oladigan odating ham bor ekan-ku, – deya miyig‘ida kuldi Karimov. Ammo bir zumda nafaqat ovozi balki o‘zi ham o‘zgarib qoldi, ko‘zi esa yosh bolalarnikidek jovdirab olomonning ichidan najodkor qidirardi. Samandar bo‘lsa e‘tibor ham bermasdan qo‘llarini paxsa qilib so‘zda davom etardi:

-“Pushkaga olish” degan gapni hayotimda ilk bor eshitayapman. Har holda tushunishimcha “shantaj” degani bo‘lsa kerak. Men uydirmachi emasman. Ko‘zim bilan ko‘rganimga, qo‘lim bilan ushlaganimga ishonaman. Ukangiz nima sababdan qamalganiyu qanday qilib ozod bo‘lganini xalq bilmaydi, deb o‘ylaysizmi? Ukangiz bilan ayni jinoyatdan qamalgan odam yerto‘lada o‘tiribdi. Ukangiz esa katta bir mafiya guruhiga boshchilik qilayapti. Buni inkor eta olasizmi?

-Haddingdan oshib ketayapsan! O‘zingni bos! Hozir mana shu yerning o‘zida chavaqlab tashlayman seni! Tovushingni o‘chir! – deya baqirdi Karimov.

-Tovushimni o‘chirmaslikka sen imkon yaratding, – Samandar ham Karimovga sensirab gapira boshladi. – Bir paytlar haydab yuborgan xotining va o‘g‘ling bugun qanday ko‘yga tushganini bilasanmi? O‘g‘ling tilanchilik qilayotganidan xabaring bormi? Xabaring bo‘lmasa ayt, zalni hozirlashsin, sen ham qo‘lingdagini ko‘rsat, men ham! Kerak bo‘lsa televizor orqali ko‘rsataylik, xulosani millat chiqarsin!

Shu payt ularning yoniga Mirtemir keldi:

-Menimcha Samandar aka haq gapni aytayaptilar. Agar u kishi jinoyatchi, poraxo‘r bo‘lsalar, qo‘lingizda buni isbotlovchi dalillar bo‘lsa, o‘rtaga qo‘yish kerak. Film oldirgan ekansiz, uni ham namoyish qilaylik. Ayni paytda Samandar akaning iddaolariga quloq solaylik, – dedi.

Karimov najotkorni topgandek shafqat istab, Mirtemirga termuldi:

-Ukajon, mana siz tanqid qildingiz, men aralashmadim. Chunki bilaman o‘zingizni o‘ylayotganingiz yo‘q. Tekshirishlarimizdan ham toza chiqdingiz. Lekin mana bu akangizning bir joyi ham toza emas. Unga ayting, sassiq gaplarini kalta qilsin! Mirtemir nimadir demoqchi bo‘lib og‘iz juftlagandi, Samandarning qo‘ngiroqdek jaranglagan tovushi uning fikrlarini bo‘lib yubordi:

-Men sassiq gap aytishga o‘rganganim yo‘q! Katta bir davlatning boshida o‘tirgan insonning og‘zidan shunday gaplar chiqishi meni uyaltirmoqda. Insonga o‘xshab tortishmoq va masalalarning yechimini topmoq mumkin emasmi? Siz meni ishdan haydab, ustimdan jinoyat ishi ochganingizda mana shu yigitlar o‘rtaga kirmaganda, yo‘q qilardingiz. Xayriyatki, deputatlik vakolatimni to‘xtatish haqida qaror chiqaradigan kuningiz shu yigitlar oraga kirishdi. Ammo bularning har biri Samandardan falon so‘mdan olgan, deb gap tarqatdingiz. Vijdoniga bo‘ysungan halol yigitlarga tuhmat qildingiz.

Karimov Samandarning gaplarini eshitmagandek, Mirtemirga yuzlanib:

-Mirtemirjon, yigitlaringizga ayting, majlisdan keyin qolib bu masalalarni tortishaylik. Meni ham chalg‘itganga o‘xshaydilar. Hozir bu yerda masalalar qorishib ketdi. Aytilayotgan har bir gapni taroziga qo‘yaylik, aybdorlarni jazolaylik. Men sizlarga so‘z beraman, hamma masalani hal qilaman. Biror kishi jazodan chetda qolmaydi. Samandar akaning qiziganicha bor, meni ham aldashadi. Atrofimni poraxo‘r-muttahamlar egallab olishgan. Ulardan qutilishim uchun sizlarga o‘xshagan jasur yigitlarga ehtiyojim bor. Har bir gapni qo‘rqmasdan, ikkilanmasdan mardlarcha yuzga aytgan insonlar Vatanimiz uchun juda kerak. Sizlarga rahmat, ko‘zimni ochdingizlar.

Bu gaplarni eshitgan millatvakillari birdan jimib qoldilar. O‘rtaga suv sepgandek sokinlik tushdi. Karimov, bularni mana shunday boplashim kerak, deb o‘yladi. Aslida rostdan ham hammasi sof, to‘g‘ri yigitlar. Qing‘ir-qiyshiqlikni bilishmaydi. Lekin ana shundaylardan qo‘rqish kerak. Bular olovga ham suvga ham tik borishadi. Bularni aldab-suldab yo‘qotish kerak. Aks taqdirda bu olovda men o‘zim yonib ketishim mumkin. Olovni isinmoq, foydalanmoq uchun yoqib turish kerak. Nazoratda tutsanggina uning haroratidan bahra olasan. Nazoratdan chiqardingmi, u seni jizg‘anak qiladi. Olovning kushandasi suv. Mana, bir “chelak”suv bilan uni o‘chirdim. Jo‘jaxo‘rozlarning hammasi bir tovoq palovni ko‘rgan och bolakaylardek mo‘ltirab qolishdi. Temirni issig‘ida bosmoq kerak. Tanaffusga chek qo‘yib majlisni boshlasam jilovni qo‘lga olaman. Bularni ilingan qarmoqlarida mahkam tutishim zarur.

