Jahonnoma

Оқсаройнинг сўз ўйинлари
17. Атта

Янги йилнинг иккинчи куни эди. Роса уринишлардан кейин қизи отасининг ҳузурига кирди. ”Катта” индамай қизига қараб тураверди. Қизи ҳам индамади. Охири “Катта”׃

-Ҳа, тумшуғингдан қор ёғдириш учун келдингми?-деди унга.

-Меъросимни олишга келдим!

-Меъросни отанг ўлгандан кейин талашсанг яхшироқ бўларди.

-Отам давно ўлган!-деди қизи жаҳл билан.

“Катта”нинг асаби чатнади׃
-Ундай бўлса, мен сени оқ қилдим!

-У нима деганингиз?.-Қизи ҳеч нарсани тушунмагандек юзини буриштирди.

-Сени отанг йўқ дегани!

-Зотан сизни “Папа” деб ўрганган эдим. Луғатимда “Ота” йўқ.

-Бундан кейин ҳам “Ота” дейишга ҳақли эмассан!,- “Катта” қизига тарсаки тортмоқчи бўлди. Қизи унинг қўлини ушладида׃

-Ундай бўлса, бугундан бошлаб, “Атта” дейман!

“Катта” ҳангу манг бўлиб қолди׃
-Бу нима деганинг?

-Қадим Римда қамоқдаги маҳбуслар золим қиролни “Атта” дейишаркан.

-Ундай бўлса, бу сўзни ишлатишингга бироз вақт бор, сайловга яқин қолаверсин, ўзим сани “Атта”, “Атта” дейишга мажбур қиламан!

Қизи шартта бурилиб, чиқиб кетар экан, “Катта” унинг орқасидан бақириб қолди׃

-Ҳе, аттангга лаънат!

Filed under: Оқсарой ҳангомалари | Tagged: Oqsaroy |