19 апрел, 2011 йил
Кейинги кунларда бир қанча хатлар олаяпман. Уларда қуйидагича саволлар бор:
“Ўзбекистонда исён бўлармиш, қайтасизми?”
“Исённинг бошида ким турибди?”
“Нега бу ишни аноним тарзда қилмоқдасизлар?”
“Бу исёнга муносабатингиз қандай?” ва ҳоказо.
Шуни айтишим керакки, бирор бир ҳаракат ҳақида бирор бир киши мен билан маслаҳат ҳам қилган эмас, менга бир нарса таклиф ҳам этган эмас. Бу биринчидан.
Иккинчидан эса, мен ҳар қандай ҳаракат ташқаридан эмас, ичкаридан етилишига ишонаман. Ташқаридан туриб ичкаридаги одамларни исёнга чорлаш менинг ишим эмас. Ўзим хавфсиз жойда бўлиб, мамлакат ичидаги одамларни исёнга чорлай олмайман. Бунга маънавий ҳаққим йўқ. Агар ўзим Ўзбекистонда бўлганимда эди, бу бошқа гап бўларди. Бу менинг шахсий қаноатим ва қароримдир.
Учинчидан эса, мен бир иш қилсам ёки бир сўз айтсам аноним тарзда қилмайман. Ҳеч кимдан қўрқадиган ёки чўчийдиган жойим йўқ. Гапимни очиқ айтиб келганман ва бундан кейин ҳам шундай бўлади. Ҳар қандай аноним тарздаги кураш ортига ҳар қандай одам, ҳатто бундан манфаат кўзлаган ҳукумат ҳам бекиниши мумкин. Бугунга қадар шундай бўлиб келди ва бундан сабоқ чиқарилмаса, демак аҳвол ўзгармайди.
ЖМ
Jahonnoma 
Leave a Reply