23.SULH

Karimov orqasiga qayrilib, qo‘l qovushtirib turgan Yo‘ldoshevga:

-Soatingiz bormi? – dedi zaharxanda ohangda.

-Bor, bor, – deya unga egildi majlis raisi.

-Unday bo‘lsa nega majlisni boshlamayapsiz? Tanaffus o‘n olti soatmi?! – deya baqirdi.

Rais yerdan yerga sakraydigan ninachi kabi bir-ikki hamlada o‘z joyiga o‘tirib oldi va qo‘llarini bir-biriga ishqalab:

-Hamma joy-joyiga o‘tirsin, majlisimiz davom etadi, – dedi.

Ammo kimga so‘z berishni bilmasdi. Nima qilamiz, degandek Karimovga qaradi. Karimov esa ataylabdan yuzini boshqa tomonga burdi. Bu ham norozilik alomati edi. Rais nima qilishini bilmay qolgandi. Shu payt majlis zalining birinchi qatorida o‘tirgan Mirsaidov o‘rnidan turib, minbarga qarab yura boshladi. Majlis raisi tomirlarida to‘xtab qolgan qon qayta harakatga kelganini his qildi, lekin yuragi potirlay boshladi. O‘ylashga esa vaqti qolmagandi, boshini mikrofonga yaqinroq olib bordi-da, xirillagan ovozda:

-Hurmatli Bosh vazirimiz Shukrullo Mirsaidov so‘z so‘rayaptilar, – dedi.

Mirsaidov esa allaqachon minbarga chiqib olgan edi. U talvasaga tushgan raisning kechikkan e‘loniga miyig‘ida kulib javob qildi. So‘ng ikki qo‘lini minbarga tiragancha gapini yo‘qotgan odamdek ancha vaqt zaldagilarga termulib qoldi. Keyin majlis raisiga va Karimovga burilib qaradi. Minbarning bir chetida turgan bardoqdagi suvdan ho‘pladi va:

-Xalqimiz “tiz cho‘kkuncha tik turib o‘lgan yaxshi” deydi. Men mansab uchun tug‘ilganim yo‘q va mansab uchun kurashayotganim ham yo‘q!… – dedi.

“O‘, Shukrullo”, – deya qichqirib yubordi Karimovning xayollaridagi qandaydir bir kuch! Agar hozir zaldagilarga “Siz mana shu odamga ishonib o‘tiribsiz-mi, uni bu yerdan quvaylik” desang men o‘zim bu yerni tashlab chiqib ketardim. Yo‘q, nega chiqib ketarkanman? Shunday deganingda ham bir chorasini topardim. Mana bu oltmishta tirranchani ikki og‘iz gap bilan tinchitganimda senga qarshi gap topa olmasmidim? Aslida men nega seni bu qadar katta kuch deb hisoblab keldim. Sen kuch emassan! Poytaxt xalqi kuch. Ana shu xalqni tinchitish uchun sendan, sen bo‘lmasang boshqa biridan foydalanishim kerak. Rashidov shunday muvozanatni saqlagani uchun o‘ttiz yil taxtda o‘tirdi. Rahmatli ne-ne o‘yinlarni boshidan kechirmadi? Goho tosh otdilar, goho o‘q otdilar, ammo selning ham, do‘lning ham ostidan quruq chiqaverdi. Chunki “selsoveti” yaxshi ishlardi. Men ham ana shu yo‘ldan borishim kerak. Sen esa to‘g‘ri aytding, mansab uchun tug‘ilgan emassan, Shukrullo!

Zaldagi g‘ala-g‘ovur Karimovning xayollarini bo‘ldi. Mirsaidov o‘rniga borib o‘tirgandan keyin qatorlar orasida dahanaki jang boshlangandi. Negadir har kim yo yonidagi yo orqasidagi odam bilan tortishardi. Bular endi o‘z qiyofalarini ochmoqdalar, deb o‘yladi Karimov. Bir zumdan keyin hatto minbarga chiqib meni maqtay boshlashadi. Chunki og‘irlik qaysi tomonga og‘ganini ko‘rishdi. O‘rtada musobaqa ham boshlanadi. Bularning hammasi xoin, hammasi sotqin! Tuzimni yeb, tuzlig‘imga tupurishdi. Hammasini men deputat qilganman. Lekin nonko‘rlik qilishdi. Faqat Erkin Vohidov, Iso Xolis, Ahmadali Asqarov bundan mustasno. Aslida ular ham xoin. Mening iltimosimni kutishlari kerak edimi? Nega bu voqealar boshlanmasdan oldin yonimga kelishmadi?! Nega men bilan birga qadam tashlashmadi?! Axir, Iso Xolisni deputat qilguncha ona sutim og‘zimdan keldi-ku? Uning bir o‘zini nomzod qilib ko‘rsatdim, qarshisiga hech kimni qo‘ydirmadim. Vohidovni ham ana shu yo‘l bilan saylatdim. Hozir u ham so‘zga chiqib qolsa kerak. Hm… Shavkat Temurni ham saylatishim kerak edi. Hozir tashqarida tosh otib yuribdi. Saylatganimda mana shu yerda, qo‘l ostimda o‘tirgan bo‘lardi. Istasam gapirtirib, istasam pustirib o‘tirardim.

Xuddi Karimov o‘ylaganidek, bir zumda minbarning yonida so‘zga chiquvchilar bepul go‘sht berayotgan do‘kon eshigi og‘zida to‘plangandek yig‘ildilar. Ularning orasidan biri otilib minbarga chiqdi. U matbuot vaziri Ubaydulla Abdurazzoqov edi. Karimov uni ilgari u qadar yaxshi tanimasdi, lekin oldingilar zamonida “urilib” ketgani uchun mansab berdi. Chunki “oldingilarning ishongan tog‘larini ularning dushmanlari yiqitadi” degan qoidaga ishonardi. Bu ham sadoqat bilan xizmat qilayapti, deb o‘yladi Karimov. Tabiiy hol. Bir marta kaltak yegan odam yo‘l chetidagi cho‘pdan ham hadiksiraydi. Lekin fe‘lida bir oz haqiqatga qayishadigan tomoni ham bor, bu ham tabiiy hol. Bir marta nohaqlik tufayli sindirilgan kishi keyin haqsizlikni ko‘rganda qiynala boshlaydi. Ammo u keyingi vaqtda Shukrulloga yaqinlashib qoldi. Oralarini buzish kerak. Hatto it ham ikki kishiga birdan sodiq bo‘lolmaydi. Ubaydulla Abdurazzoqov favqulodda holat ro‘y bergandek, tashvishli ohangda gapira boshladi:

-Do‘stlar, xalqimizning aziz vakillari, bundan ikki daqiqa oldin mustaqilligimizni xavf ostiga qo‘yadigan voqeaning oldini oldik. Majlisimizga Shavkat Temur boshliq bo‘lgan harakatning a‘zolari “Biz Markaziy televideniye muxbirlari” deya soxta hujjat bilan kirishgani va bu yerdagi tortishuvimizni ipidan ignasigacha yozib olayotgan paytda qo‘lga tushirdik. Kameralarini tortib oldik va o‘zlarini hurmatli mirshablarimizga topshirdik. Ular yozib olganlarini Moskvaga yetkazib bermoqchi ekanlar. Bu xoinlikning birinchi pardasi. Ikkinchi pardasi esa bundan bir soat oldin yuz berdi. Moskvaning “Vremya” ko‘rsatuvi ushbu majlisimizda “Karimov ishdan olib tashlandi”, degan mash‘um xabarni e‘lon qildi. Bu xabarni mana shu yerda o‘tirgan ayrim deputatlar yuborishganini ham o‘rgandik.Ulardan biri o‘zini sotib qo‘ydi. Biz Moskvaga telefon qilmoqchi bo‘lib turganimizda “Menda televideniye rahbarining telefoni bor” deb qoldi. Hatto ular do‘st ham ekanlar. Mana sizga xoinlik, mana sizga haqiqat!

Zalda shovqin-suron boshlandi. Ha, qozonni qaynatib yubordim, deb o‘yladi Karimov. Kecha matbuot kotibi bu o‘yin haqida gapirganida u qadar ahamiyat bermagandim. Lekin ish berib qoldi. Tirranchalarning hammasi tuzoqqa tushadigan bo‘ldi. Xoinlik tamg‘asini yopishtiraman ularga. Ularning somonxonasi shu yer ekan. Ammo Ubaydulla Abdurazzoqov ham o‘pkasini yutgan odamlardan, hatto artistlar ham bunday gapira olmaydi. Ba‘zan shunaqangi so‘zlarni topadiki, odamni eritib, suvga aylantirib yuboradi. Aslida unga ham qiyin. Bir marta ishdan “urilib” atrofdagi odamlarning munosabatini, kamsitishlarini ko‘rdi. Endi yana yuqoriga chiqib qoldi. Tushib ketmaslik uchun artistlik u yoqda tursin, tulkilik ham qiladi. Karimovning xayoli yana bo‘lindi. Chunki o‘rtadagi mikrofon oldiga Mirtemir kelgandi. U majlis raisining mikrofonni ochishini kutmasdan hammaga eshitiladigan ovozda gapira boshladi. Ammo Karimov ba‘zi kalimalarni tushuna olmagani uchun majlis raisiga “mikrofonni och” deya ishorat qildi.

-Birinchidan, hurmatli vazir bilib qo‘ysinlarki, bu majlis to‘g‘ridan to‘g‘ri televideniye orqali ko‘rsatilmoqda. Bizning xalqdan yashiradigan gapimiz yo‘q, biz xalqning vakilimiz. Hamma harakatimiz oshkora qilinmoqda. Ikkinchidan, siz kamerasini olib qo‘ygan odamlar haqiqatdan ham televideniye muxbirlaridir. Biz ularni yaxshi taniymiz. Qachondan beri haqiqatni suratga olish xoinlik bo‘lib qoldi? Uchinchidan, siz ismini aytishga qo‘rqqan va xoinlikda ayblaganingiz men bo‘laman. To‘rtinchidan, Moskvadan berilgan xabar orqasida katta o‘yin bor, bu xabar hukumat idoralaridan yetkazilgani haqida ma‘lumotimiz bor. Beshinchidan esa, Moskvadagi Markaziy televideniye rahbari Sagalayev ilgari shu yerda ishlagan va uni ko‘pchilik yaxshi taniydi. Yuqoridagi o‘yinni fosh etmoq uchun uning telefonini vazir janoblariga men berdim. Birgalikda telefon qildik, lekin boshliq ta‘tilda va chet elga ketgan ekan. Bu voqea bundan bir soat oldin emas, balki ertalab yuz berdi. Lekin vazir kartaning ikkinchi tomonini ko‘rsatayaptilar…

Karimov, o‘zim so‘zga chiqmasam hamma narsa qaytadan boshlanadiganga o‘xshaydi, Ubaydulla Abdurazzoqov xol qo‘ydi, deb o‘yladi. Lekin bu hol go‘zallik xoli emas, balki fohishaning labidagi zangor xolga o‘xshaydi. Ishni shu qadar ham xom qilish mumkinmi? Zaldagilarning kayfiyatlari yuz foiz o‘zgarib turgan bir paytda hamma ishni buzib yubordi.

Karimov o‘ylarini tizginladida barmoqlari bilan oldida turgan mikrofonni cherta boshladi. Bu “mikrofonni och” belgisi edi. Rais “ochildi” deya boshi bilan imo qildi.

-Mirtemirjon, – deya Mirtemirning so‘zini kesdi Karimov. – Ko‘rinib turibdiki, o‘rtada anglashilmovchilik bor. Lekin g‘isht qolipdan ko‘chgan, tuhmat esa boshimizga yog‘ilgan. Shu sababdan majlisning alohida bir komissiyasini tuzishni taklif qilaman va uning raisligiga hammamiz uchun adolatning tarozisiga aylangan hurmatli shoirimiz Erkin aka Vohidovning nomzodini ko‘rsataman.

Karimov bir o‘q bilan yetti quyonni urgandek his qildi o‘zini. Vohidovning so‘zga chiqmagani uchun shirin gaplar bilan taqdirlagan bo‘lsa, ayni paytda bu nomzod Mirtemir va uning do‘stlarini ham qoniqtiradi.Chunki ular hali o‘yinning farqida emas. Vohidovni erkin inson deb o‘ylashayapti. Bu komissiya boshida Vohidov tursa, xulosani istagan so‘qmog‘imga buraman.

-Hurmatli raisimizdan iltimos qilaman, masalani ovozga qo‘ysinlar, – dedi Karimov. So‘ng bir narsa esidan chiqib qolgan kishidek yana mikrofonni ochtirdi.

-Ha, darvoqe, bu komissiyada muxolifatdan ham bir kishi o‘rin olishini istayman. Mening nazarimda Surat Boltayev eng to‘g‘ri nomzod. U kishi hozirki hozir, sotsializm davrida ham rahbarlarning yuziga kamchiligini ochiq aytgan insonlardan, – Karimov majlis raisiga burildida so‘zini davom ettirdi:

-Endi ovozga qo‘yishingiz mumkin.

-Boshqa takliflar bormi? – deya zalda o‘tirganlarga murojat qildi rais.

“Ho‘kiz” deb o‘yladi Karimov, so‘rab o‘tirguncha ovozga qo‘yavermaysanmi? Hozir yana tortishuv boshlanib ketsa nima bo‘ladi? Xayriyatki, o‘tirganlar boshqa bir taklif ko‘rsatishmadi. Rais ovozga qo‘ygandi Karimovning taklifi tasdiqlandi. Demak, mashina ishlay boshladi, deb o‘yladi Karimov. Odamlarning asabi o‘z o‘rniga qaytdi. Asab mashinaga o‘xshaydi, yo‘ldan chiqdimi tamom, yana qaytib izga tushguncha kutib turmoq kerak. Bir izga tushib olgandan keyin temir yo‘lda harakat qilgandek bir chiziq bo‘ylab boraveradi. Endi nimani ovozga qo‘ysak, o‘tib ketaveradi. Lekin bugun “risk” qiladigan payt emas, asablarni yaxshilab o‘ldirishim kerak. U yana majlisga qarab “Men so‘z istayman” dedi va o‘rnidan turib minbarga qarab yurdi. U minbarga yetib kelgan va gapira boshlagan bo‘lsa ham majlis raisi unga so‘z berilajagini e‘lon qildi.

-Bugun mening sha‘nimga aytilgan hamma gaplar, hamma tanqidlar to‘g‘ri. Inson xatosiz bo‘lmaydi. Men ham onamdan prezident bo‘lib tug‘ilganim yo‘q. Sizning yordamingizga muhtoj odamman. Mana qo‘limda o‘ttiz sakkiz millatvakili imzo qo‘ygan bayonot bor. Oz emas, ko‘p emas o‘n sahifadan iborat. Bu yerda iqtisoddan siyosatga qadar hamma sohada yo‘l qo‘yilgan kamchiliklarim ko‘rsatib berilgan. Bundan keyin bu hujjat men uchun yo‘lchi yulduz bo‘ladi. Buni Mirtemir ukamiz yozganini ham yaxshi bilaman. Adolatni va bor gapni yozganki, aytaylik, shuncha millatvakili uning ostiga imzo chekkan. Men bu yerda, ya‘ni mana bu manbarda qo‘limni peshtaxta qilib o‘zimni oqlamoqchi emasman… – Karimov ba‘zi so‘zlarni adashib aytayotganini o‘zi ham his qildi. “Aytaylik” kalimasini “eytaylik” deb yuborgandan keyin xayolida adashdim degan fikr aylana boshladi va minbarni “manbar”, peshni “peshtaxta” deb gapirdi. Nutqimni qisqa qilishim kerak, aks holda o‘zim ham izdan chiqib ketishim mumkin, deb o‘ylagan Karimov masalaning ikkinchi qismiga o‘tdi.

-Aslida bugun saylov haqidagi qonun muhokama etilishi kerak edi.Tanqidlar shuni ko‘rsatadiki, bu qonun loyihasida ham jiddiy kamchiliklar mavjud. Shu bois uni orqaga olmoqchiman.

Karimovning ko‘zi zaldan pildirab chiqib ketayotgan kishiga tushdi. U oltin konlarining boshlig‘i edi. “Voy, ablah!” deb o‘yladi Karimov. “Voy, nonko‘r! Seni o‘ris deb bo‘shatishni talab qilganlar oz bo‘ldimi, qing‘ir-qiyshiq ishlaringni ro‘kach qilganlar-chi? Xo‘p, sodda odam ekanman. Insonlarni tanimoq qiyin deyishardi, ishonmasdim. Qara-ya, tag‘in men gapirayotgan paytda isyonkorona chiqib ketmoqda.

-Ana u Ivanov singari odamlar uchun farqi yo‘q, – Karimov ko‘rsatgich barmog‘i bilan zaldan chiqib ketayotgan kishini ko‘rsatib, jahl bilan so‘zda davom etdi. – Bular uchun hech narsaning farqi yo‘q. Aytaylik, mas‘uliyatni ham bilishmaydi, aytaylik, rahbarlikni ham bilishmaydi, aytaylik, ish qilishni ham bilishmaydi, aytaylik, mana shu yerda o‘tirishni ham bilishmaydi! Karimov qo‘lini musht qilib qanday o‘tirish kerakligini ko‘rsatgan bo‘ldi va so‘zda davom etdi:

-Mana shunday latta rahbarlar tufayli men jo‘jaxo‘rozlarning yonida qizarib qolaman. Ana shunday ishyoqmaslar tufayli menga dashnom berishadi…

Shu payt Mirtemir o‘rnidan turib Karimovga yuzlandi:

-Kechirisizu lekin shu yerning o‘zida ham o‘zingizga zid gapirayapsiz. Hozirgina xatolaringizni tan olib turgandingiz, orqasidan kamchiliklaringizni ko‘rsatgan odamlarni mensimasdan haqorat qilayapsiz, – dedi.

Karimov izdan chiqib ketganini sezib qoldi, shekilli, tomog‘iga bir narsa tiqilgan odamdek kafti bilan og‘zini bekitib yo‘talgan bo‘ldi. Bu yolg‘on yo‘talishi o‘zini ham qoniqtirmadi, bardoqda almashtirilmay qolgan suvni olib ho‘pladi. Majlis xizmatkorlari hayotlarida ilk bor bunaqangi tortishuvni ko‘rishganidan hind kinofilmini tamosha qilayotgan bolalardek og‘izlari ochilib qolgan va suvni almashtirishni ham unutishgandi. Karimov bardoq ostidagi bir ho‘plam suvni ichib bo‘lgach, buni angladi va qo‘lidagi bo‘sh bardoqni raisning yuziga uloqtirmoqchi bo‘ldi. Lekin o‘zini tutib qoldi.

-Siz haqsiz, – dedi u Mirtemirga qarab. – Raisdan iltimos, majlisning bugungi qismiga shu yerda nuqta qo‘ysin. Ivanovga o‘xshab charchab qolganlar mehmonxonaga borib…

Karimov “mehmonxonaga borib araqlarini ichsin” demoqchi edi, lekin gapining davomini yutib yubordi.

-Iltimos qilaman yoshu mard va jasur millatvakillari shu yerda qolsinlar. Kerak bo‘lsa ertalabgacha o‘tirib masalalarni muhokama qilamiz, kerak bo‘lsa kelajak uchun dastur hozirlaymiz, – dedi.

Majlis raisi nima qilishini bilmay, shoshib qolgandi. Karimovning oldida gunoh qilib qo‘ygan boladek seskanib turardi. Majlisni yopishga talaygina vaqt bo‘lsada, u itoatkorlik bilan Karimovga bo‘ysundi va bu orada o‘zini ham oqlab olmoqchi bo‘lgandek millatvakillariga murojaat qildi:

-Bizda demokratiya yo‘q, deganlar kelib demokratiyani bizdan o‘rganishsin. Bugun bu yerda parlamentimiz bizni sevmaganlarga demokratiya darsi berdi. So‘z erkinligi yo‘q, deganlarning bo‘g‘ziga paxta tiqildi. Mikrofonlarimiz har bir so‘z istagan millatvakili uchun ochiq edi bugun. Matbuot erkinligi yo‘q, deganlarning ham paytavasiga qurt tushdi. Chunki bugungi majlisimiz jonli o‘laroq namoyish etildi. Tanqid va o‘z-o‘zini tanqid yo‘q, deganlar yuzlari shuvut bo‘lib qoldilar. Chunki istagan odam prezidentimizni tanqid qildi. Islom aka bu tanqidlarni qabul qildilar. Mana shunday ishchan ruh va kayfiyatda majlisimizga ertaga qadar tanaffus beraman. Ammo hurmatli Islom akam bilan savol-javobi bo‘lgan yoshlar qolsinlar!

Karimov majlis raisining yaltoqlanishiga zaharxandali jilmayishi bilan javob qildi. Zalda yuzga yaqin millatvakili qoldi ularning orasida Vohidov, Iso Xolis, Asqarov yo‘q edi. Ular yo o‘zlariga oid vazifani bitdi deb, yo o‘zlarini yoshlarga daxldor bo‘lmaganlarini “ko‘rsatib qo‘yish” uchun ketib qolgandilar. Karimov yoniga Ravil Abduqodirovni chaqirdi:

-Sen daftar ol, – dedi. – Uni surg‘uchla. Qanday talab tushganini, talab kim tomondan berilganini, kim bajarajagini va muddatini yozib bor. Oxirida har ikki tomon qo‘l qo‘yamiz.

Kommunistik partiya davrida har bir idorada ana shunday daftarlar yuritilardi. Bu intizomni saqlashning asosiy omili hisoblanadi. Ammo tashqarida ko‘zbo‘yamachilik, daftarda esa so‘zbo‘yamachilik hukmron bo‘lardi. Hammaning diqqati ana shu daftarlarga qaratilar va ularni surg‘uchlashdan to‘ldirishga qadar bo‘lgan daqiqa hayot mamot masalasiga aylanardi. Karimov shu tajribadan kelib chiqib intizom o‘rnatmoqchi edi.

-Siz gapiring men eshitaman, – dedi Karimov millatvakillariga. – Har qanday masalani, har qanday ohangda gapirishingiz mumkin. Zotan televizorchilar ketib qolishgan. Xalqqa ko‘rinib qo‘yish uchun gapiradiganlar ham ketib bo‘lishdi. Xo‘sh, kimdan boshlaymiz?

Mirtemir o‘rnidan turib:

-Biz hamma talablarimizni majlisga taqdim etilgan bayonotimizda ifoda etgan edik, – dedi.

-U majlisga berilgan hujjat, ko‘pchilik imzo qo‘ygan va ba‘zilari allaqachon imzolarini qaytib olishdi. Shu sababdan har kimning mendan qanday talabi bo‘lsa, marhamat, aytsin, men bajaraman. Sizlarga yana bir takrorlamoqchiman, atrofimdagilar bilan ishlash qiyin, yalqovlar, yolg‘onchilar, manfaatparastlar qurshovida qolganman, sizning yordamingizga muhtojman!

Shu payt “O‘zbekiston ovozi” gazetasida bosh muharrir o‘rinbosari bo‘lib ishlayotgan deputat Nomoz Sa‘dullayev pildiragancha minbarga chiqdi.

-Men uzoq rayondan saylanganman. Majlisda faqat gap bo‘layapti-yu natija yo‘q. Hozir dehqonlarning eng muhim pallasi. Tabiat, ob-havo bizning tortishuvlarimizni kutib o‘tirmaydi. Men saylovchilarim nomidan hurmatli prezidentimizga iltimos qilmoqchiman. Bizga bir dona traktor ajratsangiz, ertaga shudgor ishlari boshlanib ketadi, traktor hayotiy masalaga aylanadi.

-Yaxshi, – dedi jiddiy ohangda Karimov va ishchanlik kayfiyatida Ravilga qayrilib:

-Yoz, Qishloq xo‘jalik vaziri nazoratga olsin, o‘n besh kundan keyin natijasini menga aytasan, – dedi. Nomoz Sa‘dullayevning bu talabi bejiz emas edi. Qolaversa u bu qadar sodda ham emas. Gazetadagilar u haqda gapirganda “Chanqagan odamni daryoning sohilidan suvsiz qaytaradi” deyishadi. Hozir ham uning talabi soddalarga qarshi yo‘naltirilgan bo‘lib, qopning og‘zini ochib yubordi. Millatvakillari birin-ketin avtobus so‘rashga, gaz o‘tkazib berishga, suv quvurlari yotqizishga, kolxozdan klub ochishga, bolalar bog‘chasi qurishga oid talablarini ayta boshladilar. Bu hodisadan Mirtemirning jahli chiqdi va oldingi qatorda o‘tirgan Oygulga:

-Sizga ham bir dona traktor kerak emasmi? – dedi. – Vaqtni qochirmang, temirni kizig‘ida bosing.

Oygul Mirtemirning nimaga sha‘ma qilganini angladi, shekilli, o‘rnidan turib minbarda talabini aytayotgan millatvakilining so‘zini bo‘ldi:

-Biz rayon selxoztexnika idorasining majlisiga kelganimiz yo‘q. Bu yerda mamlakatimizning kelajagi, tanlagan yo‘limiz haqida bir qarorga kelishimiz kerak, – dedi.

Gapirayotgan yigitning bunga jahli chiqdi:

-Traktor mraktor so‘raganlarga bir nima demaysiz, lekin men maktab haqida gapirayotganimda, so‘zimni bo‘lasiz. Xo‘sh, maktab mamlakatning kelajagi emasmi? Yerlar shudgor qilinmasa, millat och qolmaydimi, qishloqqa gaz o‘tmasa, odamlar sovuq qotmaydimi? Mana bu yerda o‘tirib olib Turkistonni tuzganingiz bilan xalqning hayoti o‘zgarmasa nima foydasi bor?!…

Mirtemir o‘rnidan turib minbarning yoniga keldi va ma‘ruzachi so‘zini bitirishini kutib turdi. Buni ma‘ruzachi “gapingni kalta qil” manosida tushundi, shekilli, jahl bilan minbarni tark etdi. Mirtemir uning o‘rniga chiqdi-da:

-Millatvakili prorab, zootexnik, quruvchi emas. U davlat arbobidir. Bugun sizning biringizga traktor berilar ekan, bu osmondan yoki Urusiyaning hisobidan olib berilmaydi. Balki birovning haqi yulib olinib sizga beriladi. Bu etakning bir tomonidan kesib olib, boshqa bir tomonini yamagandek gap. Masala esa hatto etak haqida ham emas, masala etakning gazlamasi haqida. Biz bugun qaysi yo‘ldan borishimizni aniq belgilab olmas ekanmiz, millatvakillarimizning tushiga faqat traktorlar va avtobuslar kiraveradi. Turkiston haqida gapirdingiz. Bugun uchun eng yaxshi malham Turkiston birligidir. Turkistonning millat, til, madaniyat birligi haqida gapirishning hojati yo‘q, chunki bu mavjud va bor haqiqatdir. Uni inkor ham, yo‘q ham etolmaysiz. Ammo iqtisodiy birlik, harbiy birlik bizning kelajakdagi eng buyuk qurolimiz bo‘ladi…

Karimov mikrofonni cherta boshladi. Mirtemir so‘zini kesib Karimovga burildi:

-Mening traktor yoki avtobus talabim yo‘q, – dedi va minbardan tushdi.

Karimov suvning oqishi boshqa yoqqa burilib ketishini o‘nglamoqchi edi.

-Uka, – deya u Mirtemirga yuzlandi. – Siz mening yuragimdagi gaplarni aytdingiz. Lekin ko‘rinib turibdi-ki bugun bir qarorga kelolmaymiz. Shu sababdan kelishib olsak. Men ertadan boshlab parlament talablarini o‘rganish, ular asosida siyosat yo‘lini belgilash uchun o‘zimga bir yordamchi vazifasini joriy etsam. Unga kerakli barcha huquqlarni bersak. U siz bilan mening har oyda bir marta mana shunday yuzma-yuz uchrashuvimni tashkil etsa, talablaringiz ijrosini nazorat qilib borsa. Sizlar bilan birga mamlakat ichki va tashqi siyosatining dasturini hozirlab, menga taqdim etsa va ijrosini nazorat qilib borsa. Nima deysizlar?

O‘rtaga bir zum sukunat cho‘mdi. Bu ayni paytda tashabbuskor millatvakillarining mag‘lubiyat ko‘chasiga kirganlarini tan olganlari ifodasi bo‘lsa, boshqa tomondan rizolik, sulh alomati ham edi. Sukunatni yana Karimov buzdi:

-Oralaringizda mana shu vazifani bajara oladigan mard topiladimi? Tanqid qilish oson, lekin bir ishni bajarish oson emas. Mana Mirtemir ukamiz tanqid qilishni sevadilar. Agar xalq va mamlakat haqida o‘ylaganlarini amalga oshirmoqchi bo‘lsalar, kelsinlar birgalashib ishlaylik. Meni ishontira olsa, har qanday yo‘ldan borishga roziman, – dedi.

Mirtemir o‘rnidan turib rad javob bermoqchi edi, Toshpo‘lat Jo‘rayev “O‘tirsangizchi” – dedi unga. Murod esa “U rozi, biz ham uning nomzodini ko‘rsatamiz” – dedi. Oygul bo‘lsa, orqaga qayrilib, Mirtemirga “Tabriklayman” deya jilmayib qo‘ydi.

-Demak, Mirtemir ukamizni tabriklayman, – dedi Karimov– Ravil, sen hamma talablarni Mirtemirga topshirasan va bu masalalarda unga yordam berasan. Qolgan gaplarni esa ertaga gaplashamiz, – dedi Karimov. Lekin Mirtemir o‘rnidan turib bu vazifag o‘tmasligini aytdi.

-Ha, qo‘rqdingizmi?-dedi Karimov,-gapirish oson, ammo ishlash qiyin…

Bu gap bilan u Mirtemirni mot qildi va majlisga nuqta qo‘ydi. U o‘rnidan turib, eshik tomon yurar ekan, Ravil uning yoniga kelib:

-Nozir akani ushlab turibmiz, Kraynov gapga tutib turibdi, yoki javobini berib yuboraylikmi? – deb so‘radi.

-Chaqir, bog‘da gaplashamiz, – dedi Karimov. Nozir Jabborov Karimovning institutda birga o‘qigan kursdoshlaridan biri edi. Nozir Karimovga ko‘ra oldinroq mansab kurslarini bosib o‘tdi. Vazir bo‘ldi, keyin Markaziy Qo‘mita bo‘lim mudiri, undan keyin yirik viloyatning rahbari. Juda ko‘p xayrli ishlari bilan xalq orasida nomi chiqdi. Qaysi viloyatda qurilish, obodongarchilik, xalqqa xizmat oqsab qolsa, uni o‘sha yoqqa yuborishardi. Karimovga ham uning ko‘p yordami tekkan. Nozir Jabborov Mirtemir yashagan viloyatga rahbar bo‘lib kelganda, bu yerda biror ish qila olmaydi, deb o‘ylashgandi. Chunki butun jilovlar o‘g‘ri “bobo”larining qo‘lida edi. Bir yilning ichida Nozir Jabborov o‘g‘risi bormi, mafiyasi bormi axlatni supurgandek supurib tashladi. Sichqonning inini ijaraga olgan bu toifa odamlar Moskva “teshigi”dan yorug‘likka chiqdilar va tuhmat bilan Nozir Jabborovni qamadilar. Mirtemir Nozir Jabborovni ozod qiluvchilar harakatiga qo‘shildi.O‘sha kezlarda Karimov endigina jumhuriyatga rahbar bo‘lgandi. Viloyatga kelib “To‘polonchilar” bilan uchrashdi.

-Nozir Jabborov sizdan ko‘ra menga yaqinroq. U mening jon do‘stim. Uning ozod bo‘lishi uchun har kuni iltijo qilaman. Agar sud bo‘lsa va u oqlansa, mana shu yerda erkak so‘zini berayapman, uni o‘z joyiga tiklaymiz, dedi. Oradan ko‘p o‘tmay Nozir Jabborov oqlandi, lekin ishsiz qoldi. Yana viloyatda uni o‘z joyiga tiklash harakati boshlandi. Bu safar Karimov tish-tirnog‘i bilan unga qarshi kurashdi. Uni badnom qilish, yomonotliq sifatida xalqqa ko‘rsatish uchun butun hunarini ishga soldi. Viloyatga Nozir Jabborovni emas Abdurahmonovni rahbar etib tayinladi. Saylovlar boshlanganda Nozir Jabborovni o‘zi tug‘ilgan tumandan millatvakili etib saylashdi. Saylov natijalarini hisobga olishmadi. Ikkinchi bor saylov o‘tkazildi. “Istasang ukangni bo‘shatamiz, uning o‘rnida ishlaysan, so‘ngra o‘sha tashkilotga rahbar bo‘lasan” deyishdi. Mana endi kursdoshlar yuzma-yuz uchrashib turibdilar. Karimov Nozir Jabborovning yelkasiga qo‘lini qo‘yib:

-Do‘stim, senga ko‘p sitam o‘tdi. Hammasidan xabardorman. Xudo hohlasa, yorug‘ kunlar oldinda. Seni o‘z vazifangga tiklayman. Samarqand sensiz xarob holga keldi. Kecha seni qidirgandim, topolmadim, yordamingga muhtojman. Bugun guvohi bo‘lding, atrofimdagilardan birortasi meni himoya qilmadi. Bundan keyin senga o‘xshagan do‘stlarimga tayanishim kerak. Uzoqning donidan yaqinning somoni yaxshi, deydilar.

-Siz bilan uchrashish uchun bir yildan buyon urinaman, lekin Kraynov doim Jo‘rabekovga jo‘natadi. Jo‘rabekov esa yolg‘onchi, so‘zida turmaydigan odam.

-Nima qilay kunim shundaylarga qolgan. Xudo hohlasa birgalashib undaylarning bit bosgan ko‘rpasiga o‘t qo‘yamiz. Mana shu majlis o‘tsin, huzurimga kel, seni viloyatga rahbar etib tayinlayman. Bu samimiy gap. Erkakning gapi bitta bo‘ladi. Ana u Po‘lat Abdurahmonovga ishongandim, lekin g‘irt poraxo‘r, xotinboz, muttaham chiqdi. Uni qamoqda chiritaman.

Karimov biroz aylangandan keyin Nozir Jabborovga javob berib yuborarkan:

-Bu tirranchalarga ishonib bo‘lmaydi. Ertaga qaytadan bosh ko‘tarishlari mumkin. Shunday bo‘lib qolsa, o‘zingni ko‘rsatasan, – dedi.

-Menimcha ularning ishini bitirdingiz, – dedi Nozir Jabborov xayrlasharkan.

Darvoqe, majlisdan bir kun oldin Mirtemir Nozir Jabborovning yoniga kelgandi.

-Men bu o‘yinlarni ko‘p ko‘rdim, – dedi Nozir Jabborov. – To‘qqiz oy qamoqxonaning zax bir hujrasida yotarkanman bunday o‘yinlarga kirmayman, deb qasam ichganman.

-Nahotki, buni o‘yin deb o‘ylayapsiz?

-Sizlar uchun o‘yin bo‘lmasligi mumkin, ammo ular uchun o‘yin bu, – dedi Nozir Jabborov boshmaldog‘i bilan yuqorini ko‘rsatib. – Sizni ukam, hurmat qilaman. Shu bois ochig‘ini aytay, men Karimovni yaxshi taniyman. Uning mahorati yonida shayton ip esholmaydi. Sizlar esa siyosiy o‘yin nimaligini bilmaydigan beg‘ubor yigitlarsiz. Bu yo‘lda qurbon bo‘lib ketasizlar.

-Suvning oqishiga qarasak ham qurbon bo‘lamiz. Undan ko‘ra bu suvni boshqa tomonga burish uchun urinib ko‘rsak, natija chiqsa chiqdi, chiqmasa qurbon bo‘lsak, yaxshiroq emasmi?

-Dunyodagi eng oson ish qurbon bo‘lishdir. Eng qiyini esa qurbon bo‘lmaslik.

-Demak, eng yaxshisi o‘rta yo‘l ekan-da.

-Sizga tushuntirishga qiynalayapman. Menimcha vaqti kelib o‘zingiz anglaysiz. Lekin qalban, ruhan, vijdonan sizlar bilan birgaman.

Bu suhbatni Karimovning josuslari magnit lentasiga yozib olishgandi. Karimov suhbatni eshitib ko‘rgach:

-O‘yinga kirmaydigan odam! Seni shunday o‘yinga kiritamanki, nom nishonsiz yo‘qolib ketasan, – deya baqirgandi. Mana endi Nozir Jabborovni u o‘yinga tortish uchun ilk qadamini tashladi. Karimov biroz yengil tortdimi, boshi sim-sim og‘riyotgani yodiga tushdi. Yordamchisi Kraynovga:

-Yugur, Nozirni yo‘ldan qaytar, men yuqorida bo‘laman. Bugungi g‘alabani yuvishimiz kerak, – dedi.

Karimov doim gavjum bo‘ladigan saroy bog‘ida hech kim yo‘qligini ham e‘tibordan chetda qoldirmadi. Qo‘rqoqlar, deb o‘yladi, har tarafga qochishgan. Pana panadan poylab turishibdi. Bu dunyo naqadar xiyonatkor. Bularning hammasiga ish berdim, maosh berayapman, oilalarini meni hisobimdan boqishayapti. Yana boshimga bulut kelganda qochishdi. Ertaga o‘rnimga boshqa biri kelsa ular hech narsa ko‘rmagandek uning tovog‘ini yalaydilar.

Kraynov bilan Nozir Jabborov harsillagancha yetib keldilar.

-Og‘ayni, charchabsan, tennis o‘ynashni tashlab yubordingmi? – dedi Karimov Nozir Jabborovga.

-Charchaganim yo‘q, hali Kraynovga o‘xshaganlarning beshtasini charchataman.

(Birinchi kitob tugadi).

1995-1996.

(DAVOM ETADI).

Filed under: Ҳамма китоблар |